Ο Πολάκης

Θαυμάζω την αντοχή του, τη λεβεντιά του, την γνήσια ανθρώπινη φύση του, την ειλικρίνεια του. Ένας εναντίον όλων, απροσκύνητος, δουλευταράς, Κρητικός,  ένας Ζορμπάς του Καζαντζάκη, ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας.

Μέσα στο ψέμα, την υποκρισία, στην απάτη, στη χλιδή της εξουσίας μοιάζει με όαση στην έρημο.

Δεν είναι τυχαίο που σκίζουν τις γραβάτες τους οι δεξιοί του Ζαμπούνη και του ζουρλομανδία του Άδωνη και αφρίζουν οι βίλες των καναλιών, - ξέρουν οτι έχουν λερωμένα τα βρακιά τους. 

Όταν πεθαίνει κόσμος, όταν ξεσπιτώνουν ανθρώπους ποιός νοιάζεται για τη γλώσσα το σαλονιών, των βολεμένων της αρπαχτής.

Είθε η χώρα μας να είχε πολλούς Πολάκηδες, ίσως υπήρχε ελπίδα.

Εσείς οι άλλοι που σας αρέσουν οι ωραίες λέξεις, 

Να πάτε να θυσιαστείτε!

Ποτέ ξανά

Μάταια η γραφή όταν πεθαίνει η ζωή, απομένει ένα ουρλιαχτό, αντίλαλος των νεκρών.  Γιατί ρε; που πάμε κι όπου πάμε, μια ολόκληρη χώρα στο κενό, πατάς και χάνεσαι, πιάνεσαι και συντρίβεσαι.

Μόνη ηλιαχτίδα οι νέοι, η Άνοιξη.

Ο μόνος "πολιτικός λόγος" της εξουσίας το ψέμα. 

Τι φωνάζετε ρε; 

Λέτε: Δεν έχετε να φάτε, σας παίρνουμε τα σπίτια, σας πάμε τη σύνταξη όταν πεθάνετε,  σας  παρακολουθούμε. Δεν λέτε όμως που ήταν η Ελλάδα την εποχή του 50, αποκρύβετε την αλήθεια. Σας βάλαμε το γαμπρό της Τέρνα, ολόκληρο υπουργό επικρατείας χαραμίζουμε για το καλό σας. 

Τι φωνάζετε ρε; Τι θέλετε; Βοή πόνου η Ελλάδα, καμαρώνουν οι άριστοι της εξουσίας. 

Οι ροδακινιές που άνθισαν δίνουν το χρώμα που θέλουν  οι νέοι, ποιός ακούει πιά το ανιστόρητο παρελθόν. Ποτέ ξανά τέτοια τετραετία!