Ένας άθλιος άνθρωπος

"Θα μείνω πάντα ιδανικός κι ανάξιος εραστής

των μακρυσμένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων,

και θα πεθάνω μια βραδιά σαν όλες τις βραδιές,

χωρίς να σχίσω τη θολή γραμμή των οριζόντων"

Νίκος Καβαδίας

Ήθελε πριν πεθάνει να ζήσει. Να βγει απ' τη φυλακή και να πετάξει ελεύθερος πάνω απ' τ' αφρισμένα σύννεφα, πέρα απ' τη γήινη μικροπρέπεια, σε μακρυνές θάλασσες, σε χρωματιστούς ορίζοντες. Βαρίδι το σώμα του, το αφιμί του, η ίδια η χώρα του, που τόσο αγάπησε. 

Υποκριτές και Ιουδαίοι μόλυναν τον αέρα, ο θάνατος της κοινής λογικής σκότωνε τον πλανήτη, ψευτοείδωλα αντικατέστησαν τη ζωή. Άνθρωποι κυνηγημένοι απ' τα σπίτια τους πνίγονταν στη θάλασσα, σύνορα και φράχτες περικύκλωσαν καρδιά και λογική. 

Κλεψύδρα που αδειάζει η ζωή, μακάριοι οι ελαφρόμυαλοι που περιμένουν την άλλη, οι κυνικοί και τα καθάρματα, οι ανέραστοι και οι αδιάβαστοι τσάρλατάνοι της ματαιοδοξίας. 

"Όποιος δεν διαβάζει, ζει μόνο τη δική του ζωή στα εβδομήντα" έγραψε ο Έκο. Ζει μόνο τη δική του μίζερη ζωή. Μακάριοι κι αυτοί, θα φύγουν σαν να μην υπήρξαν ποτέ. Σαν όλων των ανθρώπων τις κηδείες, μπροστά ο παπάς πίσω πλήθος κόσμος, ο Παντελής έφυγε. Αχ ρε Παντελή, υπήρξες ποτέ; 

Ονειρευόταν έναν ευτυχισμένο θάνατο, στην αγκαλιά της αγάπης, στον οργασμό της ζωής. 

Βίωνε την ανατριχίλα του βιασμού, οι πρωτοκλασάτοι φασίστες της εξουσίας αλώνιζαν τα κανάλια, οι γλύφτες έψαχναν κόκαλα, οι ρατσιστές ούρλιαζαν αφρίζοντας, τα σκυλιά δεν καταδέχονταν ούτε τα σκατά τους να μυρίσουν. 

Πως ζει κανείς στη φυλακή, ίσως παίζει με μια πασχαλίτσα, σαν τον Παναγούλη. Ένας άντρας, έγραφε η Φαλάτσι.

Μίκρυνε η ζωή μας, τόσο πολύ που να χωράει στην οθόνη ενός κινητού.

Πως θα αποδράσει τώρα, βγήκε στη βροχή, τρελός κι ανήμπορος, ούρλιαζε κι αυτός, είμαι ένας άθλιος άνθρωπος.