Το παιδικό μου κάστρο

Οι αμυγδαλιές στην αυλή ολάνθιστες, το σπίτι ερειπωμένο. Καταπράσινος ο τόπος, έβρεξε πριν από μια βδομάδα, διψούσε η γης, το ευχαριστήθηκε, φύτρωσε τρυφερό χορτάρι. Ο απέραντος κάμπος έπαιρνε μακριά τα μάτια σου. Καλοσχεδιασμένα χωράφια, στάρια σπαρμένα έφερναν την άνοιξη, οργωμένα άσπαρτα ακόμα άλλα, έτοιμα για τον σπόρο. Ο ήλιος έπαιζε με τα σύννεφα, λαμπύριζαν οι πέτρες πάνω στο βουνό.
Ήρθε κοντά μας ένα μεγάλο ασπρόμαυρο σκυλί, μην το φοβάσαι είπε ο Άλκης , κουτάβι είναι. Το κοπάδι του κλεισμένο στο μαντρί, τώρα χορτάριασε, είχαμε ξέρα.
Τρεις μισογκρεμισμένοι πέτρινοι τοίχοι απόμειναν από τη μεγάλη μάντρα. Έγερνε
πάνω τους η γκορτζιά, συντροφικά παραπονεμένα. Εδώ ήταν κάποτε τα ζωντανά μας. Και η ζωή μας.
Ερήμωσαν τα χωριά μας. Ούτε ένα παιδί δεν έπαιζε στην πλατεία, το γήπεδο χορτάριασε. Το σχολείο, σύμβολο ζωντανό μέσα μου, έκλεισε, το καφενείο του Λάμπρου δεν υπάρχει πια, μεγάλωσε πολύ, τα παιδιά έφυγαν.
Το μεγάλο κονάκι κατέρρευσε. Παίζαμε κρυφτό, κλέφτες και αστυνόμους. Στη λάκα παίζαμε τσιλίκα και αμπάρτζα, τη γαϊδούρα, κυνηγητό και λουράκι.
- Λάμπρο μια λεμονάδα έψα, -ιδρωμένοι από την μπάλα.

Σήμερα η κουβέντα του Λάμπρου με κάρφωσε, εμείς ταΐζουμε τις πόλεις είπε, που μείναμε στα χωράφια, στα ζωντανά, στον τόπο μας.
Το παιδικό μου κάστρο ήταν εκεί, αγέρωχο αγνάντευε ολόκληρο τον κάμπο.

Φεβρουάριος 2014
Ταξιδευτής

Παιδί

Δακρύζω την πόλη που αναπνέω
Όταν ανασαίνει
Της Κυριακής τα τρυφερά απογεύματα
Βυθίζομαι μέσα της παιδί
Τις πρώτες σταγόνες βροχής αγαπώ
Τη μυρωδιά απ' το χώμα γονατίζω
Ερωτεύομαι
Ένα λευκό τριαντάφυλλο, όταν ανοίγει στις πρώτες αχτίδες του ήλιου
Η βροχή με κουράζει ανυπόμονα
Πονάω τα τριαντάφυλλα του πάγου
Τις νύχτες περιμένω την αυγή, να δω τη γαρδένια στον κήπο
Το χιόνι πέρα στον Κόζιακα
Ήταν γλυκός φέτος ο χειμώνας
Μεγάλο καλοκαίρι
Έζησα πολύ σχετικά
Αναζητώντας το απόλυτο.

Φεβρουάριος 2014
Ταξιδευτής

https://www.youtube.com/watch?v=fGnigK1-OL4

ΑΝΤΙκατοπτρισμός

Περπατούσα μετά από καιρό ανάλαφρος δίπλα στον Ληθαίο. Ο σταχτής ουρανός άφηνε μια αχτίδα ήλιου να μ’ακολουθεί. Κοίταζα τον αντικατοπτρισμό μου. Περπατούσαμε δυό μας. Εγώ στην άκρη, αυτός πάνω στο πράσινο νερό.
Φούσκωνε το στήθος μου, ευμεγέθης, ακμαίος, έπεφταν τα μαλλιά μου στις πλάτες, τα γένια μου στο νερό πιο μεγάλα, έβλεπα το είναι μου όλο δυνατό, αγέρωχο, αρμονικό στο βηματισμό, έφηβος.
Προχωρήσαμε αρκετά, περάσαμε τη γέφυρα του Ασκληπιού, το μνημείο με τους πέντε Επονίτες, φτάσαμε στο κέντρο της πόλης.
Μ’ ακολουθούσε η Pax, παιχνιδιάρα, πιστή πάντα. Απορημένη άρχιζε να γαυγίζει. Δεν είχα καταλάβει ότι εδώ και ώρα μιλούσα με τον ίσκιο μου.
Τα σύννεφα μπλόκαραν και την τελευταία ηλιαχτίδα.
Ασήμαντα μικρός, πήρα την Pax στην αγκαλιά μου.
Στρίψαμε σ’ ένα σοκάκι, βάραινα πάλι.
Είχα όμως το χαμόγελο της Pax.
Κι εκείνο το παλιό σπίτι στο βουνό. Έρχονταν και η Άνοιξη…

Ταξιδευτής
Φεβρουάριος 2014

Πλακόστρωτοι δρόμοι

Δρόμοι στενοί, σοκάκια των νησιών π’ αγάπησα, σπίτια χαμηλά και εύμορφα, πινακίδες αυτοσχέδιες και κάπου κάπου μια γλάστρα στη θύρα, ένα πλεκτό κουρτινάκι στο παραθύρι, ένας βασιλικός ή μια μπουκαμβίλια.
Μια μπουκαμβίλια είναι το καλοκαίρι στην Ελλάδα, μωβ, άσπρη, κόκκινη, δεν ζει κάτω από τους -πέντε βαθμούς αυτή η βραζιλιάνα καλλονή. Πάει και ακουμπάει πάνω στους τοίχους, δεν θέλει αέρα, θέλει όμως άπλετο φως. Τροπική καθώς είναι δεν ανθίζει μέσα σε σκιές.
Στα σκοτεινά χρόνια δεν χάθηκε ο ήλιος απ’ τη χώρα μου, το αιγαίο θα είναι πάντα ανοιχτό γαλάζιο και τα ψηλά βουνά άσπρα στο χιόνι. Να αντανακλούν τον ήλιο. Ίσως για να διατηρούνται ζωντανές οι μπουκαμβίλιες, όταν παγώνει ο καιρός.
Μπορεί αυτό το λουλούδι το χειμώνα να είναι νεκρή φύση, αλλά μόλις έρθει η άνοιξη, με το πρώτο χελιδόνι, ξεμυτίζουν οι μίσχοι του.
Σήμερα μες το καταχείμωνο του Φλεβάρη, μύριζε άνοιξη.

Ταξιδευτής
Φεβρουάριος 2014

Που θα ακουμπήσει ο καθαρός πολίτης αν πέσουν και τα τελευταία αναχώματα;

''Ο Άνθρωπος αντιμετωπίζει τους προβλεπόμενους κινδύνους με τη φρόνηση, την επιδεξιότητα και τις γνώσεις του. Τους μη προβλεπόμενους με τον χαρακτήρα του''
                                                                                                          Αριστοτέλης

Είναι φυσικό ένας άνθρωπος να κάνει λάθη και να τα διορθώνει. Το ίδιο ισχύει και για ένα κόμμα. Και η συγγνώμη είναι πράξη αυτογνωσίας. Αλλά τούτο με τον Καρυπίδη δεν ήταν λάθος, ήταν προκλητική ψηφοθηρία, δικαιολογώντας εκείνους που  βλέπουν τον Σύριζα σαν το νέο πασοκ.

Η ψηφοθηρία είναι χαρακτηριστικό των κομμάτων εξουσίας, θυσιάζοντας στο βωμό του συμφέροντος κάθε ιδεολογία και κάθε αξιοπρέπεια.

Κρίμα. Κρίμα που ο Σύριζα στην πορεία για την εξουσία αρχίζει να απογοητεύει.

Είναι άλλο να υποστηρίζει κάποιος τον Σύριζα, όποιο και αν ήταν το παρελθόν του –δεν είναι υπεύθυνος ο Σύριζ α γι’ αυτό και άλλο να προβάλλεται σε θέσεις που απαιτούν καθαρότητα στα λόγια και στις πράξεις. Και πολύ περισσότερο ακεραιότητα χαρακτήρα που να εμπνέει τον λαό.

Είναι ολοφάνερο ότι ο Σύριζα δυσκολεύεται μέσα στις σημερινές συνθήκες να ανεβεί ψηλότερα δεχόμενος πόλεμο πανταχόθεν. Και αυτό τον οδηγεί σε τραγικά λάθη. Είπαμε κι άλλη φορά ότι ο Σύριζα δεν θα φέρει ψηφοφόρους από το φεγγάρι, θα πρέπει να στηριχθεί από την ελληνική κοινωνία, που αποδεικνύεται ολοένα κατώτερη των περιστάσεων.

Αυτό τoν οδηγεί σε λάθη τακτικής που δημιουργούν μόνο απογοήτευση.  Που θα ακουμπήσει ο καθαρός πολίτης αν πέσουν και τα τελευταία αναχώματα;

Δεν είναι βέβαια άμοιρο ευθυνών σ’ αυτό και το σβουρισμένο ΚΚΕ, ούτε η Ανταρσύα, ούτε κάθε άλλη αριστερή δύναμη, -όταν λένε όχι σε ένα κοινό μέτωπο επίθεσης. Γι’ αυτό ας μη δαχτυλοδείχνουν τα λάθη του Σύριζα, αλλά ας αναρωτηθούν τις τρικλοποδιές που βάζουν αυτοί στην αλλαγή πορείας στην χώρα. Τρίβουν τα χέρια τους οι συγκυβερνώντες εξουσιαστές όταν βλέπουν εκατομμυριούχους αριστερούς να μιλάν για την πείνα των φτωχών. Και εκεί  που το μόνο άσφαιρο όπλο τους είναι ότι ξέρουν καλύτερα την οικονομία του καπιταλισμού, παίρνουν σφαίρες και ρίχνουν από το ίδιο το οπλοστάσιο της λαϊκής τάξης με τα πανάκριβα πολυβόλα τους.

Ποιός δεν θέλει να επανακάμψει η πολιτική; Κανένας μας δεν θέλει τον πολιτικό κατινισμό του άλλα λέμε και άλλα κάνουμε.

Τι κι αν πήρε πίσω την υποψηφιότητα του κυρίου αυτού, η ζημιά έγινε, το μήνυμα πέρασε….

Η Ελλάδα ακούμπησε στον Σύριζα, τι θα συμβεί κι αν από κει προδοθεί;

Η γυναίκα του Καίσαρα δεν φτάνει να είναι τίμια πρέπει και να φαίνεται.

Αν φαίνεται και δεν είναι, τότε δεν υπάρχει ελπίδα….

Ταξιδευτής