Δίπλα στο κρεβάτι το κομοδίνο. Δυό συρτάρια, το κάτω κλειδωμένο, το πάνω ελεύθερο.
Τη νύχτα ακούω θορύβους, είναι η τοξικότητα του κάτω συρταριού. Εγωισμός, αλαζονεία, υποκρισία, ενοχές, αποτυχίες, αδικία, άγνοια, βάρη, ένα εκρηκτικό μίγμα που χρόνια κατατρώει τα σωθικά μου. Άτιμα όλα τούτα, στήνουν χορό τη νύχτα, τα κλείδωσα δίπλα μου, ποτέ δεν κατάφερα να τα εξαφανίσω απ' το δρόμο μου.
Το πάνω συρτάρι γαληνεύει την τρικυμία μου, εδώ το όνειρο, εδώ το δίκιο, εδώ η φύση της αθώας δημιουργίας.
Το κλειδωμένο συρτάρι είναι το πρόβλημα. Ούτε η ανθρωπότητα απαλλάχτηκε, ούτε κανένας από την τοξικότητα που δημιουργεί στο δωμάτιο του μυαλού ετούτο το συρτάρι. Το πολεμάς και επανέρχεται, το κλειδώνεις και θορυβεί ασύστολα.
Άδικο ξόδεμα ζωής, χαμένος χρόνος, αφαίρεση.
Η πολλή φιλοτιμία βλάπτει σοβαρά την καθημερινή υγεία. Παν μέτρον άριστον σ' έναν ασύμμετρο κόσμο.
Πάλι ετούτη την ζεστή νύχτα ο ύπνος δεν τον έπιανε. Σηκώθηκε και κατέβηκε στον κήπο. Άρχισε να βγάζει χορτάρια με τα χέρια, το φεγγάρι φώτιζε, η νύχτα έγινε δροσερή.
Τον βρήκε το πρωί να θαυμάζει την ομορφιά του κήπου. Η ομορφιά, το μόνο καταφύγιο.
