Μιά ευχή

Είπαμε ευχή είναι, ως εκεί.  "Τ' αγαθά κόποις κτώνται", αν οι ευχές ήταν έργα θα ήταν όλα αλλιώς, έκανε την ευχή την ώρα που έπεφτε ένα αστέρι, την νύχτα της Πρωτοχρονιάς, μόνος του στο χωράφι, όχι ακριβώς μόνος του, με τη Λίζα. Πέρα μακρια πυροτεχνήματα άλλαζαν το χρόνο, ο ουρανός εδώ ήταν καθαρός γεμάτος αστέρια, στα χέρια του κρατούσε το φεγγάρι και την Ανδρωμάχη. Στα χέρια του κρατούσε τη ζωή του, στη σκέψη του μια ολόκληρη λίμνη, ελαφρύ κρύο αεράκι έκανε μικρά κύματα αυτογνωσίας, από που ήρθα, που είμαι, που πάω;

Τι είναι ο χρόνος; Φεύγει κι αφήνει πίσω του σημάδια, φίλοι που χάθηκαν, έρωτες που έσβησαν, ιδέες που ναυάγησαν.

Μελαγχόλησε, υπάρχουμε και μετά δεν υπάρχουμε.

Άνοιξε ένα μπουκάλι κόκκινο κρασί, ήθελε να μεθύσει, να εκμηδενίσει τον χρόνο, άνοιξε το ραδιόφωνο, έπεσε πάνω στον Τσιτσάνη, "Με παρέσυρε το ρέμα", έφερε δυο τρεις στροφές,  τ' αστέρια αναποδογύριζαν, τα γυμνά δέντρα έβγαλαν φύλλα, - λες και ήταν Άνοιξη, στα κλαδιά τους κρέμονταν βιβλία, ο Μουρακάμι, ο Ραπτόπουλος, ο Καζαντζάκης, ο Λειβαδίτης, ο Ακρίβος κι άλλοι, όλα έγιναν καλοκαίρι, το χωράφι γέμισε αστέρια και βιβλία, μουσικές και μυρωδιές, οι συγγραφείς μιλούσαν δυνατά, ο αέρας ξεφύλιζε τα βιβλία, το ραδιόφωνο έπαιζε το The Wall, η Λίζα γαύγιζε τον ουρανό, τα πουλιά ξύπνησαν και κελαηδούσαν, τα φύλλα των δέντρων κίτρινα έπεφταν στο χώμα, τα βιβλία  σκορπίστηκαν στη γη, ένα γλυκό φθινόπωρο πλημμύρισε το χωράφι, τον κούρασε ο χρόνος που πέρασε, ξάπλωσε να ξεκουραστεί, η νύχτα κρύωσε, σκεπάστηκε με φύλλα και βιβλία, τον πήρε ο ύπνος.

Όταν ξύπνησε το πρωί, τα δέντρα ήταν γυμνά, το χωράφι άσπρο,  έγραψε με το δάκτυλο πάνω στη πάχνη Καλή Χρονιά.

Ο χειμωνιάτικος ήλιος έλιωνε την πρωινή πάχνη,  όλα ήταν ίδια, καθημερινά.

Ταραγμένη ζωή

Γεννήθηκε, μεγάλωσε κι έζησε στον τόπο του, δεν έφυγε ποτέ, παρά μόνο για σπουδές και λίγα ταξίδια.  Ακόμα και μες τη χώρα του, δεν έβλεπε την ώρα να γυρίσει στη γη του, στα δέντρα του, στο αμπέλι του, στη ζωή του.

Αν δεχόταν τότε την πρόσκληση της Αμερικής, θα είχε πάρει άλλο δρόμο, - εδώ στον τόπο σου να αναστηθείς και να τον αναστήσεις, δεν το μετάνοιωσε ποτέ. Ήταν βαθιές οι ρίζες του, ο μεγάλος έρωτας το χώμα, ο μπλε ουρανός η ανάσα του. Ο ήλιος έβγαινε απ' το Κάστρο, κρύβονταν στον Πύργο, η μέρα του η ίδια διαδρομή, το μυαλό του βυθισμένο μες στις σκέψεις του ονείρου και της απογοήτευσης. Γεννήθηκε μέσα σε μια φτωχή καλύβα, έζησε μια ταραγμένη ζωή. Όλο το παιχνίδι  στο μυαλό παίζεται. Έβαζε μικρούς στόχους και τους πετύχαινε, πλημμύριζε από χαρά, στους μεγάλους γκρεμοτσάκιζε τη ζωή του. Η γη του δεν τον πίκρανε ποτέ, οι άνθρωποι ήταν το πρόβλημα. Άλλα σκέφτονται, άλλα λένε άλλα κάνουν. Αυτός ήταν άνθρωπος, ήταν πρόβλημα ο ίδιος. 

Μια μέρα αποφάσισε να μεταμορφωθεί. 

Έγινε αέρας. 

Ανέβηκε παραμονή Χριστουγέννων στη κορυφή του χιονισμένου βουνού, τη νύχτα το σώμα του έγινε στήλη πάγου, καθώς κυλούσε η ηλιόλουστη μέρα, ανήμερα Χριστούγεννα, ο ζεστός ήλιος μαζί με τις άπειρες ευχές τον έλιωσαν, μετά εξατμίσθηκε, έγινε ένα με τον αέρα, έγινε αέρας. 

Επιτέλους αόρατος έκανε ότι ήθελε. 

Απαλό αεράκι χάιδευε τα μαλλιά των γυναικών που αγάπησε, άγγιζε τα φύλλα των δέντρων σαν νάταν φιλιά του έρωτα, τρύπωνε στα μυστήρια της ζωής να βρει απαντήσεις, ταξίδευε σε μέρη ξωτικά, - είχε κουραστεί τόσες συμβάσεις, πιότερο απ' όλα τα ταξίδια χαιρόταν. Αγκάλιαζε τρυφερά τους "ταπεινούς και καταφρονεμένους" ν' αντέχουν, γίνονταν τυφώνας στην αδικία του πλανήτη, σφύριζε και χόρευε μες τη γιορτή της φύσης.

Ήταν το οξυγόνο της ζωής, ο δρόμος του Αη Βασίλη, η καρδιά της ουτοπίας. 

Ο άνθρωπος με την ταραγμένη ζωή ήταν πια ο αέρας της γαλήνης στη γη.

Την έλεγαν Δημοκρατία

Γέρικη κι ανήμπορη αναπολούσε τα όνειρά της, κάποτε ήμουν νέα, είχα σφρίγος, δύναμη, χαμόγελο, αντίσταση, περπάτησα στη φωτιά, κοιμήθηκα σε παγετώνες, νύχτες ολόκληρες έμεινα ξάγρυπνη,   

είχα την αντοχή και την ελπίδα δρόμο ανοιχτό, έπεφτα και κατάφερνα να σηκωθώ πάλι, ήταν το όνειρο φως στο σκοτάδι, μ' έκλειναν στα μπουρντρούμια της φυλακής κι εγώ εγκυμονούσα την ελευθερία της ουτοπίας, ήταν τα χρόνια όμορφα, χρόνια της νιότης, ήμουν νέα και όμορφη, με ήθελαν όλοι, οι άντρες στα καφενεία σταμάταγαν την κουβέντα να με κοιτάξουν σαν πέρναγα, δεν ανήκα σε κανέναν, με διεκδικούσαν όλοι, ακόμα και οι στραβοί κι ανάποδοι με επικαλούνταν, κάποιοι με έκαναν μάσκα και με φόραγαν να κρύψουν την ασχήμια τους, ήταν άλλα τα χρόνια, οι λέξεις είχαν βαρύτητα, εννοούσαν αυτό που έλεγαν, ήμουν κι εγώ μία όμως, ξελογιάστρα, τους  μίλαγα για την ομορφιά του κόσμου, τον ήλιο που βγαίνει για όλους το πρωΐ, για την πανσέληνο της δικαιοσύνης, για του κόσμου την αγάπη, φορούσα άσπρα μακριά φορέματα και τους χόρευα, πόσοι δεν πέθαναν για χάρη μου, ήταν άλλα τα χρόνια, τώρα  αφού με σακάτεψαν, με βίασαν, ποιός θέλει μια άσχημη ετοιμοθάνατη γριά, κοιτάνε μόνο ποιός θα κληρονομήσει τα πλούτη μου, αλλά εγώ θυμάμαι πως έλαμπαν τα μάτια ανδρών και γυναικών όταν με κοίταγαν, ενέπνεα τον έρωτα, όταν πεθαίνει ο έρωτας πεθαίνει κι η ζωή, τα μάτια κάρβουνα σβηστά τώρα δεν φέγγουν στο σκοτάδι, καμιά φορά ακόμα λένε το όνομά μου, αλλά αλλού έχουν το μυαλό τους,  στην αρπαγή, μια ζωή χωρίς ψυχή, τι ζωή είναι;

"Κι Εσύ να λείπεις"

 Αναπάντεχα, ξαφνικά τα νέα

Του θανάτου

Μαχαίρια κοφτερά ο δρόμος

Μας

Φεύγουν οι φίλοι μας 

Κομμάτια της ζωής μας

Φεύγουμε κι εμείς

Αναλαμπή η γέννηση

Ο έρωτας

Ο θάνατος

Και μετά το σκοτάδι

Ήταν τα μάτια σου φως

Το χαμόγελό σου

Η σκέψη σου ήταν φως

Πέρναγες κι άνθιζαν  

Λουλούδια

Εσύ για Όλα

Εσύ για Όλους

Εσύ το Δίκιο, Εσύ η Ειρήνη

Το τραγούδι σου

Η ζωή να κυλάει 

"Κι Εσύ να λείπεις"

Μόνο νύχτα

Κυριακή σήμερα,  σκόρπια σύννεφα, λίγη βροχή, ζεστή υγρασία, είπα το πρωΐ δεν κάνω τίποτα, μόνο θα παρακολουθώ, νόμιμα και παράνομα, ηθικά και ανήθικα, πήρα τα γιαλιά μου, ένα μεγεθυντικό φακό, τα κιάλια και πήγα στο χωράφι, στο δρόμο παρακολουθούσα τα πάντα, βενζινάδικα, περιβόλια, παρατημένα κιόσκια του καλοκαιριού, θερμοκήπια του χειμώνα, αδέσποτα σκυλιά, απρόσεκτες γάτες που πάνε να περάσουν το δρόμο, το θολό ποτάμι του Πηνειού, αγελάδες με πουα χρώματα, λωτούς φορτωμένους σε αυλές των σπιτιών, χρώματα στα κάγκελα κάθε αυλής, γυμνά αμπέλια, κίτρινα φύλλα στον αέρα και στη γη, δεν άφηνα να μου ξεφύγει τίποτα, όταν έφτασα στο χωράφι επεξεργάστηκα για λίγο το υλικό του δρόμου και άρχισα να παρακολουθώ  τα δέντρα, τα κοράκια, μαύρα κοράκια κοπάδια πετούσαν χαμηλά, η Λίζα γαύγιζε, μετά άρχισα να παρακολουθώ τη Λίζα, η Λίζα είναι πιστή μου το ξέρω, αλλά καμιά φορά δεν ξέρεις, που πάει, τι κάνει όταν εξαφανίζεται, που πάει όταν χώνεται μες τα βάτα, χώθηκα κι εγώ σήμερα, γρατζουνίστηκα, έσταζα αίμα, άρχισα να υποψιάζομαι, να νοιώθω ανασφάλεια, φαντάσου να σε προδώσει ακόμα και το σκυλί σου, παρακολουθούσα τα μάτια της, το στόμα της, τ' αυτιά της, όσο την παρακολουθούσα ανέβασα πυρετό, άρχισα να μετράω τα δέντρα, μπέρδευα το σύνολο, όλα ήταν στη θέση τους, αν ήταν πρόβατα πως θα ήξερα πόσα είναι, θα έπρεπε να τα παρακολουθώ κάθε μέρα, δεν κάνω εγώ για τσοπάνης έλεγα,  μετά παρακολουθούσα τα μαύρα σύννεφα, ήταν και άσπρα στον ουρανό, μετά έγιναν όλα μαύρα, άρχισε να αστράφτει, να μπουμπουνίζει, - μέτρησα πάνω από εκατό κεραυνούς, βρέχει δυνατά τώρα, νύχτωσε, έγινα μούσκεμα, έφυγα απ' το χωράφι, στο δρόμο του γυρισμού ούτε ένα αστέρι, μόνο νύχτα, νύχτα και δυνατή βροχή.

Έψαξα μια φωτογραφία με καθαρό ουρανό, βρήκα αλλά στην κορυφή του βουνού, έχει πολύ ανηφόρα ως εκεί. 

Ο μαϊδανός

Τελικά ο μαϊδανος φύτρωσε. Ήταν η τρίτη φορά που έσπειρα φέτος, την πρώτη τον έφαγαν τα μυρμήγκια, έτσι μου είπε ο γεωπόνος, την δεύτερη φύτρωσε μαρούλι, μπερδέψαμε τους σπόρους φαίνεται, την τρίτη είναι μαϊδανός.  Κήπος χωρίς μαϊδανό δεν νοείται, δεν λέω μπορείς να βρεις στην αγορά, η χώρα μας έχει μπόλικους, αλλά γιατί να μην έχουμε τον δικό μας. 

Ο μαϊδανός φυτεύεται και σε γλάστρα, ο καθένας μπορεί να έχει στο μπαλκόνι του.

Ο μαϊδανός πάει παντού,  στα κεφτεδάκια, στις σαλάτες, στην τηλεόραση..  Τελευταία βέβαια στην τηλεόραση μιλάνε για τα πράσα, "πιάστηκε στα πράσα" λένε, για τον μαϊδανό κουβέντα. Σήμερα έβλεπα το καλάθι του νοικοκυριού, ούτε εκεί τον είχαν. Ούτε η γίδα ήταν στο καλάθι, απορώ πως ένα ζώο που φέτος μιλάει όλη η Ελλάδα, δεν  μπήκε στο καλάθι. Μετά πως να μην πιαστεί με τη γίδα στη πλάτη. Θυμάμαι τα αγριόγιδα στα βουνά της Κρήτης, κάποτε θα γίνουν διάσημα έλεγα.  Χα, χα, έλεγαν, τώρα όλος ο κόσμος μιλάει για την Ελληνική γίδα. Ας φροντίσουμε να την κατοχυρώσουμε όπως τη φέτα.  Πάλι θα μας αντιγράψουν. Από τότε που ο πρωθυπουργός έχει άριστες ιδέες οι Ευρωπαίοι τον αντιγράφουν, ενώ ξέρουμε ότι ήταν δικιά του ιδέα, τα εμβόλια, το πλαφόν στην ενέργεια, φαίνεται βέβαιο πως όλοι τώρα θα τον ρωτάνε πως τα κατάφερε να παρακολουθεί τα πάντα. Με καμάρι και χαμόγελο τους απαντάει, την δουλειά μου κάνω. 

Τέλος πάντων, για τον μαϊδανό ήθελα να γράψω, ευτυχώς που πάει με όλα και δεν ξέφυγα... 

Το άδειο καλάθι

Τον είδα γερμένο,  απελπισμένο, κουρασμένο από χρόνια, γύρω στα εξήντα.

Φορτωμένος ένα μεγάλο καλάθι, το έδεσε πάνω του και περπάταγε πρωΐ πρωΐ την οδό αβεβαιότητας. Τον ακολουθούσε ο σκύλος του. 

Ο ήλιος μόλις έβγαινε να διώξει την πάχνη του Νοέμβρη, η πόλη κοιμόταν.

Εικόνα βγαλμένη απ' το "Χωρίς Οικογένεια" του Μαλό.

Τελευταία είχε παραιτηθεί, τα γένια του μεγάλωσαν, τα ρούχα του πάλιωσαν, κάποτε ήταν νοικοκύρης. Τον ήξερα χρόνια, ζούσαμε στην ίδια γειτονιά. 

Η κατάρρευση του Αντώνη άρχισε  με τη χρεωκοπία της χώρας, έκλεισε το μαγαζί με τα βιολογικά, τα παιδιά του έφυγαν στην Σουηδία, η γυναίκα του πέθανε από καρκίνο. 

Τον συναντούσα πολλές φορές στο Λυχνάρι, διάβαζε πολύ. 

~ Που πας χαράματα Αντώνη, φορτωμένος; 

~Άδειο είναι,  ότι απόμεινε στη ζωή μου, ένα άδειο καλάθι. Φεύγω, πάω στο βουνό  υπάρχει ένα μικρό σπιτάκι του πατέρα μου θα το συγυρίσω και θα μείνω εκεί, όσο πάει πια. Δεν αντέχω άλλο τον τεκέ της πόλης, είναι μια χαμένη ιστορία. Γεια χαρά.. κι έφυγε με τα βήματα της απογοήτευσης. 

Από το πρωί δεν έφυγε η εικόνα αυτή απ' το νου μου, - φυλακισμένος στον υπολογιστή της τράπεζας που δουλεύω, αύριο δηλώνω παραίτηση.  

Το καλάθι του μυαλού μου είναι άδειο. Δεν καταλαβαίνω πια τίποτα στις λεωφόρους που ζούμε. 

Κάποτε ήταν κι αυτός

 

Προσπαθούσε να ισορροπήσει ανάμεσα στη λύπη και στη χαρά, ανάμεσα στην ανέχεια και τ' όνειρο. Μιά στο θεό και μιά στην κόλαση η ζωή του. Ούτε η ζέστη, ούτε το κρύο υποφέρεται, ούτε η ζωή, ούτε ο θάνατος.

Μέρες ίδιες κι απαράλλαχτες, η επιβίωση.

Νέος ήθελε να ταξιδέψει, να διαβάσει, να περνάει τα βράδυα με φίλους συζητώντας για σινεμά και μουσικές, να δώσει και να πάρει ζωή. Τη μέρα να δουλεύει, η χαρά της δημιουργίας, για μια καλύτερη κοινωνία πολιτών για ένα πιο δίκαιο κόσμο με κριτική σκέψη και ελεύθερες επιλογές. Διάβαζε τον Ζορμπά και ήθελε να του μοιάσει. 

Τώρα μετράει τη ζωή του πάνω στους στίχους του Σεφέρη "Λυπούμαι γιατί άφησα να περάσει ένα πλατύ ποτάμι

μέσα από τα δάχτυλά μου

χωρίς να πιω ούτε μια στάλα.

Τώρα βυθίζομαι στην πέτρα.

Ένα μικρό πεύκο στο κόκκινο χώμα,

δεν έχω άλλη συντροφιά.

Ό,τι αγάπησα χάθηκε μαζί με τα σπίτια

που ήταν καινούργια το περασμένο καλοκαίρι

και γκρέμισαν με τον αγέρα του φθινοπώρου."

 Τα όνειρα πάλιωσαν, η ζωή στένεψε,  αντί για ειρήνη ο πόλεμος, αντί για δίκιο ο σώζων εαυτόν σωθήτω. 

Κοιτάει τις λεύκες του Φθινοπώρου και αναπολεί τα χρόνια που έφυγαν σαν μονοετή φυτά. 

Του μένει όμως ο εαυτός του παιδί, τα μάτια των νέων, κάποτε ήταν κι αυτός. 

Τούνελ

 

Όλα ξεκίνησαν όταν του πήραν άδεια και δίπλωμα οδήγησης. Οδηγούσε χωρίς ζώνη στο χωματόδρομο,  όλα τ' άλλα ήταν νόμιμα. 

Ο Διοικητής το πρωί ήταν σαφής, θα μου φέρετε τριάντα κλήσεις το μεσημέρι, τρέξτε παντού στα χωριά, στα χωράφια, τρακτέρ στην άσφαλτο, όλοι είναι ύποπτοι... 

Τι ζητάει ένα παλιό punto στα χωράφια, είναι ένα ύποπτο αυτοκίνητο!

Δεν πρόλαβε να στρίψει στην άσφαλτο  του χωριού- θα φορούσε  τη ζώνη, είδε τα αλαρμ του πυρπολικού, τα χαρτιά σας κύριε.  Τα έδωσε όλα ευγενικά, όλα εντάξει. 

-Δεν φορούσατε ζώνη, θα σας γράψουμε... Τι δουλειά κάνεις, που μένεις, τι κάνεις εδώ;

-Έχω ένα χωράφι και δουλεύω, εσείς τι δουλειά κάνετε τώρα;  άρχισε να χανει την υπομονή του ο Ανέστης. 

-Θα σας πούμε τη διαδικασία για να ξαναπάρετε το δίπλωμα και την άδεια.. 

- Πάντα τόσο ευγενικοί είστε, ευχαριστώ, για πείτε;

- Θα πάτε στο αστυνομικό  τμήμα να κάνετε ένσταση, στην άκρη κύριε όχι πάνω στην άσφαλτο.. 

- Εγώ έβαλα τρία ευρώ βενζίνη ναρθώ στο χωράφι, ως εκεί θέλει δέκα, που να βρω τόσα χρήματα;

-Δικό σας πρόβλημα! 

-Μα νόμιζα πως οι μπάτσοι είναι να λύνουν προβλήματα, όχι να δημιουργούν εκεί που δεν υπάρχουν. 

- Ωρίστε κύριε, τη θήκη κρατήστε την. 

-Ευχαριστώ πολύ.

 Όταν ο Ανέστης διάβασε τη κλήση εξερράγη. Δυό μήνες χωρίς δίπλωμα και άδεια. Μνήμες παλιές,  ήταν 12 χρόνων όταν τον έκλεισαν στο κρατητήριο του χωριού για κλοπή που δεν έκανε την εποχή της χούντας, κάθε φορά που βλέπει μπάτσο νοιώθει ένοχος.

Πήρε ένα zanax κι ένα τηλέφωνο στο αστυνομικό τμήμα.

-  Θέλω πίσω τα χαρτιά μου, πως θα πάω αύριο τον πατέρα μου για αιμοκάθαρση, πως θαρθώ στο χωράφι να ταίσω τα ζώα;

- Δικός σας πρόβλημα κύριε, ελάτε αύριο να κάνετε ένσταση και ηρεμήστε.

- Ευχαριστώ για τη συμβουλή,  θέλετε να φέρω κανένα τενεκέ λάδι; 

- Τι είναι αυτά που λέτε, για το καλό σας πήραμε το δίπλωμα, άλλη φορά να φοράτε ζώνη, ο χωματόδρομος έχει λακούβες. 

- Κύριε Διοικητά καμία  λακούβα δεν έχει, τις μπάζωσα όλες το καλοκαίρι μόνος μου, πάτε να δείτε, απάντησε ο Αντώνης με ανεβασμένη φωνή. 

- Μη σηκώνεις φωνή, μιλάς με τον Διοικητή.

-Συγνωμη κύριε Διοικητά, θέλετε να σας πάω με το μαλακό, πως κοιμηθήκατε τη νύχτα; 

-Δεν προκειται να πάρεις τα χαρτιά ούτε σε δυό μήνες, και έκλεισε το τηλέφωνο.

 Κάπως έτσι ο Ανέστης μπήκε στη παρανομία. Πάει ένας μήνας τώρα που οδηγεί χωρίς δίπλωμα, από παράδρομους, από χωματόδρομο σε χωματόδρομο, στο χωματόδρομο φοράει πάντα ζώνη.

Το πρωϊ πήρε ένα δύσβατο δρόμο γεμάτο χόρτα και βάτα, είπε να κόψει δρόμο. Μόλις χάραζε, τα βατράχια στο ποτάμι είχαν συναυλία, τα διπλανά χωράφια χέρσα από χρόνια. 

Τότε άκουσε τη φωνή. Βοήθεια, βοήθεια! 

Η φωνή έβγαινε μέσα από ένα μικρό παλιό κτήριο, κτισμένο με τσιμεντόλιθα, κρυμμένο μες τα δέντρα και τα ψηλά χορτάρια. 

Ο Ανέστης ξαφνιάστηκε, πήρε το κρητικό μαχαίρι, φόρεσε τις μπότες και βγήκε έξω απ' το αυτοκίνητο, η φωνή ακουγόταν ξεψυχισμένη τώρα. Πέρασε το κανάλι με δυσκολία, λάσπη και βάτα, ασφένταμοι και βιζοκρανιές έκλειναν τον δρόμο. Ενα μικρό κενό παραθύρι ανέδυε δυσωδία και πόνο, κλάμα και αγκωμαχητά. Η σκουριασμέη πόρτα κλειδωμένη με καινούρια κλειδαριά. 

Βοήθεια, βοήθεια, διψάω, πεινάω, πονάω. 

Στο μισοσκόταδο είδε μια γυναίκα σωριασμένη στο πάτωμα.

Δεν φαινόταν ούτε ένα δρομάκι, πως βρέθηκε αυτή η γυναίκα φυλακισμένη στην ερημιά;

Ο Ανέστης είχε ένα  καλέμι κι ένα σφυρί στο αυτοκίνητο, πάλεψε ώρα να ρίξει την σιδερένια μικρή πόρτα. 

-Πάρε με από δω, έρχεται τη νύχτα.. 

-Απο που έρχεται, δρόμος δεν υπάρχει πουθενα; 

Του έδειξε με τα μάτια μια μέγάλη τρύπα στο  τσιμεντένιο πάτωμα.  

Τούνελ!

Ένα μεγάλο τούνελ πάνω απο είκοσι μέτρα ήταν η  κρυφή πρόσβαση του άντρα της στη φυλακή της γυναίκας του. 

Προσπάθησε να καταλάβει ο Ανέστης που οδηγεί, αλλά ήταν ερμητικά κλειστό από μέσα μ' ένα τετράγωνο σιδεριένιο καπάκι.

-Πως σε λένε;

-Ελευθερία Πεινάω!

Ο Ανέστης  μετά βασάνων πήγε στο αυτοκίνητο και πήρε το φαγητό της μέρας του κι ένα μπουκάλι νερό.

Έτρωγε λαίμαργα με τα δυό χέρια, σα νηστικό αρκούδι. Μια στρατιωτική χλαίνη σκέπαζε το  σώμα της, πρησμένο πρόσωπο, μελανιασμένα χέρια, πόδια, ήταν μία ζωντανή νεκρή.

- Πάρε με από δω,  το τέρας, ψέλιζε συνέχεια! 

Ο Ανέστης πήρε τη γυναίκα στα χέρια του και κατάφερε να φτάσουν ως το αυτοκίνητο.  Την έβαλε στο πίσω κάθισμα ξαπλωμένη, φόρεσε ζώνη, φαρ ουεστ στο χωματόδρομο, στην άσφαλτο άναψε τα αλαρμ, οι μπάτσοι δεν τον σταμάτησαν στο μπλόκο της γέφυρας,  στα επείγοντα του Νοσοκομείου.

Ένα μήνα μετά

Πίνουμε καφέ με τον Ανέστη στο Αγνάντι, κάτω η πόλη δύει στη νύχτα, η μέρα σώνεται νωρίς.

Ο Ανέστης έφτασε ως εδώ την αφήγηση και ξαφνικά σταμάτησε. Είμαστε φίλοι από παιδιά, ξέρει ο ένας τη ζωή του άλλου.

Άρχισε να μιλά για την ακρίβεια, για τον χειμώνα που έρχεται, για τον μήνα που δεν βγαίνει...

-Αυτά τα βιώνουμε όλοι, συνέχισε την απίστευτη ιστορία που έλεγες;

-Αλλη φορά..

- Μα αφήνεις όλη την ουσία αναπάντητη, ποιός ήταν που φυλάκισε και τυράννησε

έτσι αυτή τη γυναίκα;

-Στο είπα αυτό, ο άντρας της, συνελήφθη, είναι ήδη στη φυλακή. Η γυναίκα απ' το νοσοκομείο μεταφέρθηκε στο "Σπίτι Οικογενειακής Χαράς", εκεί την επισκέφθηκα και μου είπε ολόκληρη την ιστορία της, θεωρεί ότι μου χρωστάει τη ζωή της.

-Βασικά τη χρωστάει στον τροχονόμο που σου πήρε την άδεια, έλα συνέχισε.

- Είναι μια αδιανόητη ιστορία, το σκέφτηκα πολύ, πήρα την αδειά της και άρχισα να τη γράφω. Μέχρι να γράψω το βιβλίο δεν θα πω τίποτα. Αν τη διηγηθώ θα χαθει η εσωτερική ενέργεια της πρωτοαφήγησης. Θα διαβάσεις πρώτος το βιβλίο και θα καταλάβεις τότε. 

~Πότε, σε δυό χρόνια; Πάντα ο ίδιος Ανέστης, μυστήριος, μισοτελειωμένη ιστορία είσαι φίλε. 

Τα φώτα της πόλης άναψαν, μια κόκκινη θάλασσα απλώθηκε μέσα στη νύχτα. 

- Πάμε, είπε ο Ανέστης, στις οκτώ έχω να πάω κάπου.. 

Με τους παλιούς φίλους και συμμαθητές βρισκόμαστε που και που, πόσο άλλαξαν όλα. 

 

Έχω ένα όνειρο

Βλέπω τα δέντρα να μεγαλώνουν, ν' ανθίζουν την άνοιξη, το καλοκαίρι να κάνουν καρπούς, να κιτρινίζουν τα φύλλα το φθινόπωρο, νεκρή η φύση του χειμώνα.

Έχω ένα όνειρο. Το χωράφι. Περπατάω μέσα στους δρόμους του, τρυφερό πράσινο χορτάρι με την πρώτη βροχή.

Κιτρινοπράσινα φύλλα στή μέση του Οκτώβρη ψυθιρίζουν τα μύχια της ψυχής. Ρόδια, κυδώνια, κάστανα κρέμονται γενομένα, ένα ευχαριστώ για τον πλούτο της ζωής.

Αχνίζει αγάπη το χώμα, μάνα η γη, ο ουρανός πατέρας. Η αγκαλιά του κόσμου. 

Εδώ δεν χωράει ο πόλεμος, το δίκιο είναι για όλους το "ίδιο"τέλος. Ο θάνατος. 

Πριν το θάνατο η ζωή, ο έρωτας, η δημιουργία, η γέννα, η ομορφιά. 

Εδώ δεν χωράνε τα τέρατα, είναι ήδη νεκρά. 

Οι Άνθρωποι που νοιάζονται, τα δέντρα που μεγαλώνουν,  οι φίλοι που αγαπήσαμε, ένα μεγάλο ευχαριστώ είναι το θαύμα της ζωής. 

Υ. Γ. Ένα μικρό αντίδοτο συγκίνησης για τις τόσες ευχές.  Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους τους φίλους. Να είμαστε όλοι καλά!

Με μιά ανάσα

Ζεστή, καθαρή  μέρα, τέλος του Σεπτέμβρη, φθινοπωρινή γλύκα περιρρέουσα τον Θεσσαλικό κάμπο, πανύψηλες λεύκες ασημίζουν περήφανες, τα πρώτα κίτρινα φύλλα της αχλαδιάς πέφτουν σαν πούπουλα στη γη, κάποια κοπάδια βόσκουν το πράσινο χορτάρι μέσα στις καλαμιές, η Ελλάδα αναστενάζει, η Ευρώπη αγκομαχάει, μαίνεται ο πόλεμος στην Ουκρανία με αραιές τουφεκίές, με πυκνό θανατικό, ο Σουλτάνος ξεσάλωσε, η ακρίβεια ρημάζει,  άσπρο ανοιχτό βαμβάκι για τη σοδειά, σκοτάδι για το ξόδι, τα φορτηγά περνάνε φορτωμένα καλαμπόκι, πέντε  συννεφάκια βολτάρουν  γύρω απ' το μεσημεριανό  ήλιο, το μικρότερο σαν καπέλο σκιάζει το έρημο τοπίο της σκέψης μου, το φεγγάρι ένα μικρό τόξο περιμένει τη νύχτα, η μισινέζα κατεβάζει τα χορτάρια που θέριεψαν στο χωράφι, τα δέντρα δείχνουν το μπόι τους, η μισινέζα ζεστάθηκε επικίνδυνα, δεν δουλεύει πια, ο τεχνίτης την έλυσε, πόση υπομονή, κουράστηκα να τον παρατηρώ, το μηχάνημα έγινε, τα χορτάρια ζιζάνια ξεψυχάνε, ο ήλιος γέρνει, η μέρα λιγοστεύει, κάθε μέρα αφαιρείται απ' τη ζωή μας, πόση ζωή απομένει, μιά ανάσα!

Ο καρυοθραύστης

Αυτή η βασίλισσα Ελισάβετ αποδείχτηκε πολυ μυγιάγγιχτη, συνέλαβαν τον άνθρωπο που άγγιξε το φέρετρο της από.. θλίψη. Τέλος πάντων, το δικό μου πρόβλημα φέτος είναι που σκάνε τα ρόδια. Μάλλον απ' το κακό τους, φαίνεται συμπάσχουν με το κλίμα τούτου του Φθινοπώρου. Σκάει το λάστιχο του ποδηλάτου, σκάει η ακρίβεια, σκάνε οι διασυνδέσεις της ΕΥΠ,  σκάει η Ευρώπη για τον χειμώνα που έρχεται, σκάει το ένα, σκάει τ' άλλο, ποιός νοιάζεται για της ροδιάς μου τα ρόδα.

Όταν τίποτα δεν έχεις να πεις, καλύτερα μη γράφεις τίποτα. Αν πάλι τίποτα δεν  γράψεις μπορεί να σκάσει η σκέψη σου και χωρίς σκέψη πας όπου σε πάει ο άνεμος. Αλλόκοτη ζέστη του Σεπτέμβρη, φυσάει ζεστός ο αέρας. Η ζέστη έχει παρενέργειες, λες κι έφταιγα εγώ που έσπασε ο καρυοθραύστης και τσακώθηκα με τη γυναίκα μου. Ισχυρίζεται πως έφταιγα εγώ, εγώ πάλι ισχυρίζομαι πως έφταιγε το αμύγδαλο. Μάλλον η Κίνα φταίει και μεις τσακωνόμαστε. Βέβαια δεν είναι σωστό να λέμε, πως φταίνε πάντα οι άλλοι. 

Ο πόλεμος έχει νεκρούς, τα μέτρα έχουν αντίμετρα, όποιος δεν προσαρμόζεται πεθαίνει, λέει ο υπουργός. Πολύπειρος ο υπουργός, γνώστης της επιστήμης του χαμαιλέοντα, δίνει συμβουλές ακριβείας! 

Το τρικαλινό παζάρι προσαρμόστηκε, δεν πεθαίνει ποτέ, επέστρεψε η ζωοπανήγυρη. Γαιδουράκια, προβατάκια, κατσίκες, γουρουνάκια ποζάρουν αποφασισμένα να πουληθούν. 

Βέβαια την παράσταση κλέβει ο τρελός της πανήγυρης. Φωνάζει δυνατά, ότι πάρετε δέκα λεπτά και χτυπάει ένα άδειο βαρέλι.. Χωρίς πάτο.

Το μυθιστόρημα του Αυγούστου

Το υλικό υπάρχει, απομένει το τέλος. Όλοι βέβαια το γνωρίζουν, αλλά...

Όλα ξεκίνησαν με την παρακολούθηση ενός δημοσιογράφου και ενός  αρχηγού πολιτικού κόμματος. Βέβαια το σκηνικό είχε στηθεί από την πρώτη στιγμή, ο Εθνικός κίνδυνος! Πόσοι άλλοι παρακολουθούνταν ουδείς  το γνωρίζει, ούτε ο πρωθυπουργός της χώρας! Δεν ήξερες, δεν ρώταγες;  

Κάπου εδώ αρχίζει το μυθιστόρημα, ποιός κυβερνάει επιτέλους αυτή τη χώρα; 

Βασικοί ήρωες ο πολιτικός προϊστάμενος, ο δοιηκητής  της ΕΥΠ, ένας ανηψιός του πρωθυπουργού και το απόρρητο. Το απόρρητο είναι ο πρωταγωνιστής.  Ένα ογκώδες και χορταστικό μυθιστόρημα που διαβάζεται χαλαρά στις διακοπές. Ως γνωστόν μετά τις διακοπές αρχίζουν τα πραγματικά προβλήματα. 

Το μισοτελειωμένο μυθιστόρημα αναμένεται στις προθήκες των βιβλιοπωλείων λίγο πριν τα Χριστούγεννα. Αναμένεται να είναι το βιβλίο της  χρονιάς. Πρώτη φορά ένα ελληνικό βιβλίο θα μεταφρασθεί ταυτόχρονα σε 29 γλώσσες. Ο εκδότης προβληματίζεται για τον τίτλο, πιθανότερος είναι "Όλα στο φως" ή  "Η αριστεία της κόλασης"

Γλυκός Σεπτέμβρης, γεννομένα σταφύλια, ώριμα αχλάδια,. 

Αν δεν μαζεύεις τα φρούτα στην ώρα τους πέφτουν. Σαπίζουν και πέφτουν μόνα τους.

Το σπίτι ήταν παλιό

Εγκατελελειμμένο χρόνια, η σκεπή έμπαζε νερά στη πρώτη βροχούλα, τα παράθυρα τάκανε βόλτες ο αέρας, σκόνες και αράχνες, γεμάτο ποντίκια και κοριούς. Απ' έξω έμοιαζε αγέρωχο, μες τα ζιζάνια της αυλής κατοικούν φίδια και άλλα ερπετά.

Κάποτε, ίσως τα αρχαία χρόνια, είχε μια αρχοντιά, ήταν ένα ωραίο σπίτι που κοίταγε την ανατολή.

Λένε πως το κτισαν σοφοί, άφησε παρακαταθήκες. Ήταν τέτοια η μαγεία που ενέπνεε που το καμάρωναν οι περαστικοί, το ανέδειξαν όσοι το κατοίκησαν.

Εδώ έζησαν μεγάλοι συγγραφείς, επαναστάτες και σπουδαίοι πολιτικοί, επιστήμονες που στήλωσαν τη γη. 

Τώρα όλοι απορούν για την εγκατάλειψη, ίσως είναι αργά πια να συντηρηθεί. Πολλοί υποστηρίζουν την κατεδάφιση, το γκρέμισμα της ιστορίας μια και καλή, οι επιστήμονες μιλάνε για επανεκκίνηση. 

Χρόνια ολόκληρα αυτή η διαμάχη, το σπίτι  στοίχειωσε, μόνο φαντάσματα το πλησίαζαν, τι θα γίνει επιτέλους μ' αυτό το σπίτι;

Ήταν  Αύγουστος μήνας, μαύρα σύννεφα γέμισαν τον ουρανό, αστραπές και βροντές, η μπόρα ήταν τόσο δυνατή, μισή ώρα κράτησε, το πήρε και το σήκωσε ο δυνατός αέρας, το σπίτι σωριάστηκε, κομμάτια και θρύψαλα, ένας σωρός από διεφθαρμένα υλικά. 

Η φύση πάντα δίνει τη λύση, όταν οι άνθρωποι δεν μπορούν.

Κωστής Ταξιδεύων

Αύγουστος 2022

Το δύσκολο καλοκαίρι

Αν  δεν κυλάει το νερό οι πέτρες χορταριάζουν, αν λείπει η χαρά η λύπη κάνει αόρατους λάκους πάνω στο σώμα. Ο κάμπος δύσκολος, το βουνό είναι μακριά κι η θάλασσα μακρύτερα. Η άσφαλτος καίει, η χαρά ένοχη αναζητά την ομορφιά στα πράσινα φύλλα των δέντρων.  

Στάσιμη λίμνη, αδιέξοδη κι εγκλωβισμένη η δημοκρατία ασφυκτιά ετούτο το δύσκολο καλοκαίρι.  

Που πήγε το ανέμελο Ελληνικό καλοκαίρι;  Το σφρυγηλό σώμα, το ανάλαφρο στήθος, το  όνειρο του παιδιού, - δεν επικαλούνται πια την αρχαία ελληνική δημοκρατία, η Αφροδίτη στέκεται δακρυσμένη.

 Ένα ναυάγιο γεμάτο σκουπίδια, ένας άντρας σκοτώνει τη γυναίκα του, ένας πρωθυπουργός πυροβολεί την λιπόσαρκη δημοκρατία, οι ωραίοι άνθρωποι πεθαίνουν νωρίς. 

Σουρουπώνει γλυκά ο Αύγουστος, γλυκαίνουν τα σταφύλια, ροδοκοκινίζουν τα ρόδια, ένα ερωτευμένο ζευγάρι σπόμεινε μόνο του στη παραλία. 

Ξεσπάει κι άλλη φωτιά στο δάσος, μέσα στις τόσες φωτιές,  οι φλόγες, ο καπνός, τα δέντρα που πεθαίνουν, σώνεται το οξυγόνο της γης. Νερό από τα βάθη της ποτίζει τις ρίζες των δέντρων, νερό κρύο, δροσερό δροσίζει το ζεστό καλοκαίρι. Μετά το βράδυ, η νύχτα, το φεγγάρι, τ' αστέρια κι Εσύ. 

Η ζωή είναι ωραία,  χαμόγελα τα μάτια σου, μουσική η φωνή σου, άγιο το σώμα σου. 

Αυτό το δύσκολο καλοκαίρι.

Το συρτάρι

Δίπλα στο κρεβάτι το κομοδίνο. Δυό συρτάρια, το κάτω κλειδωμένο, το πάνω ελεύθερο.

Τη νύχτα ακούω θορύβους, είναι η τοξικότητα του κάτω συρταριού. Εγωισμός, αλαζονεία, υποκρισία, ενοχές, αποτυχίες, αδικία, άγνοια, βάρη, ένα εκρηκτικό μίγμα που χρόνια κατατρώει τα σωθικά μου.  Άτιμα όλα τούτα, στήνουν χορό τη νύχτα, τα κλείδωσα δίπλα μου, ποτέ δεν κατάφερα να τα εξαφανίσω απ' το δρόμο μου.

Το πάνω συρτάρι γαληνεύει την τρικυμία μου, εδώ το όνειρο, εδώ το δίκιο, εδώ η φύση της αθώας δημιουργίας. 

Το κλειδωμένο συρτάρι είναι το πρόβλημα. Ούτε η ανθρωπότητα απαλλάχτηκε, ούτε κανένας από την τοξικότητα που δημιουργεί στο δωμάτιο του μυαλού ετούτο το συρτάρι. Το πολεμάς και επανέρχεται, το κλειδώνεις και θορυβεί ασύστολα. 

Άδικο ξόδεμα ζωής, χαμένος χρόνος, αφαίρεση. 

Η πολλή φιλοτιμία βλάπτει σοβαρά την καθημερινή υγεία. Παν μέτρον άριστον σ' έναν  ασύμμετρο κόσμο.

Πάλι ετούτη την ζεστή νύχτα ο ύπνος δεν τον έπιανε. Σηκώθηκε και κατέβηκε στον κήπο. Άρχισε να βγάζει χορτάρια με τα χέρια, το φεγγάρι φώτιζε, η νύχτα έγινε δροσερή. 

Τον βρήκε το πρωί να θαυμάζει την ομορφιά του κήπου. Η ομορφιά, το μόνο καταφύγιο.

Δράκοι και νεράιδες

Πρέπει ν' αντέξω, δεν έχω άλλη επιλογή, έλεγε και προχωρούσε μέσα στη νύχτα. Όχι δεν ήταν όλα σκοτάδι, το καλοκαιρινό φεγγάρι έλουζε τον ουρανό. Έψαχνε ένα ξέφωτο, το δάσος ήταν πυκνό, το σώμα του διπλωμένο στα δυό.

Πως βρέθηκε αφημένος εδώ, ούτε ήθελε να ξέρει πια. Σέρνονταν στη γη, κοιτούσε τον ουρανό. Δεν είχε κανένα αποκούμπι, ούτε θρήσκος ήταν, ούτε ταγμένος κάπου, ήθελε έναν άλλο κόσμο αλλά δεν τον έβλεπε πουθενά. Ο κόσμος τούτος του έμοιαζε παραμύθι, δράκοι, μάγοι, νεράιδες και ξωτικά. Και βασιλιάδες, τελικά ένα παραμύθι θέλει ο άνθρωπος ν' αποκοιμηθεί.

Έπεσε κάτω, ανάσκελα έβλεπε ένα αστέρι, ήταν η γυναίκα που αγαπούσε.  Ένα αεράκι του δάσους έφερε το άρωμα της, τον χάιδευαν τα ξανθά της μαλλιά, τον πήρε ο ύπνος.

Ξύπνησε κολυμπώντας στο γαλάζιο της θάλασσας.  Την είδε απέναντι να του χαμογελά, μια νεράιδα κι αυτή. 

Περίεργα που είναι τά όνειρα!

Φυγή

Μετά έμπαινε στο όνειρο, εκεί ξαλάφρωνε. Έβλεπε τον κήπο, τα λουλούδια, τα δέντρα να μεγαλώνουν, τον έρωτα να ανθίζει.

Θεσσαλικός κάμπος, εύφορη γη, η άχλυ του πρωινού, το ηλιοβασίλεμα του Κόζιακα.

Η δίνη της εποχής, η βία της ανέχειας, ο πόλεμος τον καθήλωσαν στην αδράνεια του μέλλοντος.

Υπήρξαν, θα υπάρξουν καλύτερες εποχές, ζούμε όμως σε τούτη.

Δεν βολεύτηκε ποτέ, ούτε και τώρα, το όνειρο ήταν ζωή, δυό φορές ζωή.

Έπλασε έναν κόσμο δικό του, ζούσε πια μόνος. Τι μόνος; Τόσα "θυμάμαι" , τόσα βιβλία, τόσα τραγούδια, τόσοι έρωτες!

Η ιστορία γεμάτο πολέμους, αφέντες και δούλοι, το μέλλον ένας αριθμός. 

Πόση ζωή του έμεινε και που να την ξοδέψει;

Όσα δεν έκανε, όσα δεν έμαθε, όσα  τόλμησε, όσα  προσπάθησε έγιναν τώρα μια κουκίδα ζωής.

Έβαλε την κουκίδα στη τσέπη του, είπε: Αύριο μια καινούρια μέρα, μια καινούρια αρχή.

Τόσοι νεκροί, είμαστε ακόμα ζωντανοι!

Το ξημέρωμα τον βρήκε στον αγαπημένο του κόλπο, ο ήλιος μαργαριτάρι στο θαλασσινό νερό.

Έβγαλε την κουκίδα απ' τη τσέπη του, την έκανε μικρό καράβι. Χάθηκε μακριά στην απεραντοσύνη. 

Τι όμορφα είναι τα μάτια σου, όταν κοιτάζω τη θάλασσα, της είπε.

Οι άνθρωποι του μόχθου

 Δουλεύουν από νύχτα σε νύχτα, στο κρύο και στη ζέστη, σώματα ηλιοκαμένα, σώματα κουρασμένα.  Άλλοι στις οικοδομές και άλλοι στα χωράφια, άλλοι στα ζώα κι άλλοι στα εργοστάσια, στα συνεργεία και στα σούπερ μάρκετ. Άλλοι στη θάλασσα  της μοναξιάς κι άλλοι στη στεριά του ονείρου. Βγαίνει δεν βγαίνει ο μήνας.  Είναι οι άνθρωποι της παραγωγής.

Το βράδυ πέφτουν ξεροί για ύπνο, αύριο πάλι. Τα αύριο είναι ολόκληρη ζωή. Ποιό διάβασμα, ποιές ταινίες, ποιο θέατρο, ποιά πολυτέλεια;

Είναι οι άνθρωποι του μόχθου, η κινητήρια δύναμη της ζωής. Δεν διακπαιρεώνουν, δεν μεταπράτουν, δεν είναι σύμβουλοι, δεν παίζουν στο επικοινωνιακό χρηματιστήριο των άσημων διασημοτήτων.

Ακριβές οι ντομάτες, έλεγε η καλοντυμένη κυρία στο μανάβη. "Ούτε να τις μαζέψει δεν θα έσκυβε, φαντάσου να τις καλλιεργούσε. Ευτυχώς οι αγρότες τις παράγουν με το μαγικό ραβδί, αλλιώς πέντε ευρώ το κιλό θα είχαν" είπε χαμογελαστά ο Μάρκος.

Τροφή, στέγη, υγεία, παιδεία τα θεμέλια της ζωής.  Παλεύει ο άνθρωπος να δώσει αξία σε τούτα. Περήφανος για την πορεία του, τίποτα δεν χαρίζεται, αγωνιά ανάμεσα στα παράσιτα, στις συμπληγάδες της αδικίας, στα αρπακτικά του πολέμου.

Πάνε κι έρχονται τα χελιδόνια στις φωλιές με τα νεογέννητα, αραιά σύννεφα δροσίζουν την πρώτη μέρα του Ιούνη, χρυσίζουν τα στάχια στα χωράφια. Τα καλαμπόκια μεγάλωσαν, οι αγρότες ποτίζουν. 

Ο καιρός της κατσιλώνας(πράσινο σκαθάρι που κατατρώει τα φύλλα των δέντρων) είναι εδώ. Έρχονται κατά σμήνη κάθε άνοιξη, να λιγοστεύουν την ομορφιά της ζωής. 

Τι να σου πω;

Παλεύουν μέσα μου δυό δυνάμεις, η σκέψη και η πράξη. Πότε νικάει η μία, πότε η άλλη, ενίοτε ισορροπούν. Ισορροπώ τότε κι εγώ. 

Σαράκι που σε τρώει η θεωρία του ονείρου, δύναμη ζωής η πράξη.

Βλέπω τα δέντρα να μεγαλώνουν, είδα ιδέες να ξεθωριάζουν, βλέπω τον σπόρο να ξαναγεννιέται, είδα τον πόλεμο στο αλισβερίσι των ανθρώπων,  η φύση στην ώρα της πάντα, η ανθρώπινη υπόσταση πάντα αργεί.

Στο ραδιόφωνο " μενεξέδες και ζουμπούλια και θαλασσινά πουλιά", κοντεύει 2, πικρές ειδήσεις στον ήλιο του μεσημεριού. Η πρώτη μου ελιά έγινε ολόκληρο δέντρο, είναι πια βαθιές οι ρίζες της.

Το ανοσοποιητικό σύστημα της ανθρωπότητας,

εξασθένησε επικίνδυνα, φυτοφάρμακα και καλυντικά έκλεψαν την αθωότητα. Βουλιάζει ο κόσμος, βουλιάζω κι εγώ. Ψεύτικες ειδήσεις θολώνουν τον ορίζοντα, ο Κόζιακας υφαίνει την αιώνια αλήθεια του.

Η εβδομάδα διαβαίνει εύκολα, ο χρόνος κυλάει σαν το ποτάμι, μια αστραπή ο κύκλος μας, έλεγε ο Καζαντζάκης. Προλαβαίνουμε;.. Μα προλαβαίνουμε, απάντησε! Πως ν' αρνηθώ τα καταπράσινα φύλλα, τα κοκκινοπορτοκαλί λουλούδια της ροδιάς, πως να σκύψω στην άοσμη οθόνη του κινητού, έξω η Άνοιξη είναι σε οργασμό.

Μακελειό στο Τέξας. Κάθε Αμερικάνος κι ένα όπλο. Αυτή είναι Δημοκρατία. 

Μη με ρωτάς γιατί δεν σου γράφω. 

Τι να σου πω;

Δεν το χωράει ο νους

Εφιαλτικές εικόνες σε μια εφιαλτική εποχή. Δεν το χωράει ο νους, η καρδιά δεν αντέχει. Ο απόλυτος ξεπεσμός του ανθρώπου.

Ο πόλεμος δεν έχει καμία δικαιολογία. Ούτε νίκη, ούτε ήττα. Έχει μόνο νεκρούς.

Ο όποιος πολιτισμός κατέρευσε, η βαρβαρότητα απογειώθηκε.

Ο υπόγειος διαχρονικός πόλεμος ανέδειξε το τέρας στη γειτονιά μας πια. Οι συνέπειες απρόβλεπτες για τους λαούς. 

Θεατής η ανθρωπότητα στο πολεμικό σκάκι που επιμελώς στήνει εδώ και χρόνια, η γης ολόκληρη απέραντη αποθήκη όπλων. 

Τα λαίμαργα συμφέροντα ανατολής και δύσης θα αφανίσουν κάθε ανθρώπινη οντότητα. 

Ο πόλεμος είναι το αποτέλεσμα, η αιτία είναι το   κόκκινο χαλί της ολιγαρχίας που μαίνεται ασύστολα με την υποστήριξη διεφθαρμένων εξουσιών, δύσης και ανατολής. 

Πλαστικές μάσκες που έπεσαν και οδηγούν τυφλά την ανθρωπότητα στην ολοσχερή καταστροφή. Μιλάει ο Μπάιντεν για Ρώσους ολιγάρχες που συνεργάζονται με τον Πούτιν, ενώ η Δύση δεν έχει τέτοιους... 

Σύριοι νέοι που διψάνε για αίμα, όπλα, όπλα, όπλα. Πάντα οι πολεμοχαρείς πρόσχημα έχουν την άμυνα. Ρώσοι νέοι που δεν ξέρουν τι τους γίνεται, λες και τους είπαν να πάνε να φλερτάρουν τις Ουκρανίδες.

Αν άμεσα δεν γεννηθεί ένα παγκόσμιο επαναστατικό ειρηνικό κίνημα η ανθρωπότητα δεν έχει καμία τύχη.

Θα είμαστε θεατές συνταξιούχων στρατηγών που θα αναλύουν τους πολέμους και τα όπλα που υπηρετούν.

Why?

Ο Πούτιν, σαν άλλος Χίτλερ, εισβάλει στην Ουκρανία με αληθινά όπλα και με την απειλή καθήστε καλά έχω και πυρηνικά. Πόλεμος, το  ανώτατο στάδιο βιασμού και καταστροφής του πλανήτη. Το 1986 είχαμε το Τσέρνομπιλ, ποιός ξέρει πόσες ανθρώπινες ζωές χάθηκαν στα χρόνια από εκείνη την εφιαλτική έκρηξη, - δυο χρόνια μετά το 1984 του Όργουελ, το οποίο γράφτηκε βέβαια το 1948, λίγο μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο.

Βέβαια ο πόλεμος δεν σταμάτησε ποτέ, αν σήμερα καταστρέφει ωμά και κυνικά την Ουκρανία και φτωχοποιεί την Ευρώπη, διαχρονικά σκοτώνει καθημερινά χιλιάδες ανθρώπους, αφού πρώτα υφαρπάξει τα στοιχειώδη αγαθά επιβίωσης, τους λεηλατήσει, ώστε να λάμπουν στα πλούτη οι λίγοι επί γης, καταφέρνει τον  "νόμιμο θάνατο" των πολλών.

Δεν είναι ο πόλεμος κεραυνός εν αιθρία, είναι αποτέλεσμα της αέναης βαρβαρότητας του ανθρώπου πάνω στον άνθρωπο. Όποιες κι αν είναι οι προφάσεις, η αιτία είναι η χυδαιότητα του καπιταλισμού. Ο θάνατός σου η ζωή μου.

Αμύθητα ποσά, ατέλειωτη ενέργεια ξοδεύεται στα όπλα και τους στρατούς.

Όταν η γη μοιάζει με αποθήκη όπλων, ποια χώρα είναι αθώα;

Το πολεμικό σκάκι στρώθηκε για τα καλά στο τραπέζι της γης. Θεατής η ανθρωπότητα. Απών ο Άνθρωπος. 

Κάλπικες ευχές, κάλπικη ανθρωπότητα.  

Υ. Γ. Βλέποντας τον χάρτη και το κείμενο της Ισαβέλλα Μπερτράν, διαβάζοντας και τα αξιόλογα σχόλια, βλέπεις καθαρά που πάει ο κόσμος. Όλα κρέμονται από μια κλωστή.  Πόσο και πόσα ακόμη;

Γράφει η Ισαβέλλα Μπερντράν:

Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΑΛΑΖΟΝΕΙΑΣ

Μερικές φορές ένας απλός χάρτης μπορεί να «πει» πολλά περισσότερα για την ουκρανική κρίση από χιλιάδες σελίδες γεωπολιτικών αναλύσεων. Αυτή η διαπίστωση δεν υπονοεί ότι οι αναλύσεις είναι περιττές (κάθε άλλο!), αποτελεί ωστόσο προτροπή να έχουμε πάντα τον χάρτη κατά νου όταν διαβάζουμε μια (όποια) ανάλυση. 

Τι διαπιστώνουμε λοιπόν στον χάρτη που παραθέτω κι όπου εμφανίζονται με μπλε οι χώρες που ανήκουν σήμερα στην Ατλαντική Συμμαχία; Βλέπουμε ότι τριάντα χρόνια μετά την κατάρρευση της Σοβιετίας, το ΝΑΤΟ έχει καταπιεί όλες σχεδόν τις χώρες του πρώην Συμφώνου της Βαρσοβίας, καθώς βεβαίως και τις τρεις πρώην ΣΣΔ της Βαλτικής, δύο εκ των οποίων (Εσθονία-Λετονία) συνορεύουν άμεσα με την Ρωσία. Έτσι, οι μόνες χώρες εκτός ΝΑΤΟ που μεσολαβούν γεωγραφικά και «προφυλάσσουν» τα νοτιοδυτικά σύνορα της Ρωσίας από μια άμεση επαφή με τη νατοϊκη Ευρώπη είναι η Λευκορωσία και η Ουκρανία, καθώς και η Γεωργία στον Καύκασο.

Μα, θα μου πείτε, και τι μ’ αυτό; Δεν είναι δημοκρατικό δικαίωμα της κάθε χώρας να ασκεί όποια εξωτερική πολιτική γουστάρει και να εντάσσεται σε όποια στρατιωτική συμμαχία θεωρεί ότι διασφαλίζει καλύτερα την ασφάλεια της και τα εθνικά της συμφέροντα; 

Σ’ έναν ιδανικό κόσμο, η απάντηση δίχως άλλο θα ήταν «ασφαλώς ναι» (άσε που σ’ έναν ιδανικό κόσμο δεν βλέπω πού θα χωρούσαν σύνορα, εθνικά συμφέροντα και στρατιωτικές συμμαχίες, αλλά ας μην πιάσουμε αυτήν την κουβέντα). Εδώ όμως μιλάμε σε συνθήκες πραγματικού κόσμου  όπου τον πρώτο λόγο, είτε μας αρέσει είτε δεν μας αρέσει, τον έχουν πάντα οι «μεγάλοι παίχτες» και όπου τα πάντα καθορίζονται από τα οικονομικά μεγέθη, το πλέγμα των συμφερόντων και τη στρατιωτική ισχύ, με δυο λόγια τους συσχετισμούς δύναμης. 

Πώς είναι λοιπόν δυνατόν νοήμονες άνθρωποι από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, όσο άτρωτοι κι αν νοιώθουν, να δρουν λες και είναι το μόνο κέντρο ισχύος του πλανήτη; Πώς γίνεται να σκέφτηκαν ότι θα μπορούσαν να στρέψουν την Ουκρανία προς το ΝΑΤΟ ερήμην της Ρωσίας; Δεν κοίταξαν τον χάρτη; Μπορεί η αλαζονεία  να τυφλώσει σε τέτοιο βαθμό υποτίμησης του άλλου;

Και για να μην παρεξηγούμαστε: Δεν υπάρχει καλή πλευρά σ’ αυτήν την ιστορία. Ο Πούτιν είναι αυτός που γνωρίζουμε εδώ και δυο δεκαετίες και βάλε. Αυταρχικός κι αδίστακτος, είναι ικανός για όλα προκειμένου να μείνει ισοβίως στη θέση του και ν’ απλώνει το χέρι του όπου μπορεί. Αυτό ωστόσο δεν αναιρεί το γεγονός ότι έχει αποδειχτεί κατ’ επανάληψη μακράν πιο έξυπνος και μεθοδικός από τους αντιπάλους του, ζυγίζοντας πάντα μέχρι στιγμής σωστά πώς, πότε και μέχρι πού τον παίρνει. Το δε εντυπωσιακό είναι το πόσο οι δυτικοί δεν μαθαίνουν από τα λάθη τους και του προσφέρουν στο πιάτο τις ευκαιρίες, και μάλιστα με πανομοιότυπο τρόπο.

Το 2008, μετά από ανάλογη πρόσκληση των ΗΠΑ να ενταχθεί η Γεωργία στο ΝΑΤΟ δόθηκε στον Πούτιν η χρυσή αφορμή να μπουκάρει στη χώρα για να «προστατέψει» τις αυτονομημένες φιλορωσικές περιοχές της Αμπχαζίας και της Νότιας Οσετίας, τις οποίες και αναγνώρισε αμέσως ως ανεξάρτητες κρατικές οντότητες. Ποιο το αποτέλεσμα; Αν και τύποις οι δυο αυτές περιοχές συνεχίζουν να ανήκουν στη Γεωργία, πρακτικά έχουν αποσχιστεί και εξαρτώνται πλήρως οικονομικά και στρατιωτικά από την Ρωσία.  

Μήπως βλέπετε αναλογίες με όσα συμβαίνουν σήμερα στην Ουκρανία στην επαρχία του Ντονμπας; (Κείμενο Ισαβέλλα Μπερντράν) 

https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=1795544810647148&id=100005749380090

Ένα πέτρινο σπίτι

 Ένα μικρό πέτρινο σπίτι μες το λιβάδι, μες τα δέντρα, μες τον κήπο με τα λουλούδια, μες την Άνοιξη, μες το Καλοκαίρι, να σκεπάζεται με κίτρινα φύλλα το Φθινόπωρο, να ανάβει το τζάκι τον Χειμώνα. Ένα μικρό πέτρινο σπίτι, ένα με το χώμα, ένα με τον μπλε ουρανό, μες τα σύννεφα, πότε άσπρα, πότε μαύρα. Ένα πέτρινο σπίτι να στεγάζει τη χαρά της ζωής, να βλέπει τ' αστέρια της νύχτας, να ακούει τη μουσική της βροχής, το κελάϊδισμα των πουλιών, μες τον παράδεισο της γης. 

Ένα σπίτι να αγναντεύει το χάραμα με όνειρο, να νοσταλγεί το ηλιοβασίλεμα, να λούζεται στη ζωή. Ένα πέτρινο σπίτι κτισμένο με βιβλία, διψασμένο στον έρωτα της φύσης, στις ασπρόμαυρες εικόνες της αθωότητας. Ένα μικρό πέτρινο σπίτι να χωράει όλο τον κόσμο, όλα τα φυσικά όντα. Ένα μικρό πέτρινο σπίτι να χωράει ολόκληρη την καρδιά σου.

Τα υλικά είναι απλά, πέτρα,  ξύλο και φως. Τα όνειρα είναι απλά, τα έργα των ανθρώπων  δύσκολα. Η θέληση είναι ο διάλογος, η άρνηση  ο πόλεμος. Ο πόλεμος δεν θέλει κανένα μικρό πέτρινο σπίτι. Ο πόλεμος θέλει σκοτεινά κελιά να σκοτώνει.

"Αξίζει φίλε..."

 "Αξίζει φίλε να υπάρχεις για ένα όνειρο κι ας είναι η φωτιά του να σε κάψει"

 Άλκης Αλκαίος

Έρχονται από μακριά οι στίχοι, με έφηβη δύναμη, βραδυάζει πάλι στο χωράφι, στη πόλη, στα γύρω βουνά. Νυχτώνει ο μικρός μέγας κόσμος κάθε φυσικού όντος.

Κάποιος πεινάει, κάποιος κρυώνει, κάποιος σκοτώνεται. Παραμονεύει ο πόλεμος.

Η ζωή αρχίζει και τελειώνει μ" ένα κλάμα.

" Ερχόμαστε από μία σκοτεινή άβυσσο. Καταλήγουμε σε μία σκοτεινή άβυσσο. Το φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή…” γράφει ο Καζαντζάκης. 

Μια ζωή τόσο μικρή που δεν ξέρουμε που να την ξοδέψουμε. Βρήκαμε μια καλή πατέντα, φτιάξαμε τα όπλα. Μετά αρχίσαμε τον πόλεμο. Και η ζωή απέκτησε  ενδιαφέρον, "Στέλλα φύγε κρατάω μαχαίρι". 

Ο Πούτιν  έχει σύγχρονα  όπλα, η Ουκρανία έχει πλούσια κοιτάσματα, δεν κάνουμε ένα πόλεμο να τ' αρπάξουμε. Μια πρόφαση, ένα σπίρτο και χιλιάδες νεκροί. Το θέαμα θα το παρακολουθήσουμε στις οθόνες.  Ο Πούτιν θα το βλέπει στη γιγαντοοθόνη του Κεμλίνου και θα ηδονίζεται. Ο τύπος φαίνεται πόσο έχει βαρεθεί τη ζωή του, δεν αντέχεις να τον βλέπεις πάνω από λεπτό. 

Όλοι οι ηγέτες βαριούνται, κάθε μέρα κουστούμι γραβάτα και σαχλαμαρίζουν στις κάμερες. Ω βαρεμάρα. 

Ένας πόλεμος δίνει κάποιο ενδιαφέρουν στην  κενόδοξη ζωή τους. 

Αν ήξεραν τη λογοτεχνία, τη μουσική, τον έρωτα ή έστω λέξεις απλών γεμάτων ανθρώπων όπως ειρήνη, ελευθερία, αυτονομία, δικαιοσύνη, αλληλεγγύη, ίσως παρέμεινε μια ανθρώπινη στάλα μέσα τους και να μην έψαχναν  έναν πόλεμο στην ανίατη ζωή τους. 

Φυσικά δεν είναι μόνο οι ηγέτες, είναι και οι πολίτες που τους αποδέχονται σαν είδωλα που θα σώσουν τη δικιά τους άχαρη ζωή.

Μετά  τόσοι άνθρωποι στη γη δουλεύουν στη βιομηχανία όπλων, μαζί με τον Πέτρο, τον Γιόχαν,  τον Φράντς. Ξυπνάνε το πρωί  και πάνε να φτιάξουν όπλα, όπως λέει κι ο Νεγρεπόντης, ιδέα δεν έχουν για τραστ και για Μαρξ, πάνε να βγάλουν το ψωμάκι τους. 

Μην είσαι αφελής, σε ποιον κόσμο ζεις, ετοιμάσου για πόλεμο αν θες ειρήνη,  φυσικά έχουν και συνθήματα οι ήρωες. Βέβαια όσοι δεν ξέρουν να δέσουν μια γραβάτα δεν ξέρουν πόσο σοβαροί είναι αυτοί οι άνθρωποι, τόσο σοβαροί που ανάβουν φωτιές και προσπαθούν

δήθεν να τις σβήσουν.  

Ε τι νομίσατε, έτσι γίνονται οι ήρωες, στα σχολειά και στα χωράφια;

Ερωτικό

Ήταν Απρίλης μήνας όταν σε πρωτοείδα

Φορούσες  το λουλουδάτο φόρεμα, ίδιο με την Άνοιξη του πάρκου, ίδιο χρώμα τα μάτια μας,  ανέμιζαν σαν στάχυα χρυσά τα μαλλιά σου, τα ίσιαζες μ' εκείνη την κίνηση της νιότης, ίδιος ο έρωτας

Όταν άνοιξες τα χέρια σου, ίδια η θάλασσα

Όταν μου χαμογέλασες, ίδια η επανάσταση 

Όταν  περπάτησες, μέτρησα τα απαλά σου βήματα στη βεβαιότητα

Δεν ήταν παρά μια στιγμή, ήταν ένας αιώνας

Δεν ήσουν παρά μια γυναίκα που σε ήξερα πριν σε γνωρίσω

Σου έδωσα ένα κόκκινο τριαντάφυλλο, μου έδωσες τη ζωή.

Περιθώριο

Λυπημένο δέντρο, δεμένο στον καιρό, καρφώνει κατάματα τον ήλιο

Τα λάθη στο περιθώριο ενός τετραδίου έκθεσης

Το πεζοδρόμιο στην άκρη του δρόμου

Το σπίτι που γεννήθηκα στην άκρη του χωριού

Η ζωή στο περιθώριο του θανάτου

Ένα μοναχικό έλατο στην άκρη του δάσους

Παγωμένη παράγκα η άκρη της πόλης, καταφύγιο των αστέγων

Αποξηραμένη λύπη σε ρέμα καλοκαιριού

Μούσκλια ελπίδας πάνω σε φαγωμένες πέτρες

Αφορισμός η άλλη αλήθεια του κόσμου

Εσύ χρόνια στο περιθώριο του μυαλού μου

Με κόκκινο στυλό διορθώνονται οι σκέψεις που αντιστέκονται

Σκουριά και ναφθαλίνη οι κόμποι της ζωής μου, στο ανηλέητο περιθώριο.

Χάος

Προσπαθούσε με τη γνωστή μέθοδο του στοχασμού να βάλει μια τάξη στο χάος του. Οι σκέψεις του δεν τον οδηγούσαν πουθενά, ήταν έτοιμος να εκραγεί.

Τι θα γινόταν στον κόσμο αν καταργούσαμε όλους τους νόμους; Αν εξαφανιζόταν με ένα μαγικό τρόπο το χρήμα; Αν βρισκόταν το φάρμακο μιας αιώνιας νιότης; Ή έστω αν επικρατούσε το σύνθημα των χιπις και των "παιδιών των λουλουδιών", "κάντε έρωτα, όχι πόλεμο" ή έστω κάποια απ' τα συνθήματα του Μάη του  ' 68.

Τα σύννεφα άσπρα πούπουλα στον ουρανό, ζεστή μέρα του Φλεβάρη,  ένα παιδί κατάπιε μια καρφίτσα, η μάνα που γέννησε οχτάδυμα πέθανε μόνη της, τον Άλκη τον σκότωσαν απ' την απόλυτη άνοια που κουβαλάν οι τυφλοί οπαδοί κάθε ομάδας, κάθε δόγματος, η Ρωσία έτοιμη να εισβάλει στην Ουκρανία και ο υπουργός είπε, πως οι φτωχοί έχουν γαιδούρια και σκέφτονται να επιδοτήσουν το άχυρο.

Ο πρωθυπουργός λέει πως η Ελλάδα είναι ο παράδεισος της γης, αρκεί κανείς, να μην ασχολείται με το λεκέ στο σιδερωμένο του πουκάμισο. Κάποιοι κάνουν την τρίχα τριχιά, μας μιλάνε για εκατό νεκρούς την ημέρα, ενώ λίγες είναι οι μέρες που έχουμε πάνω από εκατό, συνήθως έχουμε 99...είπε ένας βουλευτής του.

Η μόνη αλήθεια είναι πως η κυβέρνηση νοιάζεται και για τον παράδεισο των αγροτών. Μόλις άκουσε το κλάμα τους, οι αγρότες έμαθαν τον υπουργό τους, ως τώρα κανείς δεν τον ήξερε. Άμεσα αντανακλαστικά, ο Σπήλιος Λιβανός είπε είμαι εδώ, για να λύσουμε τα προβλήματα. Έτρεξε στο Μαξίμου, πήρε μερικές τσάντες με λεφτά και άρχισε να τα μοιράζει. Και τότε, ω του θαύματος, ο πρωθυπουργός τον παραίτησε. Ο Σπήλιος έριξε έναν καυγά με τον πρωθυπουργό, του είπε ότι κι αυτός τα ίδια κάνει στα ζόρια, αλλιώς στις εκλογές θα πιάσουμε πάτο, θυμάσαι τι κάναμε στην Ηλεία; 

Σπήλιος Λιβανός πάπαλα,  είπα στο Θόδωρο, έχασε τις τσάντες με τα λεφτά... 

Ο Θόδωρος, είπε μόνο πως φέτος δεν θα σπείρει.

Αυτή κι Εσύ

Φρεσκοοργωμένη γης, η Λίζα κυνηγάει τις καρακάξες, τα σύννεφα στη γη, ο βοριάς σφυρίζει. Τόσο κοντά η πόλη, τόσο μακριά ηρεμεί ο νους, καταλαγιάζει η οδύνη των ημερών. Ο Φλεβάρης θα φέρει την άνοιξη, τα δέντρα θα γεμίσουν τρυφερά πράσινα φύλλα, το γκρίζο πολύχρωμα θ' ανθίσει. Ω αναμονή της άνοιξης, ω θαύμα της φύσης, η μόνη ζωή της ζωής μας. Τα πράσινα μάτια σου, θα γίνουν πιο πράσινα, τα άσπρα σου χέρια θά πάρουν το χρώμα του ήλιου. Μέθη η ανακάλυψη, λαχτάρα τ' όνειρο. Η καρδιά φτερουγίζει, κουβαλάει στη πλάτη της το νου, η σκέψη απογυμνώνεται από ανθρώπινες ψευθαισθήσεις. Ω γη της επαγγελίας, χώμα του ονείρου, κλαράκι της λησμονιάς, πάρτε με μαζί σας στην ομορφιά της αγάπης. 

Φύτεψα σήμερα μια πασχαλιά, να με περιμένει ανθισμένη το Πάσχα, η μόνη βεβαιότητα που μ' απέμεινε. 

Αυτή κι Εσύ!

Abacus

Ως γνωστόν η abacus  είναι μια πασίγνωστη εταιρεία δημοσκοπήσεων, έγκυρη, στοχευμένη και προσηλωμένη στην πρόβλεψη του μέλλοντος της Ελληνικής κοινωνίας. Τύφλα νάχει ο κάθε Λεφάκης, που περιμένει απ' τα ζώδια και τ' αστέρια να μας πει τι θα συμβεί στο μέλλον. 

Η abacus συναισθανόμενη την αμηχανία των καιρών, και τα θολά νερά που γέμισε η Αθήνα με το λιώσιμο του χιονιού, ξεκαθάρισε το τοπίο έγκαιρα, παράτησε την προστασία που παρείχε σε ανθρώπους που κινδύνευε η περιουσία τους και ρίχτηκε στη μάχη. Αμέσως τηλεφώνησε, πάντα στοχευμένα, σε τριακόσιους νοματαίους, ξενύχτησαν, επεξεργάστηκαν τις απαντήσεις, τις έδωσαν αμέσως στο άλφα κανάλι της χώρας και ενημέρωσαν τον κόσμο που ζούσε με την αγωνία που πάει το πράμα.

Όποιον και να συναντούσες, στο δρόμο τις τελευταίες μέρες αναρωτιόταν αν είναι αλήθεια ότι ο Ανδρουλάκης ξεπέρασε τον Τσίπρα. Άγρυπνη η abacus έπιασε αμέσως το σφυγμό της κοινωνίας, έδωσε την απάντηση και ο λαός ηρέμησε.

Η abacus δημιούργησε πανικό και ταραχή όμως στο πολιτικό σύστημα.

Ο Τσίπρας πανικοβλημένος κάνει απ' το πουθενά πρόταση μομφής στη κυβέρνηση, γνωρίζοντας πως η επόμενη abacus θα τον έχει τρίτο κόμμα και με διαφορά.

Ο μειλίχιος Πρωθυπουργός άρχισε να βρίζει γιατί έχασε άλλο ένα τριήμερο στα χιόνια.

Κι ενώ η χώρα είχε ηρεμήσει, τα χιόνια στο Σύνταγμα είχαν λιώσει, η abacus άναψε φωτιά στη βουλή.

Οι βουλευτές της κυβέρνησης δικαιολογημένα διαμαρτύρονται, είναι δυνατόν να συζητάμε ένα τριήμερο για την abacus, πέρα από απατεώνα, ψεύτη, τώρα τον κατηγορούν και τρομοκρατημένο λαγό. Αφού αυτοθαυμάζονται στο λόγο τους, νάτην και η abacus.

Bέβαια ο λαός, έχοντας λυμένα τα προβλήματα, το έχει ρίξει στον άρτο και στα θεάματα. Πολλοί στέκονται στην τηλεόραση να δουν τη Μυκονιάτισα καλονή να διαβάζει το σκονάκι της, αργά αλλά σταθερά, άλλοι την Κατερίνα να μιλάει για ορδές και πορδές, εκεί είναι κι ο Μπάμπης να εξηγεί πως ο Σύριζα έκαψε συνειδητά ανθρώπους στο Μάτι, ένας ασπρομάλης Θεσσαλονικιός είπε ότι τελευταία φορά που είχαμε χιόνι, από τώρα και πέρα θα το ελέγχουμε πριν πέσει στη γη με υπερσύγχρονα συστήματα, που μόνο η Μητσοτάκης Α. Ε μπορεί.

Οι βουλευτές του Σύριζα μιλάνε για προβλήματα, καλά άστους αυτούς, μόνο ακρίβεια και θάνατο βλέπουν. Που τα βλέπουν, είναι ν' απορείς. Η κυβέρνηση σωστά τους λέει φαντασιόπληκτους, μια ζωή όλα μαύρα τα λένε.

Ακόμα κι εγώ, που δεν βλέπω Βουλή κόλλησα στην οθόνη. Έβλεπα τον καημένο τον Χατζηδάκη να τους εξηγεί ταχυδακτυλουργικά πόσο ανέβασαν τον βασικό μισθό κι ο Πολάκης να κάνει ένα κουλούρι με το χέρι του.

Ένας άλλος της κυβέρνησης έλεγε, πως η αντιπολίτευση  λέει τα αντίθετα απ' αυτά που κάνει η κυβέρνηση, ενώ μια άριστη κυβέρνηση όλοι πρέπει να τη σέβονται. Απολύουμε υγειονομικούς, εσείς πάρτε κι άλλους, συννενώνουμε  αίθουσες στα σχολεία, εσείς αραιώστε τις, αγανάκτησε ο άνθρωπος, μα δεν καταλαβαίνετε πως τα σχολεία λειτουργούν χειμώνα και όσο πιο πολλά παιδιά, τόσο πιο καλά ζεσταίνονται με τις ανάσες τους, δεν είδατε που πήγε το πετρέλαιο, είπε.

Τελικά η abacus, πέρα που ξεκαθάρισε την αγωνία μας, τι θα γίνει με το φαινόμενο Ανδρουλάκη, μας χάρισε και ένα ωραίο τριήμερο χαράς στη βουλή.

Όσο για τον Πρωθυπουργό, σκασίλα μου αν έχασε ένα ανέμελο τριήμερο, με τις φοροαπαλλαγές που έκανε στον Μαρινάκη έφτιαξε ομαδάρα, κι εγώ είμαι Παναθηναικός, γιατί να το κρύψωμεν άλωστε, όπως έλεγε ο μπαμπάς του.

Μπράβο στον Πρωθυπουργό

Ευγενέστατος, γραβατωμένος όπως ταιριάζει στο αξίωμα του, διαβασμένος καλά με το σαβουάρ βιβρ του Ζαμπούνη, έβαλε σήμερα σε τάξη το χάος. Συναινετικός, - δεν είπε  για πρώτη φορά σήμερα πως έφταιξε ο Σύριζα, ούτε για το Μάτι είπε, ούτε αν δεν μεσολαβούσε ο Σύριζα η Ελλάδα τώρα θα ήταν χώρα πρότυπο, οι δρόμοι θα ήταν ανοιχτοί στον μέλλον. Το πήρε το μάθημα είπε και την επόμενη τετραετία θα τα διορθώσει όλα, αρκεί ο λαός να δείξει κατανόηση και να τον ξαναψηφίσει. Μπράβο του! Άριστος. Να είμαστε σίγουροι τώρα πως οι δημοσκοπήσεις θα του δώσουν πέντε μονάδες ακόμα, οι δυό θα είναι γιατί εμφανίστηκε αμέσως μετά την καταστροφή. Βέβαια πάλι θα τον αδικήσουν, όταν κόβει συντάξεις του δίνουν τρεις, όταν καίγεται η Ελλάδα του δίνουν δύο, δεν επιτρέπεται ένας άριστος Πρωθυπουργός να μην έχει καθολική αποδοχή. 

Το πρόβλημα για την κυβέρνηση δεν είναι ο λαός, ο Πολάκης είναι. Αν δεν υπήρχε αυτός ή καλύτερα αν δεν υπήρχε ο Σύριζα, η χώρα τώρα θα ήταν παράδεισος, όπως και πριν... 

Με χιόνια και φωτιές, με σεισμούς και καταποντισμούς ο Πρωθυπουργός είναι εγγύηση, αν εκραγεί τώρα και το ηφαίστειο της Σαντορίνης έχει σχέδιο, είμαστε ασφαλείς.

Ξαναψηφίστε τον.

Ούτε καπιταλισμός, ούτε κομμουνισμός

Θυμάμαι πολύ παλιά ένα φίλο γυρίζοντας από την Αλβανία του Χότζα μου περιέγραφε πόσο καλά ήταν, πόσο απλά ζούσαν. Αυτά είδε αυτά έλεγε. Ποδήλατα, ούτε καυσαέρια από αυτοκίνητα, ούτε καθημερινές διαμαρτυρίες στους δρόμους. Όλα καλά.

Ένας άλλος φίλος μίλαγε με θαυμασμό για το Σοβιετικό σύστημα στην εποχή του Μπρένζιεφ. Στη Ρουμανία ήταν ο Τσαουσιέσκου,  στην Πολωνία ο  Γιαρουζέλσκι, πριν τον Βαλέσα και πάει λέγοντας με τ' άλλα ανατολικά μπλόκ του κατά κόσμον κομμουνισμού.

Τα προβλήματα κάτω απ' το χαλί κρυμμένα φάνηκαν όταν κατέρευσε ο πύργος. Ο πύργος της Νομεκλατούρας, όπως έλεγαν οι "καλοί" Δυτικοί. Η καταπίεση χρόνων ανέδειξε την πείνα της ελευθερίας που έφθανε στο άλλο άκρο, σχεδόν της εγκληματικότητας.

Στην άλλη μεριά του ατλαντικού η Αμερική έστηνε βάσεις, δικτατορίες, υπόσχοταν λαγούς με πετραχείλια και ξεζούμιζε τους λαούς. Ο καπιταλισμός είναι το ιδανικό σύστημα, ο καθένας μπορεί να γίνει πλούσιος, μα έχει νόμους, ναι αλλά έχει πιο πολλά παραθύρια να παίρνουν αέρα οι νόμοι. Δίκιο έχουν οι υποστηρικτές του, γιατί ο καπιταλισμός δημιούργησε πολλούς εκατομμυριούχους, ακόμα και δισεκατομμυριούχους, δημιούργησε πολυεθνικές, τραστ, χόλυγουντ, μαφία, κυκλώματα εύκολου υλικού πλουτισμού, όλοι αυτοί οι άνθρωποι, όπως καταλαβαίνουμε όλοι, δούλεψαν χίλιες ώρες το μερόνυχτο για να φτάσουν ψηλά. Φυσικά οι περισσότεροι είναι αυτοδημιούργητοι, άρα στον καπιταλισμό κι ένας απλός εργάτης μπορεί να γίνει πάμπλουτος. Αν δεν μπορέσει με τη δουλειά υπάρχει και το καζίνο, αν η δική μας κυβέρνηση καταφέρει το μεγάλο της όνειρο, το καζίνο του Ελληνικού, θα αφήσει παρακαταθήκη ευημερίας στη χώρα. Δεν είναι λίγο, ο καθένας ότι μπορεί κάνει, όλοι έχουν μεγάλα όνειρα για τη χώρα. Και για να μην την αδικήσω, θα αφήσει και τα ραφάλ, μάτωσε η καημένη να τα πάρει, εγώ καταλαβαίνω το σποτάκι της. Εξ άλλου τα σποτάκια στον καπιταλισμό είναι τέχνη, σποτ η 3Ε, σποτ ο οπαπ, σποτ ο  υφαντής να μας πει πόσο υγιεινά είναι τα σαλάμια, σποτ ο ένας σποτ ο άλλος, ο καπιταλισμός τα δίνει όλα.

Τελικά με τόσα σποτ γίναμε εξαρτημένοι, παρακαλώ ρίξτε ένα σποτ για την απεξάρτηση τώρα.

Τελικά τι λείπει απ' όλα αυτά; Τα έχουμε όλα.

Εκτός απ' τον Άνθρωπο και την κοινή λογική.

Αλλά αυτά δεν ευδοκιμούν στον καπιταλισμό, φταίει το κλίμα. Ε, δεν μπορεί να τάχει κι όλα.

Και το φως και το σκοτάδι

Άγρυπνες νύχτες βυθίζουν τη σκέψη μου, ματωμένες ελπίδες φρουρούν την καρδιά μου. Όσα έμαθα δεν ωφελούν, όσα δεν έμαθα πυγολαμπίδες στο σκοτάδι. 

Το νερό αναβλύζει αβίαστα στη πηγή, καθρεφτίζω τον εαυτό μου παιδί, μικραίνει ο χρόνος, φτωχαίνει το φως. 

Στιγμές η θύμηση, μαχαίρια κοφτερά. 

Πάνω στο καράβι σ' εκείνη τη μαθητική εκδρομή της Κέρκυρας, είστε και καλοί μαθητές ή μόνο  εκδρομείς; είπε κάποιος άγνωστος. 

Μπροστά στον Μύλο, ένας φίλος είπε πως πιστεύει στη ζωή μετά τον θάνατο, δεν αντέχει στη σκέψη πως δεν θα ξαναδεί τα παιδιά του. 

"Άνθρωπος χωρίς να ξέρει ιστορία, είναι αμόρφωτος" έλεγε ένας συμμαθητής στις κουβέντες μας. 

Μια ζωή δεν φτάνει, κι όμως φτάνει. Ίσως μια μέρα φτάνει, μπορεί και μια στιγμή. 

Προς τι η γνώση χωρίς συναίσθηση, τι απομένει από μια ζωή χωρίς αγάπη, δικαιοσύνη, αλληλεγγύη; 

Απομένει βέβαια μια χούφτα στάχτη, ίδια για όλους. 

Ήταν πέντε το πρωϊ,-η σκοτεινότερη ώρα, δεν έκλεισε μάτι, ντύθηκε και βγήκε στο δρόμο. 

Απόλυτη ερημιά, το κρύο τσουχτερό, ίδια η ζωή του. 

Όλα γίναν μια στιγμή. Και το φως και το σκοτάδι.

Η νύχτα πίσω του, η μέρα μπροστά του. Μια στιγμή στο χρόνο κι αυτός.

Ότι δεν με συναρπάζει με σκοτώνει, Λόρδος Βύρων

Γυμνά τα δέντρα περιμένουν την άνοιξη, πήρε η μέρα.  Συνηθίσαμε αστόχαστοι τον χειμώνα, παλίμψηστο η ζωή μας, αβέβαιη η πορεία μας, παραμονεύει ο θάνατος. Μείναμε μόνοι μας στη γη. 

Ένα γεμάτο χλωμό φεγγάρι περιγελά τον δρόμο μας. 

Που πάτε; 

Περπατάμε, αχ φεγγάρι μου, αν δεν ήσουν κι εσύ, η νύχτα θα ήταν μόνο νύχτα. 

Φώτα νέον, γυαλιστερές οθόνες, κοφτερές λαμαρίνες η πόλη, σε τούτη εδώ την έρημο είσαι η παρηγοριά. 

Μετράμε τους φίλους, τους συγγενείς, λείπουν όλοι απόψε. 

Αχ φεγγάρι μου, η νύχτα είναι μόνο νύχτα. Ένας ένας, έφυγαν όλοι, μείναμε μόνοι στη γη. 

Εσύ κι εγώ

Εσύ χλωμό

Εγώ νεκρός

Ένας άθλιος άνθρωπος

"Θα μείνω πάντα ιδανικός κι ανάξιος εραστής

των μακρυσμένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων,

και θα πεθάνω μια βραδιά σαν όλες τις βραδιές,

χωρίς να σχίσω τη θολή γραμμή των οριζόντων"

Νίκος Καβαδίας

Ήθελε πριν πεθάνει να ζήσει. Να βγει απ' τη φυλακή και να πετάξει ελεύθερος πάνω απ' τ' αφρισμένα σύννεφα, πέρα απ' τη γήινη μικροπρέπεια, σε μακρυνές θάλασσες, σε χρωματιστούς ορίζοντες. Βαρίδι το σώμα του, το αφιμί του, η ίδια η χώρα του, που τόσο αγάπησε. 

Υποκριτές και Ιουδαίοι μόλυναν τον αέρα, ο θάνατος της κοινής λογικής σκότωνε τον πλανήτη, ψευτοείδωλα αντικατέστησαν τη ζωή. Άνθρωποι κυνηγημένοι απ' τα σπίτια τους πνίγονταν στη θάλασσα, σύνορα και φράχτες περικύκλωσαν καρδιά και λογική. 

Κλεψύδρα που αδειάζει η ζωή, μακάριοι οι ελαφρόμυαλοι που περιμένουν την άλλη, οι κυνικοί και τα καθάρματα, οι ανέραστοι και οι αδιάβαστοι τσάρλατάνοι της ματαιοδοξίας. 

"Όποιος δεν διαβάζει, ζει μόνο τη δική του ζωή στα εβδομήντα" έγραψε ο Έκο. Ζει μόνο τη δική του μίζερη ζωή. Μακάριοι κι αυτοί, θα φύγουν σαν να μην υπήρξαν ποτέ. Σαν όλων των ανθρώπων τις κηδείες, μπροστά ο παπάς πίσω πλήθος κόσμος, ο Παντελής έφυγε. Αχ ρε Παντελή, υπήρξες ποτέ; 

Ονειρευόταν έναν ευτυχισμένο θάνατο, στην αγκαλιά της αγάπης, στον οργασμό της ζωής. 

Βίωνε την ανατριχίλα του βιασμού, οι πρωτοκλασάτοι φασίστες της εξουσίας αλώνιζαν τα κανάλια, οι γλύφτες έψαχναν κόκαλα, οι ρατσιστές ούρλιαζαν αφρίζοντας, τα σκυλιά δεν καταδέχονταν ούτε τα σκατά τους να μυρίσουν. 

Πως ζει κανείς στη φυλακή, ίσως παίζει με μια πασχαλίτσα, σαν τον Παναγούλη. Ένας άντρας, έγραφε η Φαλάτσι.

Μίκρυνε η ζωή μας, τόσο πολύ που να χωράει στην οθόνη ενός κινητού.

Πως θα αποδράσει τώρα, βγήκε στη βροχή, τρελός κι ανήμπορος, ούρλιαζε κι αυτός, είμαι ένας άθλιος άνθρωπος.

Μια μικρή ερωτική ιστορία

Μουντή μέρα, η ομίχλη ενώνει τα γυμνά δέντρα, βροχερή Κυριακή του Γενάρη. Νότες μελωδικές οι σταγόνες στον ουρανό του αυτοκινήτου. Το λιβάδι που δακρύζει, ένας άντρας και μια γυναίκα χορεύουν το βάλς της βροχής, λούζονται στην βαθιά αγάπη, βήματα αέρινα, η ανάσα τους προσευχή. 

 Ο ασπρούλης στο σπιτάκι του, μικρός γάτος του έλαχε να ζει στην εξοχή, η Λίζα κόβει βόλτες στη βροχή, φορές πιάνω κουβέντα  μαζί τους, η Λίζα εδώ γεννήθηκε, εδώ μεγαλώνει, είναι ελεύθερη κι ευτυχισμένη. Όταν τη ρωτάω αν θέλει νάρθει στο σαλόνι, δίπλα στο τζάκι, αρνείται, με γαυγίζει και φεύγει. Πως φυλακίζεις έναν άνθρωπο, πως φυλακίζεις ένα ζώο;  Ο γάτος όλη την ώρα γλύφεται, φιλάρεσκος ναζιάρης, η Λίζα τον δαγκώνει τρυφερά, αυτός σηκώνει το πόδι του και τη χαιδεύει στο πρόσωπο, θέλω να τα δω να κοιμούνται αγκαλιά, δύσκολη αποστολή. 

Δύσκολη η αποστολή του ανθρώπου να σμίξει τα αντίθετα, να φιλιώσει τα ανήμερα, να αγαπήσει τη φύση, να λυγίσει τον εγωισμό, να ανοίξει καινούρια μονοπάτια. 

Yes i do, τραγουδάει η Μόνικα στο ραδιόφωνο! Ένα πουλι πετάει στην Οδό Ονείρων του Χατζηδάκη. 

Πέρα η πόλη της Κυριακής μετράει σαίτες του χειμώνα, ένας λύκος δάγκωσε ένα σκύλο στην Πάρνηθα, ένας άνθρωπος δάγκωσε ένα σκύλο, τι είναι τελικά είδηση; Ίσως διακόσιες χιλιάδες να ακούσεις το jingle bells βράδυ πρωτοχρονιάς, ίσως ένα καράβι πάνω στον Κόζιακα, ίσως οι αφορισμοί του Αμβρόσιου, γιατί ξαφνικά γαυγίζει η Λίζα;

Ποιός έρχεται εδώ στην ερημιά μου;

Μια μικρή ερωτική ιστορία από τους Χαίνηδες ήταν, τίποτα σπουδαίο.

Τούτεςς τις μέρες

Ηλιόλουστες μέρες ενός βαρύ, χειμώνα θανάτου

Μέρες βαριές,  παραπλανητικές, μέρες σκάρτες δένουν τον χρόνο

Μεταξωτές κορυφογραμμές τυλίγουν τον ορίζοντα

Γυμνά τα δέντρα προσεύχονται στην Άνοιξη

Ουρές ανθρώπων στα πεζοδρόμια τεστάρουν τη ζωή

Μόνο τα ζώα δεν πήραν είδηση, ερωτροπούν ανέμελα στα λιβάδια

Υπάρχει σχέδιο άριστο, θα φέρουν τη ζωή στα μέτρα τους, οι νεκροί αριθμοί στη στατιστική τους θα είναι άριστοι στο τέλος

Ω τι ωραία ξεκίνησε ο χρόνος, ω τι μεγάλη έκπτωση στη ζωή, πιά θα μπορεί ο κάθε φτωχός να κάνει ένα μοριακό, τόσο καημό που τόχαμε, ο κόσμος ξεχύθηκε στους δρόμους φωνάζοντας μπράβο, μπράβο, μπράβο..

Κάθε φορά που χτυπάει πένθιμα η καμπάνα τρομάζω, για ποιόν χτυπάει η καμπάνα, η ήλιος γέρνει στον Κόζιακα, τα φύλλα στις ελιές χρυσίζουν

Μία φέτα το φεγγάρι, ένα γύρω η πληγή, νάρχεσαι πρωί και βράδυ στη μικρή μου τη ζωή.