31 Ιουλ 2018

Οπαπατζίδικα


Εδώ παπάς, εκεί παπάς, που είναι ο παπάς; Ψάξε, ψάξε θα τον βρεις. Αν δεν τον βρεις θα είναι κρυμμένος μες το ιερό και άβατο. Κάποτε θα βγει να πει "Μακάριοι οι φτωχοί τω πνεύματι.." Τότε να τον αρπάξεις απ' τη γενειάδα. Οι ευκαιρίες δεν χάνονται. Τόσοι και τόσοι έγιναν πλούσιοι, αν τους μαζέψεις όλους χωριό ολόκληρο. Όσοι δεν έγιναν απλά δεν μάντεψαν σωστά. Ας ρωτούσαν και καμιά χαρτορίχτρα, δεν τους φταίει κανένας. Μη ξημεροβραδιάζονται άνευ λόγου και αιτίας στα οπαπατζίδικα. Βέβαια φταίνε κι αυτοί, σιγά το πράμα να βρεις πέντε ΄εξι αριθμούς. Ο Τάσος έξυπνος, έτσι έγινε πλούσιος, εσύ δούλεψε μαλάκα.
Η πολιτεία μας, δεξιά ή αριστερή δεν έχει σημασία φροντίζει για τα πλούτη μας. Χρόνια στο λένε, απ' το πρωί ως το βράδυ, παίξε και θα δεις. Να οπαπατζίδικα, να φρουτάκια, να καζίνα, να Εθνικά λαχεία, να κρατικά, να διαφημίσεις με ατέλειωτη ευτυχία. Τι άλλο θες βρε μαλάκα; Μετά σου φταίει η ανεργία και σαχλαμάρες. Ο άλλος με ένα ευρώ, έλυσε τα οικονομικά του μια για πάντα. Μετά ένα πούρο αβάνας και αραχτός.
Κάτι τέτοια σκέφτομαι όταν βλέπω τις ουρές στα οπαπατζίδικα και τρελαίνομαι. Προχθές ήθελα να μπω σε ένα. Σε κάθε γωνιά κι από ένα. Η γυναίκα μου δεν μ' άφησε.
Πάψε, δούλεψε και μη μιλάς, της είπα τότε κι εγώ εκνευρισμένος.
Μια μέρα όμως θα παίξω, μου καρφώθηκε η ιδέα να γίνω πλούσιος.
Λένε πως μερικά οπαπαντιδικα είναι πιο τυχερά, απ' άλλα. Έχει σχέση με το πόσο φυσάει αέρα στο μυαλό σου την ώρα που διαλογίζεσαι με τους αριθμούς. Άσε που την άλλη φορά θα ψηφίσω Μητσοτάκη. Άμεση προτεραιότητα στο πρόγραμμα του είναι καζίνο στη Καλαμπάκα. Αυτές είναι επενδύσεις. Γάντι και στην ιδεολογία του. Τα παίρνεις απ' τους πολλούς και τα δίνεις στον έναν.


31 Ιουλίου 2018

28 Ιουλ 2018

Όλα είναι σχετικά


Ότι και να πω έχει αξία ανάλογη του τρόπου ζωής που κάνω. Δεν μπορεί να καπνίζω και να σας λέω "Μην καπνίζετε". Κοίτα ποιος μιλάει;
Το άσπρο εύκολα γίνεται μαύρο και αντίστροφα. Ο κόσμος γέμισε πια από θεωρία, άδειασε από πράξη. Και όσους ακόμα αλληλέγγυα και ανιδιοτελώς παλεύουν δίνοντας το υστέρημα τους, αυτούς ας ακολουθήσουμε αν μπορούμε. Αλλιώς ας μη μιλάμε εκ του ασφαλούς με την επηρμένη υπέρ πάντων γνώση μας. Ποτέ ο χορτάτος δεν θα καταλάβει τον πεινασμένο. Ούτε εμείς οι ίδιοι δεν κατανοούμε τις εναλλαγές της χαράς και του πόνου μας. Στο τέλος ο καθένας είναι μόνος του, όπως γεννήθηκε και όπως θα πεθάνει. Και μόνο όταν αγαπήσουμε αληθινά γινόμαστε άνθρωποι, αφήνοντας πίσω μας το παμφάγο τέρας του εγώ. Αυτό το τέρας βόσκει και ταΐζεται από την αθλιότητα του άγριου και δολοφονικού δυτικού τρόπου ζωής
-Μα τι λες τώρα;
- Τίποτα, ένα τσιγάρο έκανα. Πάμε!

28 Ιουλίου 2018

27 Ιουλ 2018

Γυμνοί στην έρημο


Εκεί στην έρημο να συναντηθούμε, δίχως καμία ιδιότητα, χωρίς εργαλεία και στολίδια. Θα είναι το πέρας μιας ολόκληρης ζωής. Να δούμε κατάματα τι μας απέμεινε. Όταν θα αναζητάμε και οι δυο μια όαση να ξεδιψάσουμε.
Μετά θα αφήσουμε τα σώματα στην σκόνη. Να φτερουγίσουν οι ψυχές. Πολύ μας βάραιναν απανωτά γεγονότα.
Πάμε να πετάξουμε απόψε μακριά. Πολύ μακριά. Μέσα μας.


27 Ιουλίου 2018

25 Ιουλ 2018

"Εθνική τραγωδία είναι ο τρόπος που ζούμε''


Το διάβασα στα πολλά και όσα γράφονται εδώ μέσα, ανάρτηση μιας φίλης και έγινε η αφορμή να γράψω δυό λέξεις. Αν και είναι νωρίς ακόμα κατάμεσα στην κόλαση, αν και είναι αργά για λόγια και ευχές. Ένας κόσμος που αιμορραγεί καθημερινά, επικίνδυνα ετοιμόρροπος, είναι φυσικό να σαρίζει ολοένα πιο συχνά και να μας πλακώνει θανάσιμα. Αν καπνίζω σαν αράπης, κάτι θα πάθω. Αν οδηγώ απρόσεκτα, κάποτε θα τρακάρω. Αν πηδάω πολλά παλούκια, κάπου θα την πατήσω. Αν μπαζώνω ρέματα, κάποτε θα πλημμυρίσω. Αν κτίζω αυθαίρετα και άναρχα, χωρίς υποδομές και εξόδους κινδύνου, κάποια στιγμή θα πληρώσω ακριβά. Αν ασύστολα χημικά ποτίζουν την τροφή μας, ο καρκίνος θα θερίζει.
Αν και αν όλα είναι χρήμα, τότε προς τι η έκπληξη; Όταν καθημερινά βιάζουμε τη φύση κάποτε θα μας εκδικηθεί. Σήμερα το μάτι, αύριο εμείς.
Καθημερινά πεθαίνουν άνθρωποι, όχι από φυσιολογική φθορά, αλλά σαν αποτέλεσμα του τρόπου που ζούμε. Είναι φυσιολογικό σε μια χώρα των δέκα εκατομμυρίων, οι μισοί να ζουν στην Αθήνα; Είναι φυσιολογικό να έχουν ερημώσει τα χωριά μας; Είναι φυσιολογικό να ζεις στον έβδομο όροφο; Όλα είναι πια αφύσικα. Κανείς δεν ξέρει που πάμε; Το μόνο που ξέρουμε οτι μας πάει το χρήμα σαν το κύμα. Και να που φτάσαμε εδώ, πάλι μιλάμε για κεραυνούς εν αιθρία; Πάντα κάποιοι άλλοι θα φταίνε.
Ευτυχώς που προσεύχονται οι παπάδες, τι θα κάναμε δίχως αυτούς; Ευτυχώς που δουλεύουν σκληρά οι πολιτικοί για μας! Ευτυχώς που μας φυλάνε στρατιωτικοί και αστυνομικοί και νοιώθουμε ασφαλείς. Ευτυχώς τέλος που μας περισσεύουν λεφτά για όπλα, Ποιός νοιάζεται πια αν τα χωράφια μένουν χέρσα ή αν τα ψυγεία μας είναι άδεια;
Το χρήμα δε έχει αδιέξοδα, ούτε η δημοκρατία των καναλιών. Αλίμονο σ' όσους χάνονται και σ' όσους καθημερινά πεθαίνουν.


25 Ιουλίου 2018

22 Ιουλ 2018

Χαράματα στον Κόζιακα

Χαράματα στον Κόζιακα. Πήγα να μιλήσω στα ίσια με το Θεό. Κοιταζόμασταν ώρες στα μάτια, σαν αθώα παιδιά. Επειδή και οι δυό είμαστε ένοχοι.
Είπαμε και οι δυό τόσα ψέματα για την ομορφιά, αλλά αφήσαμε την ασχήμια να θερίζει. Του είπα πως από ψηλά η γη είναι όμορφη, αν πας όμως κάτω θα δεις είναι γεμάτη πληγές. Ποτάμι κυλάει ο πόνος και το αίμα. Γιατί; Στη γη λένε πως είσαι παντοδύναμος! Μεταξύ μας τώρα, μήπως μας βαρέθηκες και είπες άστους να βγάλουν τα μάτια τους, τους έδωσα καρδιά και μυαλό και αυτοί τ' αχρήστεψαν και τα δυό. Τι παίζει τελικά; Μήπως αγάπησες κάποιον άλλο πλανήτη πιο πολύ και μας έχεις παρατημένους στο έλεος;
Άκουγε με προσοχή τι τούλεγα αλλά δεν μίλαγε. Έτσι κάνει πάντα. Μέγας διπλωμάτης ο Θεός.
Καθόμασταν κάτω από ένα πλατάνι, μια πηγή ανέβλυζε κρυστάλλινο νερό, κάτω άχνιζε το φως του Θεσσαλικού κάμπου, ήταν μαγευτικό το πρωινό. Ξημέρωνε η Κυριακή.
Ήταν τόσο ήρεμος, μη μου τους κύκλους τάρατε! Είπα να τον τσιγκλίσω.
Λένε πως είσαι παντού, τελικά μήπως είσαι εκεί που θες; Αφήνεις και πεθαίνουν παιδιά και ζουν οι βάρβαροι. Πάλι δεν απάντησε. Τον είδα όμως, χαμογέλασε ελαφρά.
Η αλήθεια είναι ότι ένοιωσα πιο γαλήνιος συνομιλώντας μαζί του, αλλά δεν πάω συχνά, η ανηφόρα είναι μεγάλη και οι υποχρεώσεις πολλές.
Όταν γύρισα στο χωράφι για δουλειά, ο παπάς του χωριού είχε τέρμα τα μεγάφωνα της εκκλησίας. Ήταν εκεί που λέει, " τα καλά και συμφέροντα..."



22 Ιουλίου 2018

20 Ιουλ 2018

Μη φύγουμε λειψοί


Ονειρευτήκαμε την ομορφιά και συναντήσαμε την ασχήμια. Δεν λογαριάσαμε σωστά τους παλιούς χρόνους, τη σκλαβιά ως το 21, τους φασίστες Γερμανούς το 40, εμφύλιο και δικτατορίες. Νομίσαμε ότι ανήκουν οι πόλεμοι στην ιστορία και πως το τέρας ημέρωσε. Πόσο λάθος κάναμε!
Σαν τώρα θυμάμαι τη νιότη μου να χαμογελά σ' έναν καινούριο κόσμο. Κάτι πήγε να γίνει. Δεν έγινε τίποτα άλλο, παρά μια ακόμα πιο επικίνδυνη βαρβαρότητα. Αργοπεθαίνουν οι άνθρωποι κι εγώ μαζί τους. Τα χαμόγελα στη ζωή σκοτώνονται αυτόματα πια, τα όνειρα κουρελιάζονται μαζί με τα ιδανικά, γερνάνε τα σώματα πριν ανθίσουν. Πέφτουν απροστάτευτα τα πέτρινα γεφύρια που ομόρφυναν την καλημέρα των φυσικών ανθρώπων. Φυλάξου τώρα απ' τις θανατηφόρες ταχύτητες, αφήνουν πίσω άρρωστα πλάσματα, ζώα και φυτά. Σ'ένα μήνα σφάζουν τα κοτόπουλα, ο κάμπος γεμάτος χημικά, θερίζει ο καρκίνος τη σοδειά των ανθρώπων. Τραστ και τραπεζίτες με όπλα σύγχρονα και αθόρυβα πυροβολούν σε κάθε γωνιά. Για την ανάπτυξη, για το καλό μας. "Ρίξτε παντού χημικά, να κερδίσετε, να κερδίσουμε. Αν πάθετε κάτι εμείς αναπτύξαμε την Ιατρική, εμείς θα βρούμε φάρμακο για τον καρκίνο. Έξ άλλου γίναμε πολλοί, ή πόλεμο τρίτο και παγκόσμιο θα κάνουμε ή θα σας σκοτώνουμε κατά ρυπάς. Βέβαια έχετε και τη λύση της αυτοκτονίας, αν δεν αντέχετε, παραδοθείτε. Το σύστημά μας προσφέρει επιλογές".
Όταν μου είπαν όλα αυτά, τους είπα ευχαριστώ για τις επιλογές που μου δίνουν, βεβαίως η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα, συμφώνησα μαζί τους, τρομάρα μου!
Τους είπα, αν και είμαι απέναντι στην αυτοκτονία, δεν έχω άλλη επιλογή, αποφάσισα στα 109 την αυτοκτονία μου. Πενήντα χρόνια ακόμα τα θέλω για τα απραγματοποίητα όνειρα. Μη φύγουμε λειψοί.




20 Ιουλίου 2018

18 Ιουλ 2018

Στο παζαρι


Ένας στην Ζάκυνθο, ο άλλος στο Βόλο. Αυτόχειρες χθες. Ο ένας από καρδιά, ο άλλος από εγκεφαλικό, ο τρίτος από καρκίνο. Και η μισή Ελλάδα στο αδιέξοδο της κατάθλιψης. Βλέπουμε το αποτέλεσμα, η αιτία όμως αποκρύπτεται κάθε φορά δόλια πνιγμένη. Η χώρα μας ολοένα αποδεκατίζεται, ώστε σε λίγα χρόνια θα απομείνει μισή. Τις πταίει; Ο κεραυνός εν αιθρία. Αφού όλοι εμείς τους άλλους κρίνουμε για ότι στραβά ποιούμε, δεν απέμεινε άλλος κανείς να φταίει. Μπορεί η μοίρα, η κατάρα του θεού, οι γραβάτες και τα μούσια. Φταίνε πάντως οι άλλοι. Εμείς ποτέ.
Άραγε απλά μαθήματα πολιτικής, διάβασαν ποτέ οι εκάστοτε φιλόδοξοι κυβερνήτες μας. Δεν μιλάω για ολόκληρα βιβλία, αυτά τα μισούν όπως ο διάβολος το λιβάνι.
Ας πούμε, πως είμαστε δέκα άτομα, οι επτά πεινάνε, -συνήθως αυτοί που δουλεύουν πιο σκληρά, και οι τρεις τρώνε με χρυσά κουτάλια,- συνήθως οι επιτήδειοι. Τι κάνει τότε ένας σκεπτόμενος πολιτικός; Ένας οπαδός του καπιταλισμού υπόσχεται στο πολύ μέλλον θα τ' αλλάξει όλα. Θα κάνει και τους επτά που πεινάνε επιτήδειους. Σιώπα ρε μεγάλε; Όλο αυτό το σύνθετο, μόνος σου το σκέφτηκες; Η απάντηση του αριστερού της εξουσίας -πιο διπλωματική, είναι πως εργάζεται για το καλό των επτά.
"Χαιρετίσματα λοιπόν στην εξουσία. Εγώ κρατάω την ουσία κι ονειρεύομαι" μακριά από Κύκλωπες και Λαιστρυγόνες.
Πολύ παζάρι στην πλατεία.

Κωστής Ταξιδεύων
18 Ιουλίου 2018

17 Ιουλ 2018

Ένα μικρό αγκάθι


Ήταν ένα ξερό κλαδί. Πάνω σε μια πράσινη τριανταφυλλιά με βαθιά κόκκινα τριαντάφυλλα. Έμοιαζε παραφωνία. Όταν το έκοψα, με το χέρι χωρίς γάντι, κάποιο μικρό αγκάθι έμεινε στο δείκτη του δεξιού χεριού μου. Έμεινε ένα μικρό καφέ στίγμα, μεγέθους μύτης βελονιού. Νομίζω ότι είναι το σημαντικότερο πρόβλημά των τελευταίων ημερών μου. Δεν πονάει, αλλά ξέρω ότι είναι εκεί. Η μάνα μου λέει, ότι θα ωριμάσει και θα φύγει. Η γυναίκα μου θέλει να μου το βγάλει με καρφίτσα, όμως ξέρω εγώ τι σκάψιμο θέλει.
Σήμερα πήγα στην πόλη. "Τι συμβαίνει, σκεφτικό σε βλέπω", μου είπε η Νάντια, όταν τη συνάντησα στο μαγαζί που αγόρασα σκοινί να δένω τις ντομάτες που ακόμα ψηλώνουν. Δεν της απάντησα, το γύρισα αλλού. -Τι χρώμα σκοινί να πάρω; είχε πράσινο και άσπρο. Μου είπε άσπρο, πήρα πράσινο. Η μάνα μου έλεγε, πάντα να ακούς τη γνώμη των άλλων, αλλά να αποφασίζεις εσύ. Το μυαλό μου βέβαια ήταν στο αγκάθι, ούτε που κοίταξα τα πράσινα μάτια της Νάντιας, όπως άλλες φορές. Με τη Νάντια κάτι τρέχει, κάθε φορά που συναντιόμαστε κοιταζόμαστε στα μάτια και δεν μιλάμε σχεδόν καθόλου. Ούτε ξέρει πολλά για μένα, παρ' όλο που γνωριζόμαστε χρόνια. Μια φορά απομείναμε κατάματα στη μέση του δρόμου. Μας κόρναραν φυσικά τ' αυτοκίνητα. Πήγαμε τότε στο πεζοδρόμιο και συνεχίσαμε να κοιταζόμαστε. Κάτι έχουν τα μάτια της Νάντιας, αλλά αυτή έχει κάτι άλλο κι εγώ επίσης. Δεν της είπα για το αγκάθι, της είπα μόνο πως ο Πρωθυπουργός είπε, πως άμα περισσέψουν χρήματα, θα στηρίξει τις ευάλωτες κοινωνικές ομάδες. Η Νάντια αγρίεψε, το είδα στα μάτια της. Με δουλεύεις, μου είπε. Λες και το είπα εγώ. Είμαι σίγουρος, αν της έλεγα για το αγκάθι, πως έγινε, πως το μυαλό μου είναι κολλημένο εκεί, πάλι "με δουλεύεις;" θα έλεγε. Καλά έκανα και δεν είπα τίποτα. Ποιός καταλαβαίνει το πρόβλημα του άλλου, αν δεν το βιώνει ο ίδιος.


17 Ιουλίου 2018

16 Ιουλ 2018

Ανάποδα περπατάω


Ο κόσμος θέλει τους δυνατούς, εγώ τους αδύναμους. Αυτούς που δεν έχουν να σου δώσουν ούτε εφήμερη δόξα, ούτε υποσχέσεις. Κρατάν μόνο ένα ποτήρι κρασί κι ένα λουλούδι του κήπου. Μεθάνε με τα όνειρα μιας μακρινής ουτοπίας.
Ο κόσμος θέλει τις γιορτές, εγώ τις καθημερινές. Πλήξη και μελαγχολία οι ατέλειωτες γιορτές ανούσιων ευχών. Η δημιουργία είναι η μόνη γιορτή της φύσης.
Ο κόσμος θέλει χειρολαβές και ομπρέλες, εγώ δρόμους ανοιχτούς να περπατήσω. Ποιά θρησκεία, ποιός πολιτικός σχηματισμός, ποιά φίλαθλη ομάδα, πήγαν λίγο πιο μπροστά τη άμοιρη ανθρωπότητα;
Καίγομαι στον ήλιο της αμφισβήτησης, μούσκεμα στην ουράνια βροχή.
Ο κόσμος θέλει να λέει. Εγώ σταμάτησα να μιλάω. Πολύς θόρυβος για το τίποτα. Πόσο αθόρυβα μεγαλώνουν τα φυτά, μεταμορφώνεται η φύση!
Ο κόσμος θέλει τη λογική, εγώ την τρέλα της ζωής. Η λογική είναι μάνα του πολέμου, λύκαινα που εγκυμονεί συμφέροντα θανάτου, σκοτώνει τη συγκίνηση. Κανένας τρελός ή μεθυσμένος δεν έβλαψε τον κόσμο.
Ο κόσμος θέλει την ασφάλεια του δημοσίου, εγώ περπατώ στην αβεβαιότητα της πρόκλησης. Η πολύ ασφάλεια κρύβει πολύ θάνατο και πρόωρες συντάξεις. Αύριο θα είναι πάντα μια καινούρια μέρα.
Το δικό μου εγώ πολύτιμο, το δικό σου εγώ μοναδικό, δυό βελόνες που υφαίνουν το εμείς. Εμείς δεν έχουμε εγώ πια. Φιλί το κάναμε για τον Άνθρωπο, τη Φύση, για μια Ολάκερη ζωή!



16  Ιουλίου 2018

13 Ιουλ 2018

Ο έρωτας


Ξαπλωμένος απόψε στη μέση του χωραφιού, μετράω τ' αστέρια. Δακρύζουν τα μάτια μου, όταν θυμάμαι. Χορεύουν τότε, χίλια αστέρια πάνω μου. Χορεύεις κι εσύ, μέσα στο άσπρο σου φόρεμα. Μεθάω απόψε πίνοντας δάκρυα και χαμόγελα, ματιές και σημάδια. Ο χορός των αστεριών δυναμώνει στην ερημιά της νύχτας. Τα μάτια σου, δυο φεγγάρια του καλοκαιριού, στην πιο σκοτεινή μου νύχτα, τυλίγουν τα δικά μου. Φιγούρες του έρωτα και της αγάπης, κλέβουν την ανυπαρξία της ζωής μου. Σκύβεις πάνω μου, μοσχοβολάς όνειρο. Σ' έναν κόσμο που έπαψε να ονειρεύεται, εσύ φωτίζεις τα σκοτάδια του. Εσύ και το χώμα. Εσύ, τα πουλιά και τα δέντρα. Εσύ και τ' αστέρια. Εσύ κι όλη η φύση κρατάν τη ζωή. Εσύ. Πάντα εσύ, ο έρωτας.


13 Ιουλίου 2018

10 Ιουλ 2018

Αμάραντος


Η ελατοπλαγιά και το ποτάμι, φτέρες και ρέματα, πέτρινα σπίτια κοντά στο θεό. Εκεί είναι το μυαλό μου σήμερα. Σ έναν αμάραντο τόπο ευδοκιμεί ο έρωτας. Στην πόλη και στον κάμπο μοιάζει ου- τόπος. Αλλά υπάρχει, τον είδα με τα μάτια μου. O αέρας μύριζε άρωμα οξυγόνου, το πρωί τρυφερό καλοκαίρι, το νερό της βρύσης παγωμένο. Χαμογελούσαν τα μήλα πάνω στις φορτωμένες μηλιές, χαμογελούσαν και οι καλημέρες των ανθρώπων. Πλατύφυλλες καρυδιές ετοίμαζαν τα καρύδια, αγκαθωτά κάστανα μεγάλωναν τον καρπό τους. Ένα σκιουράκι έπαιζε πάνω στον δέντρο της δημοσιάς. Χάραζε ο ήλιος κι όλα τα πρόσωπα ήταν φωτεινά.
Ο αμάραντος υπάρχει, δεν είναι αποκύημα της φαντασίας μου. Τον αισθάνομαι μαζί με το φιλί του αποχαιρετισμού. Μόνο που είναι μακριά απ' τη φυλακή της πόλης.


10  Ιουλίου 2018

6 Ιουλ 2018

Η γέφυρα


Είδα εργάτες να στρώνουν άσφαλτο καταμεσήμερο καλοκαιριού. Είδα άλλους να σκαλίζουν το χωράφι, ντάλα στον ήλιο. Είδα κι άλλους να τους φταίει η ζέστη του καλοκαιριού και το κρύο του χειμώνα. Είδα και μένα που δεν έχω τι να πώ, να λέω για τον καιρό. Ίσως φταίει το αιρκοντίσιον στο δροσερό γραφείο μου. Ίσως φταίει το χαμένο φεγγάρι, όταν κάνει πιο νύχτα τη νύχτα μου.
Είδα πόσο μακριά είναι οι θεωρίες μου απ' την πραγματικότητα και τρόμαξα. Πήρα μια σακούλα παγωμένες μπύρες και ήρθα στη γέφυρα. Μες τα πλατάνια, στις άσπρες πέτρες, στο νερό που κυλάει να συναντήσει τη θάλασσα. Ακούμπησα απ' τη μια άκρη της γέφυρας τη θεωρία μου κι απ την άλλη την πράξη μου. Στη μέση της γέφυρας οι μπύρες μου. Για την ώρα κόβω βόλτες απ' τη μια άκρη στην άλλη, πίνοντας μπύρα. Έχω μια σιγουριά σήμερα πως μετά τις πρώτες μπύρες η θεωρία μου και η πράξη θα σμίξουν.
Καρφάκι δεν μου καίγεται για τον υδράργυρο. Εγώ τις εποχές όλες τις αγαπώ. Άλλο θέλω σήμερα. Να γίνω ένα με τη γέφυρα. Να είμαι εγώ η γέφυρα κι από κάτω το ποτάμι.



6 Ιουλίου 2018

4 Ιουλ 2018

Η ζυγαριά


Πήρα μια ζυγαριά με δράμια. Ένοιωθα πέρα για πέρα ανισόρροπος τελευταία. Βέβαια ποτέ δεν ένοιωσα σιγουριά πάνω στο τεντωμένο σκοινί. Κι από κάτω μπετόν, μόνο το κατακόρυφο της αδρεναλίνης. Η ζωή κι ο θάνατος, το φως και το σκοτάδι, η αγάπη και το μίσος, η εμπιστοσύνη και η απιστία, η χαρά και η λύπη. Ο μισός κόσμος και ο άλλος μισός, το δίκιο και η αδικία, η ειρήνη κι ο πόλεμος. Όλα έγιναν θολά και δυσδιάκριτα. 
Έτσι πήρα αυτή τη ζυγαριά. Όταν μικρός παρατηρούσα τον μπακάλη να ζυγίζει και να ευθυγραμίζονται οι γλώσσες, ένοιωθα απροσδιόριστη χαρά ηρεμίας.
Έβλεπα τον Λάμπρο με τη σέσουλα να ισορροπεί τα φασόλια με το δράμι και μέσα μου γαλήνευε ο κόσμος. Στο σπίτι έχουμε δυό ζυγαριές δαπέδου, που μόνο προβλήματα μου δημιουργούν με τον αυτοματισμό τους και τα κιλά μου. 
Σήμερα είναι μια μεγάλη μέρα για μένα, σαν εκείνη που λέει ο πρωθυπουργός πως θα βγούμε απ' τα μνημόνια. Σιγά τα οκτώ χρόνια, τα δικά μου είναι πενήντα οκτώ.
Εγώ δεν πήρα τα δράμια, δεν με ενδιαφέρουν τα νούμερα, η συμπαντική ισορροπία με νοιάζει.
Ζύγισα τα λόγια και τις πράξεις μου, τα όνειρα και τα αποτελέσματα, τα χαμένα και τα κερδισμένα. Ζύγισα τον έρωτα και τον πόλεμο, τα θέλω και τα μπορώ. Ζύγισα την αλήθεια και το ψέμα, την συγκίνηση και τον κυνισμό. 
Η ζυγαριά πάντα είχε ένα τρέμουλο. Οι γλώσσες της δεν έσμιξαν ποτέ. 
Μόνο όταν έβαλα δυο ίδια μπουκαλάκια νερό στις άκρες της ευθυγραμίστηκε. Τελικά σ' ένα καυτό μεσημέρι του καλοκαιριού, μόνο το νερό είναι σημαντικό. Μετά ήπια το ένα μπουκάλι και το άλλο το
έριξα στο κεφάλι μου. Ισορρόπησα κι εγώ και η ζυγαριά. Πολύ ζέστη σήμερα.
4 Ιουλίου 2018

2 Ιουλ 2018

Ο σκατζόχοιρος


Μια αγκαθωτή μπάλα, πάνω στην καυτή άσφαλτο του μεσημεριού. Σταμάτησα στην άκρη του δρόμου. Ένας απροσπέλαστος σκαντζόχοιρος στο δρόμο μου. Στη ζέστη του Ιούλη. Ίδιος με την Ευρώπη απέναντι στους μετανάστες του πολέμου. Ο φόβος παντού. Το πρόβλημα παντού ο άνθρωπος. Τι άλλο φοβάται ο σκανζόχοιρος; Όλα παλεύονται, ο άνθρωπος όχι.
Όπως τον έβλεπα μεταμορφώθηκε σε βόμβα. Έτοιμη να απασφαλίσει. Οι υψηλή θερμοκρασία και η ταχύτητα των αυτοκινήτων με τρόμαξε. Μπήκα γρήγορα στο αυτοκίνητο κι έφυγα στο χωράφι της βραδύτητας. Ποτέ δεν παίζεις με τις παρανοΐκές ταχύτητες που αναπτύσσονται στην πίσσα του φόβου.
Ένας σκαντζόχοιρος κι εγώ.


2 Ιουλίου 2018