Ένα μικρό κουτάβι η ζωή

Ένας ανήσυχος κοκκινολαίμης μαζεύει τα ψύχουλα, χωρίς να φοβάται,  καμαρώνει για τη μικρή ζωή του, έτσι όπως περήφανα σηκώνει το κεφάλάκι του στον καθαρό ουρανό. Πάνω στη γυμνή λεύκα λιάζεται μια καρακάξα, μετά ανοίγει τα φτερά της και μ' ένα ευφυές πέταγμα διασχίζει το ροδόχρουν απόγευμα του Γενάρη. Φύλακας άγγελος η μάνα σκύλα για το κουτάβι. Ποιός δεν λύγισε μπροστά στο νεογέννητο σκυλάκι;  Θαύμα το παιχνίδι της φύσης. Θαύμα η ζωή. Μένω ακίνητος, παραδομένος, ένα παιδί γεννήθηκε, είτε άνθρωπος, είτε σκυλί,  μια ζωή μεγαλώνει, ένα ωάριο κι ένα σπερματοζωάριο, γεννιέται ένα θαύμα. Ο πόλεμος αρχίζει όταν παραβιάζεται η ελευθερία του κάθε φυσικού όντος να κάνει τον κύκλο του. Πάνω στο μωβ της ανατολής,  ολόγιομο το φεγγάρι ήρθε στην παρέα μας. Νυχτώνει, ήρεμα, τελετουργικά στη φύση. Τη νύχτα το μικρό κουτάβι θα κοιμηθεί στην αγκαλιά της μάνας του, κρύες οι νύχτες του χειμώνα,  τα πουλιά στη ζεστασιά του φεγγαριού. Μόνο οι μοναχικοί άνθρωποι, δεν ξέρω πως ξημερώνουν στην παγωμένη γη.

Ενας ιδιόρρυθμος άνθρωπος

Δεν ήθελε ν' ανήκει πουθενά, μόνο στη φύση, ούτε σε πολιτική ομάδα, ούτε σε θρησκευτικό δόγμα, μόνο στην ελευθερία της σκέψης, δεν ήθελε ν' ανήκει πουθενά, ούτε στα  φιλολογικά σαλόνια, μήτε στον ιστό της κλειστής πόλης, μιλούσε με τα δέντρα, έτρωγε παπαρούνες και τριαντάφυλλα, περπατούσε δίχως ομπρέλα στη βροχή, πρόθυμος πάντα να ριχτεί στη μάχη, άγρυπνος τις νύχτες μετρούσε τ' αστέρια, κι όταν τον εγκατέλειπαν όλοι και όλα, έπαιρνε αγκαλιά το φεγγάρι, αγαπούσε με πάθος τη ζωή, ήταν η μόνη εξάρτηση που άντεχε. Ήταν, λένε, ένας ιδιόρρυθμος άνθρωπος.

Της Κυριακής τ' απόγευμσ

Ήσυχα είναι εδώ, λίγο πιο πέρα μαλώνουν για τα οφθαλμοφανή, τα κάνουν δυσδιάκριτα λες και είναι τα κανάλια της δεξιάς. Πήγα κοντά τους, τι μαλώνετε ωρέ;  Ο ένας έλεγε πως του έκοψε το μέρισμα και τη σύνταξη του πάσχα, ο άλλος πως του μείωσε τον ενφια πενήντα ευρώ. Εντάξει πάτσι είστε, πήρε έδωσε, σας μπέρδεψε, να του τα πείτε στις εκλογές.  Τρόμαξα να τους ηρεμήσω, οπαδόςτου Πλεύρη, του Βορίδη και του Άδωνη ο ένας, Καραμανλικός έλεγε ο άλλος, έτρωγε παιδάκια με τον τζιούνορ φαίνεται. Άνθρωποι φτωχοί, απλοί, ο ένας "εγώ είμαι της εκκλησίας, δεν λέω ψέματα εγώ". Τότε τι πας και εξομολογείσαι κάθε λίγο, ο άλλος. Ε εμείς οι δεξιοί έτσι μάθαμε, δεν λέω πως δεν έκλεψα, άμα δεν κλέψεις δεν γίνεσαι.

Ηρεμήστε κι οι δυό και σκάψτε, εγώ, άντε μη φωνάξω τον Μπογδάνο να σας εξηγήσει. Ποιόν αυτόν τον φασίστα, ο καραμανλικός. Άντε ρε χάσου, ο άλλος, τόσοι νεοδημοκράτες κρέμονται απ' τα χείλη του. Κι άλλοι τόσοι απ' του Ρέμου τα μπουζούκια, εγώ. Το έριξα στη πλάκα να ηρεμήσουν, εξ' άλλου άργησα να καταλάβω, πως οι συζητήσεις με ανθρώπους που βαφτίζουν το κρέας ψάρι για να πουν πως νηστεύουν, είναι ανώφελες και τοξικές. Βέβαια καταφέρουν να επιβάλλουν το τίποτα σε ένα λαό ή μάλλον στο μισό λαό που πάει στις κάλπες. Πληρώνουν και εξαγοράζουν. Κι αυτό το λένε Δημοκρατία. Μας εξέλεξε ο λαός, αποφασίζομεν και διατάζουμε τώρα, ας είναι ουσιαστικά μια μικρή ολιγαρχία, από μπαμπά στο γυιό και όλα ρημαδιό.

Δεν ξέρω αν σας έτυχε και σας, εγώ δεν ξαναμπερδεύομαι να ξεχωρίσω δυό δεξιούς που μαλώνουν. Άστους να σκοτωθούν, οι ιδιωτικές κλινικές τους πως θα ζήσουν;

Γιαυτό σας είπα απ' την αρχή, είναι ήρεμα απόψε, όπως κάθε Κυριακή απόγευμα.

Μια σταγόνα ποίησης διαλύει το σκοτάδι

Σταγόνες βροχής στο τζάμι, ομίχλη στον Κόζιακα, ξέφωτο συννεφιάς τα Μετέωρα. Έρημα τα χωράφια, οι αγρότες προσμένουν την άνοιξη. Γυμνά τα δέντρα, γυμνές οι προβλέψεις. Τα δέντρα θ' ανθίσουν και φέτος, η φύση είναι πιστή στο καθήκον, - και ο σκύλος μας. 

Μια νέα γυναίκα ξεχωρίζει μες στην Αμερικάνικη φιέστα. 

Εμείς κρατάμε στα χέρια την ανθοδέσμη της Αμάντα Γκόρμαν, περπατάμε μέσα στην ομίχλη του κόσμου, ως το ξέφωτο του ουρανού. Μια σταγόνα ελπίδας στο κάλπικο όνειρο. 

''Δεν είναι αρκετό για μένα, ακόμη και στη ζωή μου, να γράφω ποίηση μόνο για τον έρωτα ή ένα δέντρο.... Πρέπει να μπλέξω την ποίησή μου με ένα σκοπό. Για μένα, αυτός ο σκοπός είναι μαζί με τους ανθρώπους να ρίξουμε φως σε ζητήματα που ήταν πάρα πολύ καιρό στο σκοτάδι. Δεν μπορώ να  αγνοήσω ή να  διαγράψω αυτά που συμβαίνουν γύρω μου.." Α. Γ. 

Ένα νέο κορίτσι που έχει μέλλον, μαζί της και η ανθρωπότητα.

Ένα

Ποιά δύναμη γεννάει τις λέξεις στη σειρά;  Πως αναβλύζει καθάριο το νερό της πηγής; Είναι οι νότες του αέρα, η νοσταλγία του ανεκπλήρωτου, είναι η δίψα για ζωή; Ο έρωτας είναι. Πέρα απ' το εφήμερο, εκεί πάνω στη μοναξιά της χιονισμένης κορυφής, ζει μια νεράϊδα. Λούζει τα ξανθά της μαλλιά με του ήλιου τη λάμψη, τις νύχτες προσκεφάλι έχει το φεγγάρι, πίνει τ' αθάνατο νερό, αιώνια η ομορφιά της. Κανένα καράβι δεν μπόρεσε στην κορυφή να φτάσει, συντρίμια τα τρένα της λογικής, επίπεδες γραμμές η σκέψη μου.

Απέραντος κάμπος η ζωή μου. Επιστρατεύω τ' όνειρο, το μπολιάζω με φαντασία, άδικα προσπαθώ, γκρεμοτσακίστηκα πάλι, σκέφτομαι να εξαυλωθώ, να γίνω αέρας, υπάρχει ακόμα ελπίδα. 

Παλεύω με το γερασμένο σώμα μου, παλεύω με τον χρόνο, με τα αρπακτικά που καιροφυλακτούν τα βήματά μας.

Μιά στο καρφί και μιά στο πέταλο, πως θα σελώσω έτσι τ' άλογο. Μια στη θλιβερή πραγματικότητα και μια στην ονειρική φαντασία η ζωή μας.

Πότε θα ζήσουμε στο Ένα;

Το κουτούκι

Ήταν ένα παλιό κουτούκι, δεν άλλαξε μες τα χρόνια, ερχόταν απ' τη δεκαετία του '60. Δέκα τραπεζάκια με μάρμαρο και ψάθινες καρέκλες, άναβαν οι λάμπες πετρελαίου και φώτιζαν τα πρόσωπα του Τσιτσάνη και της Νίνου, ήταν πολλοί στους τοίχους του, ο Καλδάρας, ο Βίρβος, ο Μητροπάνος, ο Κολοκοτρώνης, ο Σαμολαδάς και άλλοι. Το πρόγραμμα άνοιγε πάντα η Συνεφιασμένη Κυριακή, ένα μπουζούκι και μια κιθάρα. Το μενού του ήταν η μοσχαροκεφαλή και το κρασί του βαθύ κόκκινο. Όποιος δεν ήθελε μοσχάρι, μπορούσε να πάρει πατάτα καυτή. Παράξενη η ζωή, λιτός ο κυρ Αντώνης.  Κάθε στη γιορτή του φώναζε και κάποιον εξ Αθηνών. Το βράδυ εκείνο ήταν ο Κορακάκης.

Χιόνιζε. Φορούσες το κόκκινο παλτό και το χρυσό χαμόγελο. Μπήκαμε μέσα στις δέκα και φύγαμε ξημερώματα. Το τελευταίο τραπέζι για σας, γεμάτο το καπηλειό. Χόρευες όλη νύχτα, ανέμιζες σαν άσπρο μαντήλι. Ήθελα από κάπου να πιαστώ απόψε, σαν το πρώτο φθινόπωρο. Πιάστηκα από μια θύμηση παλιά, λένε το κόκκινο κρασί..

Το κουτούκι δεν υπάρχει πιά, ένα βράδυ στη γιορτή του  Αντώνη πάλι, πήρε φωτιά.  Νομίζω πως ο ίδιος την έβαλε. Έλεγε συχνά εκείνο το αν δεν καώ εγώ, αν δεν καείς εσύ, πως  τα σκοτάδια θα γίνουν φως.

Άν όλα δεν τείνουν σε έναν καλύτερο κόσμο, καλύτερα να μην υπάρξουν ποτέ.

Αν η βροχή δεν πότιζε τη γη, προτιμώ τον ήλιο. 

Αν επειδή έγραψες δυό ποίηματα έγινες ποιητής, δες το ελάφι πως δοξάζει το θεό.

Αν η πολιτική δεν υπηρετεί το δίκιο της φύσης και των ανθρώπων, βαρβαρότητα είναι.

Αν δεν αντέχεις τον χειμώνα, πως περιμένεις την άνοιξη. 

Αν τα μάτια σου δεν βλέπουν την αλήθεια, μη με κοιτάς. Σε φοβάμαι.

Αν δανείστηκα τον Κίπλινγκ να σου μιλήσω, άλλο τρόπο δεν είχα.

Η πόλη σήμερα

Παρκαρισμένος σ' ένα ανήλιαγο στενό της πόλης. Περπάτησα τους παλιούς δρόμους, έγιναν ακόμα πιο παλιοί. Οι τέντες των καταστημάτων βρώμισαν, λέκιασαν τα πεζοδρόμια, στην εφορία ο ευτραφής υπάλληλος πήρε τα χαρτιά, μου έδωσε το χαρτί, δεν είπε λέξη, βέβαια δεν περίμενα να νοιώσω την ευφορία των απέραντων λιβαδιών, ούτε ένας πίνακας να αφαιρεθώ, την ώρα που περίμενα. Δίπλα μου, στο ψαράδικο, ένας φαλακρός κύριος φωνάζει πως τα ψάρια είναι ζωντανά. Είδα έναν κολιό να κολυμπάει στην άσφαλτο, η άσφαλτος έγινε γαλάζια κι ο μήνας Αύγουστος.

Στην αστυνομία έκαναν τεστ covid, καμιά δεκαριά αστυνομικοί στην ουρά, χάζευα μιά ασπρόμαυρη γάτα, μέχρι να πάρω τη σφραγίδα για το γνήσιο της υπογραφής. Ελπίζω κάποτε να υπογράφω γνήσια μόνος μου.

 Ηλιόλουστη μέρα, μόνο τα γραφεία είναι μουντά, το στέκι του Γιώργου ήταν κλειστό. Λόγω κορονοιού. Οι τράπεζες ανοιχτές λόγω καιρού. Για ομοιοκαταληξία το είπα, άλλοι είναι οι λόγοι. Δουλεύουν για την ανόρθωση της οικονομίας, έτσι μου είπε ο λογιστής. Θυμήθηκα τον παλιό καθηγητή μου, η οικονομία είναι απάτη, έλεγε.  Και το εξηγούσε, ο καθηγητής μου βέβαια είχε τη δυνατότητα να εξηγεί τα ανεξήγητα. Όταν πήρε τη Λίτσα στο ποδήλατο και ήρθε στην εκκλησία να παντρευτεί, πέντε άνθρωποι τον περίμεναν. Αν και ήταν άθεος, αυτό δεν μπορούσε να το εξηγήσει. Ήθελε η Λίτσα, έλεγε.

Όση ώρα είμαι στην πόλη, παρατηρώ τους ανθρώπους. Είδα έναν που περπατούσε με βήμα,  το ένα χέρι το κρατούσε σε έκταση, έμοιαζε με στρατηγό που παίρνει κεφάλια.

Σκεφτόμουν το χωράφι μου, αν και κάποιο ενδιαφέρον έχει και η πόλη. Σε μια στιγμή είδα την άσφαλτο να ραγίζει, σιγά και σταθερά φύτρωνε ένα δέντρο, μεγάλωνε, ένα τεράστιο δέντρο.

Δεν γίνονται αυτά είπα, έβαλα μπροστά το αυτοκίνητο κι έφυγα. Τα δέντρα στο χωράφι μεγαλώνουν με την ευλάβεια της βραδύτητας, ο ίλιγγος της ταχύτητας με έλουσε με ιδρώτα. Πανικός, είχες μια κρίση πανικού, μου είπε ο γιατρός στο τηλέφωνο.

Οξυγόνο

Θα φτιάξω ένα μικρό κείμενο απ' το τίποτα, προσπεράστε το καλύτερα, ούτε πολιτικά, ούτε κοινωνικά, μα ούτε ερωτικά θα σας αγγίξει, ούτε θα γελάσετε, δύσκολη υπόθεση το χιούμορ,  θα πάρω φόρα σαν τους Ισπανούς, χωρίς έστω μία τελεία, θα βάζω λέξεις στη σειρά κι ότι προκύψει, ε και το πρώτο θα είναι, διάβασα χιλιάδες ποιήματα και δεν θυμάμαι κανένα, κάποια όμως ήταν διαμάντια, αλλά δεν με πήγαν στο θεό, τόσα άχρηστα βιβλία, καημένα δάση γιατί, δεν λεω αν δεν είχα αυτά μπορεί και να ήμουν στάχτη σήμερα, η διαφορά είναι πως τώρα θα γίνω στο μέλλον, πόσες σχεδίες με έσωσαν από βέβαιο πνιγμό, βιβλία ήταν, και τραγούδια, ζωή χωρίς τραγούδι, δίχως χορό, τι ζωή είναι αυτή, σίγουρα είδα πολύ σινεμά, αν είχα κάτι να πω σκηνοθέτης ήθελα, μια καλή ταινία θα επηρεάσει εκατομμύρια ανθρώπους, ένα ποίημα ποιός θα το διαβάσει, ένα βιβλίο λίγοι, κάποτε μου πέρασε απ" το μυαλό να γίνω ζωγράφος, απ' τη μιά δεν είχα ταλέντο κι απ' την άλλη δεν θα ήθελα να δω ούτε έναν πίνακα μου ντεκόρ σε πλούσια σαλόνια, τελικά έγινα ένα τίποτα, ακούω τρανταχτούς τίτλους, - ενωμοτάρχης, αλλά ούτε αυτοί με συγκίνησαν ποτέ, ούτε με τον αθλητισμό τα πάω καλά, κουρδισμένο ανθρωπάκι εγώ είπα δεν θα γίνω για κάποια εκατομμύρια, θα με πουλάν και θα μ' αγοράζουν, φυσικά και δεν είχα πάστα αθλητή, αλλά πόσοι και πόσοι δεν έχουν και χάνουν τη νιότη τους να ξεπεράσουν τις μηχανές, γίνε πολιτικός έλεγε ο πατέρας μου, μα αυτό επάγγελμα είναι έλεγα εγώ, ταμίας σε τράπεζα μου πρότειναν μετά, για φαντάσου, έλεος να ξοδευεις τη ζωή σου μετρώντας χαρτιά, μια μέρα φύτεψα μια ελιά, από τότε ξεκίνησαν όλα, τώρα όποιον βρίσκω δεν τον ρωτάω τι κάνει, αλλά πόσα δέντρα φύτεψε, η γη μας έχει ανάγκη από οξυγόνο.

Ντουμπάι

Καράβια που πλέουν τα σύννεφα στην κορυφή του Κόζιακα, διαδοχικά στρώματα καλύπτουν το εύρος του ουρανού, προσπαθεί ακόμα κι ο ήλιος να βρει πέρασμα, στέλνει κάποιες ακτίνες στη γη του Γενάρη, στον μήνα της αβεβαιότητας και της υπομονής.  Μικρές σταγόνες βροχής στο τζάμι του αυτοκινήτου υγραίνουν τη σκέψη μου, φωτιά που δεν σβήνει η ανησυχία μου για την Άνοιξη της ψυχής μας. Ο κάμπος επίπεδος και σιωπηλός, παραδομένος στα έγκατα της αδυναμίας του να υψώσει το μπόϊ του, ζηλεύει ατάραχος τις χιονισμένες βουνοκορφές. Χειμώνας που δεν είναι χειμώνας, ζωή που δεν ειναι ζωή. Προβλέψεις που δεν είναι προβλέψεις. Χάνεται ο κόσμος στα  γιατί, η πρόεδρος δεν φίλησε το σταυρό, ο εθνικός υμνος δεν έπαιξε και η μαυρούλα σκύλα μου δεν  έφερε ακόμα τα κουτάβια που γέννησε. Που είναι κρυμμένα τα νεογέννητα, τι θα κάνει ο καινούριος υπουργός με το περιβάλλον;

Ρητορικά ερωτήματα, ρητορικές απαντήσεις, πλαστικά και απόβλητα άλλη μια χρονιά.

Πέρα μακριά, στα χρόνια τα παλιά, βλέπω τη γιαγιά μου χαράματα να ζυμώνει, να φτιάχνει πίτα με τραχανά για πρωινό, δεν ήξερε η γιαγιά μου τη γκλαμουριά, ούτε καν το Ντουμπάι.

Οι άνθρωποι της οθόνης

Μέρες ασήκωτες, πένθιμα εμβατήρια οι καλημέρες, μας περιγελά ένας λαμπρός ήλιος του χειμώνα.  Μια πασπάλα χιόνι στην κορυφή του Κόζιακα, παραπάνω εκεί που ζουν τα αγριόγιδα χιόνισε πολύ. Τι θα φάνε σήμερα, θα ξεπαγιάσουν τη νύχτα, αν έρθουν προς τα κάτω στέκουν οι κυνηγοί με τα όπλα γεμάτα. Λεύτερα ζουν τα αγριόγιδα, δεν λογαριάζουν ούτε τον καιρό, μήτε τον γκρεμό. Αναπνέουν τα ψηλώματα της αρετής, τα μεγάλα κέρατα τα προστατεύουν από αρπακτικά σιδερένια πουλιά. Δεν είναι το κρυφτούλι του λαγού, άμα σε δούν σε κοιτάν στα μάτια, μολών λαβέ σου λένε και περήφανα συνεχίζουν το δρόμο τους. Ποιός νόμος, ποιά διαταγή, ποιά ζούκλα των ειδήσεων, είναι ικανή να εγκλωβίσει το αγριόγιδο, λες και είναι φοβισμένος άνθρωπος πολτοποιημένης τοξικής μάζας;  Αλλού η ελευθερία, αλλού η ζωή χωρίς καχυποψία, δίχως υποταγή, πάνω στις κορυφές της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, που ποτέ δεν φτάνουμε εμείς οι άνθρωποι της οθόνης.  Τα αγριόγιδα δεν γράφουν ποίηματα, δεν διαβάζουν ακατάσχετες ιστορίες, είναι ποίηματα, διαβάζουν τη φύση, δεν πίνουν χημικές ουσίες, πίνουν καθαρό νερό, μετά σηκώνουν το κεφάλι τους και δοξάζουν το θεό. Ελεύθερα ζουν, εκεί πάνω στην κορυφή με το πολύ χιόνι.

Φωτιά

Όλη μέρα μάζευα ξύλα, ο ήλιος σήμερα ήταν βοηθός μου. Έφτιαξα  μια στίβα ίσα με τις Σαρακατσιάνικες καλύβες, νύχτωσε, άναψα τη φωτιά. Στη μέση του χωραφιού. Ο αέρας τη δυνάμωσε,  οι φλόγες έφτασαν στον ουρανό. Υπερθέαμα της ερημιάς μου, προσευχή της καρδιάς μου.  Το σκοτάδι γέμισε φως.

Πίνω μούστο της αγάπης, τραγουδώ την ομορφιά της, χορεύω πάνω στα ματόκλαδα των ματιών της. "Τι ωραία είναι η αγάπη μου".   Μεθυσμένος μπήκα στον καινούριο χρόνο, από κρασί κόκκινο, από χείλια κόκκινα, από κόκκινα συνθήματα, τα βιβλία κόκκινα, το φεγγάρι κόκκινο. Χόρευα γύρω απ' τη φωτιά, εσύ έλειπες. 

Η φωτιά κάρβουνα αναμένα, σε είδα να' ρχεσαι από μακριά, μες το λευκό σου φόρεμα.

Χορεύαμε ξυπόλητοι πάνω στα κάρβουνα, αν δεν έπιανε η βροχή θα είχαμε καεί τώρα. Κι όμως, είμαστε ακόμα ζωντανοί.