30 Ιουν 2012

Η αναμονή είναι η φαντασία της ηδονής*

*εξαρτάται τι πλάθει το μυαλό σου

Πρώτο ολόκληρο σαββατοκύριακο εκτός βασάνων της δουλειάς. Κάποτε δεν άντεχα τις Κυριακές, ήταν έρωτας το βιβλιοπωλείο. Κι έτσι πρέπει να είναι. Ο έρωτας μας καθορίζει. Και ο θάνατος. Τώρα είναι ο θάνατος. Είναι η αναμονή του εκτός δουλειάς. Ποιος μίλησε για δουλειά, για πάθος μιλάμε. Χιλιάδες φορές λέει η Ζατέλη.
Πρώτο ολόκληρο σαββατοκύριακο. Σαν απόμερη, κρυμμένη παραλία, με τυρκουάζ χρώμα η θάλασσα, με άσπρα βότσαλα και λεπτή άμμο. Να φυτέψουμε και δυό φοίνικες για το σκηνικό; Πίσω η πλαγιά με τα τζιτζίκια, μπροστά ο ανοιχτός ορίζοντας. Ένας άντρας και μια γυναίκα.. Ανοίγουν τις ψάθες τους, ο ιδρώτας στάζει, τα σώματα καίνε. Χάνονται στο βυθό, στη πρώτη βουτιά. Και δυο κεφάλια αναδύονται μες απ’ τα καθαρά νερά. Η γυναίκα τυλίγει τα χέρια της στο λαιμό του άντρα. Το πιο γλυκύτερο αλμυρό φιλί.

Το βράδυ στη θεατρική παράσταση θα τα πούμε. Το μεγάλο μας τσίρκο. Έκανα όλη την εβδομάδα κράτημα στα τσιγάρα , έχω τα εισιτήρια. Ναι, θα πάμε, να καθρεφτίσουμε τη ζωή μας, μέσα από σημαντικές στιγμές, βαρέθηκα τη μίζερη καθημερινότητα.
-Τι κοιτάς;
-Το γεμάτο καλοκαίρι.
Ο θερινός κινηματογράφος παίζει ένα σωρό αμερικανές, δεν μας χαλάει, έχει δροσιά στο μύλο τα βράδια και καρέκλες του σκηνοθέτη.
Στο φρούριο, το μικρό θέατρο μας περιμένει αξιόλογα. Πρέπει να κάνουμε οικονομία, θα τρώμε εξ’ άλλου ελαφρά, καλοκαίρι είναι.
Πάω να πάρω τη σκηνή. Θα την στήσω στον κήπο απόψε. Κάτω απ τη ροδιά. Θα αφήσω και το λάστιχο ανοιχτό όλη νύχτα, σαν να ακούω τους καταρράκτες της Εδέσσης.
Θα πάρω τη λάμπα πετρελαίου, εκείνη που στολίζει μια γωνιά στη βιβλιοθήκη. Θα την ανάψω. Τα περασμένα δεν είναι όνειρο. Σαν χαμοκέρασα στο δάσος μυρίζει. Μύρισε να δεις. Το καινούριο βιβλίο του Καλλιφατίδη. Απόψε δεν θα κοιμηθώ μαζί σου. Το διάβασμα θέλει σιωπή βαθειά. Κάθε καλοκαίρι κι ένας Καλλιφατίδης. Για τη ζωή του γράφει. Ε και; Και φασολάκια να καθαρίζει η μάνα του στη βεράντα , αυτός γράφει για την ζωή. Πριν το θάνατο.
- Τα μπέρδεψες όλα.
- Στο όλο πιστεύω.
Απλά θέλησα να το κάνω κομμάτια σήμερα Να αφήσω στην άκρη το τραγικό. Προτιμάς να σου μιλήσω για τις αυτοκτονίες του εικοσιτετραώρου;
Από αύριο θα βγαίνει και επίσημα δελτίο. Στο τέλος τον ειδήσεων. Μετά τον καιρό και το χρηματιστήριο. Οι αυτοκτονίες δεν αφοράνε τόσους, όσους το χρηματιστήριο. Θυμάσαι κάποτε της λειψυδρίας το δελτίο; Ευτυχώς ακόμα έχουμε νερό.
Μου το υπόσχεσαι ότι δεν θα αυτοκτονήσεις ποτέ; Ορκίσου Έτσι μπράβο!
Καίει ο ήλιος. Πάω για βουτιά Θα’ ρθείς;
Με μια ανάσα. Να σου δείξω το βυθό.

Ταξιδευτής
30 Ιουνίου 2012

29 Ιουν 2012

Οι τελευταίοι σπαραγμοί της ιστορίας

Κάποτε λέγαμε ότι οι πάγκοι και τα ράφια των βιβλιοπωλείων, είναι απ’ τους εναπομείναντες τόπους έκφρασης της δημοκρατίας. Κι αυτό σαν αποτέλεσμα της άμεσης συμμετοχής και της ελεύθερης επιλογής του αναγνώστη-πολίτη.
Με τη βιομηχανοποίηση του τρόπου παραγωγής του βιβλίου και την ασύδοτη ποσοτική παραγωγή, σε βάρος της ποιοτικής- αυτό το λέγειν ακυρώθηκε κάτω απ’ το βάρος και τον όγκο της υπέρ-προσφοράς, υπέρ-πληροφόρησης, υπέρ- κατανάλωσης και όλων των βλαβερών υπέρ-.
Τα παλιά άρλεκιν των περιπτέρων, μαζί με τα καινούρια ιλουστρασιόν εξώφυλλα των κυρίων -των βορείων προαστίων πλημμύρισαν και καταπλάκωσαν αυτό που ονομάζουμε λογοτεχνία. Το περιτύλιγμα να είναι φαντεζί, ποιός νοιάζεται για το περιεχόμενο.
Το πρόβλημα της υπερ-πληροφόρησης, κατέληξε στην παραπληροφόρηση στον σύγχρονο κόσμο. Σε όλα τα επίπεδα. Μια κάποια μορφή δικτατορίας- μας έκατσε στο σβέρκο και στο μυαλό μας.
Κι ενώ δεν έχουμε διαβάσει π.χ τα εκατό διαχρονικά κλασικά μυθιστορήματα όλων των εποχών, διαβάσαμε εκατοντάδες ροζ και μπλε ιστορίες.
Ρούχα μαζί που πλύθηκαν κι έχουνε γίνει ροζ.
Τούτο το σχόλιο όμως, δεν έχει θέμα το τι συνέβηκε στο χώρο του βιβλίου. Χρειάζονται πολλές σελίδες να ειπωθούν και να αναλυθούν οι δρόμοι που μας οδήγησαν ως εδώ και δεν ευθύνεται μόνο η κρίση. Ίσα ίσα σε περιόδους κρίσης θα περίμενε κανείς, ότι ο κόσμος θα έψαχνε λύτρωση στις τέχνες. Και στο βιβλίο- κατάθεση. Αυτό προϋποθέτει την μη προΰπαρξη της εποχής φρου φρού κι αρώματα. Εξ άλλου τα φρου φρου, έφεραν την οικονομική κρίση και τα αρώματα τη δυσοσμία. Η δυσοσμία, το μνημόνιο και το μνημόνιο την ολίγη ανεργία και ολίγη ύφεση, στο κατά Σαμαρά ευαγγέλιο. Υποσχέθηκε βέβαια ότι τώρα είμαστε καλά παιδιά, ελάτε να παίξουμε πάλι.
Ναι, αν οι κρατικοδίαιτες εφημερίδες, τηλεοράσεις, ραδιόφωνα σωπαίνουν, επειδή πρέπει να σωπάσουν να πάει καλά το αλισβερίσι, το ιντερνέτ δεν μπορούν να το ελέγξουν. Από κει θα βρουν το διάβολό τους.
Τα blogs, το φεις, το twitter, είναι πια χώροι ελεύθερης διακίνησης ιδεών. Εμπεριέχουν το πάζλ της κοινωνίας. Εμπεριέχουν βέβαια και τη βλακεία του καθενός. Αλλά δεν εμπεριέχουν την διαπλοκή και την αρρώστια, στο σαρκίο της ανυποψίαστης μάζας. Εκεί γίνεται η αλληλεπίδραση πια. Κι εκεί είναι δύσκολο να διαμορφώνουν κατά το δοκούν συνειδήσεις.
Είμαστε στο τέλος των εφημερίδων και στην πτώση των καναλιών. Είμαστε στην αρχή ενός καινούριου κόσμου, όπου οι νέοι τον θεωρούν αυτονόητο.
Από κει θα γεννηθεί και το καινούριο. Το παλιό ήδη έχει πεθάνει. Οι τελευταίοι σπαραγμοί της ιστορίας.


Ταξιδευτής
29 Ιουνίου 2012


28 Ιουν 2012

Η πρέζα

Έτσι έμπλεξα κι εγώ με την πρέζα Ευάγγελε. Απεξαρτήθηκα πριν από έξι χρόνια. Από το 76 και μετά άρχισα να διαβάζω Ελευθεροτυπία, την εφημερίδα των συντακτών. Μέχρι το κόκαλο. Μετά ο ιός εξαπλώθηκε μέσα μου. Το Σάββατο τα Νέα. Την Κυριακή το Βήμα. Κάποιες φορές και την Καθημερινή. Πότε την Αυγή.
Λόγω επαγγελματικής διαστροφής. Οι σελίδες των βιβλίων, αλλά και τα πρωτοσέλιδα που την άλλη μέρα ακύρωναν το προηγούμενο. Εκτός από το Ριζοσπάστη που έμεινε σταθερός, έβαζε κάθε μέρα το ίδιο. Αλλά εγώ δεν τον διάβαζα ποτέ, κυνηγούσα τα φρέσκα νέα. Αν βάλεις και μερικά περιοδικά όπως, το αντί, διαβάζω κλπ.. είναι να απορείς πότε προλάβαινα να διαβάσω. Κι έτσι έμεινα αγράμματος.
Δεν στο κρύβω, ότι πολλές φορές ένοιωθα την απόλυτη ξεφτίλα μέσα μου, διαβάζοντας σελίδες σαν αυτές που στιβάρουν τα κομμωτήρια στα τραπεζάκια της αναμονής. 
Ποιός είπε, ο η τέταρτη εξουσία δεν καλλιεργούσε σκουλήκια στο έδαφος;
Είναι η ίδια ιστορία με τη δικιά σου, αλλά δεν είχε μόνο ένα κουμπί, είχε πολλά χρατς χρατς, όπως ο θόρυβος του ποντικιού σε αποθήκη χαρτικών.
Εγώ μίλησα για ένα πρωτόγονο νησί, χωρίς τις παιδικές ασθένειες,- που κουβαλάμε μια ζωή.
Εγώ μίλησα να πρωταγωνιστήσουμε, να μη μείνουμε θεατές από τον καναπέ.
Είπες ότι στη γη, εκεί πατάς χώμα, εκεί καρπίζει η ζωή.
Κι εγώ συμφώνησα. Έστω κι αργά.

Ταξιδευτής
28 Ιουνίου 2012



27 Ιουν 2012

Πώς η ανάγκη γίνεται ιστορία

Αφορμή για το σχόλιο ήταν μια μεταξύ σοβαρού κι αστείου μεσημεριανή  κουβέντα, ότι το κεφάλαιο της Αpple είναι τριπλάσιο από το χρέος της Ελλάδας.  Ίσως να έχει δημοσιευτεί κάτι σχετικό, όπως δημοσιεύτηκε χτες και για τους Έλληνες εφοπλιστές, που ξαφνικά τους πήρε ο πόνος. Δεν ξέρω, δεν είδα, δεν πιστεύω σε θαύματα. Εκτός από το θαύμα της ζωής.
Άσχετα με τις ονειρώξεις του ύπνου. 
Για φαντάσου, ξαφνικά να δινόταν μια λύση. Μα αν ήταν να δοθεί λύση, δεν θα είχαμε φτάσει εδώ. Όλα ήταν προσχεδιασμένα.
Τούτη η αρχή, αυτής της κυβέρνησης, είναι η ειρωνεία της τύχης. Τούτη η επιλογή, σε σχέση με την άλλη του Σύριζα, είναι ο τραγέλαφος της ιστορίας.
Κι εκεί που φανταστήκαμε για λίγο μια Ευρώπη να ταρακουνιέται συθέμελα, επιλέξαμε την παρεούλα της Μέρκελ. Να ήταν και όμορφη;
Όμοιος ομοίω αεί πελάζει.
Τούτος ο δρόμος του αργού θανάτου, είναι ο πλέον βασανιστικός. Ώσπου  να φτάσουμε στο προδιαγεγραμμένο εφιαλτικό  τέλος.
Όσοι με τον τρόπο τους στήριξαν  τούτη τη συνέχεια, απορώ τώρα από πού θα αντλήσουν το δικαίωμα της διαμαρτυρίας. Το δικαίωμα του πολίτη να απαιτεί τα δικαιώματά του. Αυτό που προϋποθέτει όμως και υποχρεώσεις.
Το θράσος και η υποκρισία όμως, περισσεύουν στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας.
Προσωπικά νοιώθω ότι είμαστε πάλι σε προεκλογική περίοδο ή στην ανάγκη, που θα οδηγήσει τα πράγματα στο τέλος.
Δεν εφησυχάζουμε ούτε λεπτό. Αυτοσαρκαζόμαστε και σαρκάζουμε, να σταθούμε ζωντανοί σε μια Ελλάδα που αργοπεθαίνει..
Δεν λιποτακτούμε, για να μπορούμε να διεκδικούμε την αξιοπρέπεια του πολίτη, που δεν στέκεται αδιάφορος απέναντι στα πράγματα.
Είναι εύκολο να λες ότι οι εκλογές δεν αλλάζουν τον κόσμο. Ας διαλέξουμε τώρα το μαγιό που θα φορέσουμε στη παραλία.
 Ή να γράφεις σχολιάκια, περιγράφοντας την τραγωδία που βιώνουμε, όπως εγώ. Το ζητούμενο είναι οι προτάσεις.
Την μόνη εναλλακτική πρόταση ο λαός, προσωρινά, την απέρριψε. Άλλοι προτίμησαν την αποχή, άλλοι την Ανταρσύα χωρίς ανταρσία και άλλοι εναπόθεσαν στον επόμενο αιώνα, την όποια αλλαγή επικαλούνται.
Κάνοντας σούμα όλα αυτά, είπαμε καλά είμαστε όπως είμαστε, που να τρέχουμε τώρα σε καινούριους δρόμους, γεμάτο ανηφόρες, άγνωστους, συνηθίσαμε γελασμένοι, ας μη μας ξεγελάσουν κι οι άλλοι.
Τώρα σειρά έχουν οι γελοιογράφοι, το καλοκαίρι θα ανθίσουμε στις παραλίες, το φθινόπωρο θα ματώσουμε πάλι.
Και τότε θα δούμε, πως η ανάγκη γίνεται ιστορία…


Ταξιδευτής
27 Ιουνίου 2012

26 Ιουν 2012

H Apple πάλι έκανε το θαύμα

Πάντα υπάρχει ο από μηχανής Θεός. Η χώρα μας σε τροχιά απελευθέρωσης, ανάπτυξης και ευημερίας ξανά.
Η Aplle αγόρασε ολόκληρο το χρέος της Ελλάδας, κάνοντας την μεγαλύτερη διαφημιστική έκπληξη όλων των εποχών.
Η κίνηση γινόταν παράλληλα με τους Έλληνες εφοπλιστές. Οι Έλληνες εμπιστεύτηκαν τελικά την apple, αφού δεν μπόρεσαν ποτέ ναρθούν σε συμφωνία εμπιστοσύνης με τους Μαρινάκη και Νομικό που εκπροσωπούσαν περισσότερο τα συμφέροντα του ποδοσφαίρου, παρά της Ελληνικής Ναυτιλίας. Ο  υφυπουργός Ναυτιλίας Γ. Βερνίκος παραιτήθηκε, μετά την γενναία υποστήριξη υπέρ των Ελλήνων εφοπλιστών και των offshore εταιριών τους. Είναι η δεύτερη παραίτηση, της καινούριας κυβέρνησης,  μετά τον ίλιγγο που έπαθε ο υπουργός οικονομίας μπροστά στα νούμερα  που άκουγε στις ολονύκτιες διαπραγματεύσεις που γινόταν μες το κεφάλι του.
Ο καινούριος υπουργός οικονομικών Στουρνάρας, δήλωσε λιτά ότι η Ελλάδα θα πετύχει.  Και Στουρνάρας να μην είσαι αυτό το καταλαβαίνεις.  Ας μην μας προέκυπτε η Apple και ακόμα θα ήμασταν χωρίς υπουργό. Όπως είμαστε χωρίς Πρωθυπουργό. Μια τρικλοποδιά να του βάλει ο Βενιζέλος και θα τα φάει τα μούτρα του. Εδώ έβαλε στην Ελλάδα, δεν θα βάλει στον Σαμαρά.
Το κλίμα αλλάζει βέβαια και επιτέλους χάρη στη συμφωνία κανένας δεν χρωστάει σε κανένα.
Η Apple επιπλέον χαρίζει από έναν υπολογιστή σε κάθε Έλληνα. Οι συμβατικοί υπολογιστές σε λίγο καιρό θα αποτελούν παρελθόν για τη χώρα μας. Όπως ο Γιωργάκης. Δεν πρόλαβε να δει το μεγάλο του όνειρο, στην  δικιά του πρωθυπουργία.
Η Apple  τελείως ανιδιοτελώς, χωρίς όρους και μνημόνια, με μόνο όρο την διαφήμιση της χώρας που ανέστησε ξανά, υπολογίζει σ’ ένα χρόνο να αποσβέσει το κεφάλαιο που θα διαθέσει και σε δύο να τριπλασιάσει τα κέρδη της, Μόνο και μόνο από τη διαφήμιση που θα κάνει ανά τον κόσμο, για την χώρα της δημοκρατίας, προβάλλοντας σαν σύνθημα:

 Η σύγχρονη δημοκρατία, όπως και η αρχαία, περνάει μέσα απ’ την  Αpple και την Ελλάδα.

Σε όλους το υπολογιστές του κόσμου θα υπάρχει με το άνοιγμα, αυτό το σύνθημα.
Είναι ο μόνος όρος της ανιδιοτελούς συμφωνίας. Προς όφελος και των δύο.
Τα νησιά μας, η θάλασσα και ο oυρανός μας θα χαμογελάσουν πάλι. Εκεί που η Τουρκία και η Αφρική μας έπαιρναν τους ξένους τουρίστες. Πόσα δωμάτια να γεμίζαμε από μόνοι μας, επιμένοντας Ελληνικά τούτο το καλοκαίρι;
Το χρηματιστήριο άρχισε πάλι να ανεβαίνει, μερικοί λένε λόγω Στουρνάρα,  αλλά είναι οφθαλμοφανές ότι είναι λόγω Apple.
Καθυστερημένα δήλωσε ο Μπαρόζο, ότι η Ευρώπη θα σταθεί αλληλέγγυα στην Ελλάδα.  
Πάλι κάπου ποντάρουν…

Ταξιδευτής
26 Ιουνίου 2012

Όλη η ομορφιά και όλη η ασχήμια

Αυτός ο Άνθρωπος ξυπνάει στις 4.30 το πρωί και περπατάει. Ψηλός, γυμνασμένος, συνταξιούχος αστυνομικός, γύρω στα 60. Αλλάζουμε ένα γειά, την ώρα που αυτός γυρίζει κι εγώ φεύγω για τη δουλειά ή κάτι για το κρύο το χειμώνα ή για τη ζέστη το καλοκαίρι. Δεν ξέρω τη μέρα του, αλλά σίγουρα είμαστε σε άλλους κόσμους. Τον είδα ξημερώνοντας σήμερα όταν βγήκα στη βεράντα να ξεϊδρώσω, η σάουνα του σπιτιού με ξύπνησε. Συνήθως όταν δεν έχουμε να πούμε τίποτα με κάποιον μιλάμε για τον καιρό. Ο καιρός σπάει την αμηχανία ή ταυτολογούμε τις πράξεις μας.
Πόσες φορές δεν του είπα, περπατάς; Πας για δουλειά, αυτός; Μετά λέμε: άντε γειά. Ένα γειά που ή το λες απ΄ την αρχή και ξεμπλέκεις ή μπαίνεις σε ανόητες κουβέντες .
Έμεινα λίγη ώρα στη βεράντα. Τι μπορεί να κάνει αυτός ο άνθρωπος στη ζωή του, απ΄ τα 50 στη σύνταξη; Τόσα χρόνια, ποτέ από περιέργεια δεν ρώτησα, ούτε αυτός για μένα, ξέρει, δεν ξέρει, ποιός νοιάζεται;
Τον φαντάστηκα ανέμελο, αβασάνιστο, περπατάει για την υγεία του, δεν καπνίζει, δεν πίνει, (είμαι σίγουρος), δεν ενοχλεί κανέναν, έχει την σύνταξή του, ίσως έχει κάποιο κήπο, κάποιο εγγόνι που μεγαλώνει, ιδέα δεν έχω. Τον βλέπω πάντα χαμογελαστό.
Είμαι ακόμα σίγουρος ότι ψηφίζει νδ, πάει στην εκκλησία, ο τρόπος που ντύνεται, το μαύρο μεγάλο opel αυτοκίνητο που οδηγεί,- κάποιες φορές νομίζω ότι κάποιο επίσημο πρόσωπο ήρθε στη γειτονιά.
Αυθαίρετες σκέψεις για έναν άνθρωπο που δεν μίλησα μαζί του ποτέ, θα μου πεις. Όμως λέμε είκοσι χρόνια γειά και για τις προβλέψεις τις ΕΜΥ. Από κει βγάζω τα συμπεράσματα μου. Με αυθαίρετη σιγουριά. Και η ΕΜΥ πόσες φορές δεν πέφτει έξω. Αλλά επιμένω στη φαντασία μου, -ότι πέφτω μέσα.
Αλλιώς, μια φορά δεν θα με ρώταγε για τη δουλειά μου, τι σημασία έχει ότι εγώ δεν τον ρώτησα ποτέ.
Φύσαγε ένα δροσερό αεράκι ξημερώνοντας στη βεράντα, ο κόσμος κοιμόταν, η πόλη χάραζε μια γλυκιά ηρεμία. Λες και όλα τα διέκρινε η ισορροπία της ομορφιάς. "Ποιός ξέρει, ο καθένας κουβαλάει ένα σταυρό μέσα του''. Μου είχε πει στο σούπερ μάρκετ, το γλυκό ερωτικό βλέμμα, που αφήνει να κρέμεται με τρόπο μια λοξοειδής τούφα ξανθά μαλλιά στο ζωγραφιστό πρόσωπό της, την ώρα που έκοβε το κασέρι σε φέτες.
Μόλις βγαίνει ο ήλιος, φαίνονται οι ατέλειες. Όλη η ομορφιά και όλη η ασχήμια.

Ταξιδευτής
26 Ιουνίου 2012

Η μεταξοτυπία είναι του:
ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΡΩΤΣΟΣ
δρομέας - 2008 | μεταξοτυπία, 70x49cm

23 Ιουν 2012

Η συντηρητική Ελλάδα είναι καταδικασμένη να αποτύχει.

Ο Σύριζα έχει τόσες συνιστώσες, -υπονοούσε ότι δεν είναι αγέλη προβάτων σαν εμάς-, έλεγε ο δεξιός Α. Ντινόπουλος στον Σκαι. Μία απ’ αυτές θα βρεθεί στη Gay Pride της Θεσσαλονίκης. Τα ίδια έλεγε και ο Άνθιμος στο ίδιο κανάλι.
Η δεξιά στην Ελλάδα δεν αλλάζει. Σε όλα τα επίπεδα κυριαρχείται από το σύνδρομο του οικονομικά επιτυχημένου, στα χνάρια του τυποποιημένου βίου της εύκολης διαδρομής, αγύμναστης πνευματικά και ανίκανης κοινωνικά.
Δεν αποδέχεται τις ιδιαίτερες σεξουαλικές προτιμήσεις του άλλου, δεν αποδέχεται το διαφορετικό, δεν αποδέχεται την αυτονομία της σκέψης, δεν αποδέχεται άλλο δρόμο, πέρα απ’ το χιλιοειπωμένο κύριε ελέησον, κύριε ελέησον, πατρίς θρησκεία, οικογένεια.
Τώρα αν  ο Α. Ντινόπουλος έψαξε και βρήκε ότι στη Νέα Δημοκρατία δεν υπάρχουν gay, ας μας πει και την μέθοδο που χρησιμοποίησε.
Ούτε με ενοχλούν, ούτε  θα καταδίκαζα όποιες ομάδες ξεφεύγουν από την φυσική ροή των πραγμάτων.
Δεν θα ήθελε κανείς από μας, ούτε ο ίδιος, ούτε το παιδί του, να είναι ούτε ομοφυλόφιλος, ούτε ναρκομανής, ούτε αλκοολικός, ούτε καν τσιγάρο να καπνίζει.
Δεν θα ήθελε κανείς να έχει άνεργο στην οικογένεια, άρρωστο ψυχολογικά, καταθλιμμένο συναισθηματικά, αποτυχημένο επαγγελματικά.
Δεν θα ήθελε κανείς  να βρεθεί στη θέση του μετανάστη ή του λαθρομετανάστη, δεν θα ήθελε κανείς από μας, να βρεθεί στη θέση του μπάτσου που ρίχνει χημικά, του στρατιωτικού που αναγκάζεται να  υπηρετεί τα όπλα και τον πόλεμο, δεν θα ήθελε κανείς από μας να υπάρχουν πουτάνες.
Δεν θα ήθελε κανείς από μας, να υπάρχει τοκογλυφία, από το κράτος και τις τράπεζες, ούτε να δίνουμε το ένα τέταρτο του προϋπολογισμού για όπλα, δεν θα ήθελε τέλος κανείς από μας να βλέπει συμπολίτες του να ψάχνουν στα σκουπίδια μια μπουκιά να φάνε.
Δεν θα ήθελε κανείς από μας, να βλέπει νέους χωρίς δουλειά, να βλέπει άλλους να έχουν πενήντα σπίτια και άλλον να κοιμάται κάτω από τη γέφυρα.
Δεν θα ήθελε κανείς από μας, να βλέπει τη Δύση να λεηλατεί την "Ανατολή", όλοι θα θέλαμε να απολαμβάνουμε ένα όμορφο ηλιοβασίλεμα αντάμα.
Δεν θα ήθελε κανείς από μας, να υπάρχουν σπίτια χωρίς βιβλία, χωρίς πολιτισμό, χωρίς αυτοδιάθεση.
Δεν θα ήθελε κανείς από μας, να υπάρχουν ένα κάρο αθλητικοφυλλάδες, κιτρινοφυλλάδες και ΜΜΕ διαπλοκής. Ούτε κανείς από μας, θα ήθελε να μπερδεύει τη μπάλα με την πολιτική αξιοπρέπεια.
Δεν θα ήθελε κανείς από μας, να υπάρχουν Βατοπέδια, Σήμενς και όλα τα συναφή, ούτε τα παιδιά του για χρόνια ολόκληρα να ακούνε, ποιος έκανε το μεγαλύτερο σκάνδαλο σήμερα, το πασοκ ή νδ.
Δεν θα ήθελε κανένας από μας, να ζει σε μια  χώρα της διαπλοκής, των σκανδάλων και της βίας.
Δεν θα ήθελε κανείς από μας, να επωάζεται ο ναζισμός στη χώρα μας (και σεις να τον κλωσάτε).
Κι εκείνο που ελάχιστοι Έλληνες θα ήθελαν να βλέπουν σήμερα, ξανά όλους αυτούς που δημιούργησαν και υποστηρίζουν όλα αυτά, να το παίζουν τώρα σωτήρες, με τη βοήθεια του θεού.
Το Αθηνά συν χείρα κίνει, κύριε Ντινόπουλε το ξέρετε; Το ξέρετε.
Αφού το ξέρετε, εκείνο που δεν ξέρετε και δεν θα καταλάβετε ποτέ, είναι ότι με Ψωμιάδηδες και Άνθιμους η Ελλάδα ούτε θα αλλάξει, ούτε οικονομικά θα τα καταφέρει.
Στρωθείτε τώρα στη δουλειά, ότι έχετε να σώσετε είναι ως το Φθινόπωρο, μετά  θα φωνάζετε πάλι μας φταίει ο Σύριζα. Μακάρι να σας φωτίσει ο Φώτης, Γιατί το πασοκ γλάστρα το πήρατε. Η τσόντα που δεν ήθελε να γίνει ο Βενιζέλος, αλλά προκειμένου να γίνει η εκπομπή καλές είναι και οι γλάστρες.
Η αμετανόητη συντηρητική Ελλάδα, είναι καταδικασμένη να αποτύχει. Γιατί ποτέ δεν πέτυχε.

Ταξιδευτής
23 Ιουνίου 2012

21 Ιουν 2012

Με μια πρώτη ματιά

Ο εξωκοινοβουλευτικός τραπεζίτης χτύπησε πάλι. Έπρεπε να δώσουν το στίγμα των υπογραφών. Το μνημόνιο είναι εδώ ενωμένο δυνατό.
Όχι δεν αρχίζουμε τη πολιτική γκρίνια με το καλημέρα. Ας σεβαστούμε και τις δύο κυρίες της νέας συνταγής. Μη θεωρήσετε ότι οι γυναίκες δεν έχουν θέση στα αξιώματα. Ούτε μία, δύο.
Ο Φώτης επιτέλους άσκησε βέτο, χωρίς Άδωνη και Βορίδη. Δικαιώνεται πανηγυρικά η θέση του, ότι δεν επρόκειτο να δώσει αριστερό άλλοθι  σε πασοκοδεξιά κυβέρνηση. Έβαλε πλάτες και ο Ψαριανός στη μάχη, σώπα καλέ, φώναζε απ’ την κλειδαρότρυπα.
Ο Σαμαράς αποδείχτηκε γνήσιος πατριώτης, -δεν ήθελε να συγκυβερνήσει με το πασοκ, βράχνιασε η φωνή του να το λέει, δεν ήθελε πεταγόταν στον ύπνο του, -ήπιε το νερωμένο κρασί και κιχ δεν έβγαλε. Εξ άλλου πέτυχε τον στόχο του να γίνει ο τελευταίος δεξιός πρωθυπουργός της χώρας, έστω και για κάποιους μήνες. Είχε δίκιο όταν έλεγε, έγινε ο κάθε πικραμένος δεν θα γίνω εγώ. Ελπίζουμε τώρα να προλάβει να βγάλει τις κουκούλες. Ο Αντώνης  είναι αποφασισμένος. Ήδη έβγαλε την κουκούλα του Φώτη. Από αύριο η τιμή του μαϊντανού, πέφτει σε τιμές πριν ευρώ. Θυμάστε πως είχε πάει, από πενήντα δραχμές την άλλη μέρα σε μισό ευρώ. Αυτή είναι μια ακόμα επιτυχία του Φώτη.
Ο Βαγγέλης  ο Βενιζέλος παρ’ όλο το ειδικό βάρος, τον είδα να κάνει σβούρες ένα μολύβι και να κάνει λογαριασμούς 13-1=12. Έψαχνε να βρει που πήγε το ένα, το τριάντα το είχε χωνέψει, το ένα;
Και αυτό που ήθελε ο λαός έγινε πραγματικότητα.
Η χώρα επιτέλους έχει κυβέρνηση, να εφαρμόσει πιστά το μνημόνιο.
Και με ωραίο όνομα. Αριστεροσοσιαλιστικοδεξιά. Προφέρεται λίγο δύσκολα, αλλά θα το συνηθίσουμε.
Αρκεί να εφαρμόσει πιστά το μνημόνιο, είπαμε.
Ως τον Οκτώβρη έχει όλο το χρόνο δικό της, να κάνει αυτά που δεν έκανε τριάντα οκτώ χρόνια τώρα.
Μετά μπορεί να χρειαστεί να μας αδειάσει τη γωνιά, να ανάψουμε το τζάκι, χειμώνας θα μπαίνει...
Τώρα πάνω απ’ όλα τα μπάνια του λαού, καλοκαιράκι συγκυβερνητικό.

Ταξιδευτής
21 Ιουνίου 2012

13 Ιουν 2012

Συγκοινωνούντα δοχεία

Όχι δεν φταίει η τηλεόραση, εγώ φταίω. Η αλήθεια είναι, ότι αυτές τις μέρες το ξευτίλισα. Κρέμομαι από τις πολιτικές συζητήσεις, μήπως ακούσω "'κάτι καινούριο''. Η ατυχία μου είναι να πέφτω πάνω στα ίδια πρόσωπα, ίδιες ερωτήσεις, ίδιες απαντήσεις. Καμία έκπληξη, αναπαραγωγή, αντί για παραγωγή λόγου.
Το μεσημέρι πέτυχα πάνω στον Σαμαρά. Σκούρο κουστούμι, σιελ πουκάμισο, σκούρα γραβάτα, χαμογελαστός, ανθρώπινος. Παρατηρούσα τη γλώσσα του προσώπου. Οι επικοινωνιολόγοι τα κατάφεραν καλά, αν και δεν μπορούσε να κρυφτεί η τεχνητή αναπνοή, όπως και η επιτηδευμένη άσπρη τούφα στα βαμμένα μαύρα μαλλιά. Το χαμόγελο είναι ωφέλιμο και βοηθάει όταν δεν έχεις επιχειρήματα. Έπρεπε να είναι μειλίχιος και τα κατάφερε, για συλλογή ψήφων βγήκε και όχι για πρωινάδικες κόντρες για το ΙΚΑ, που αναγκάζεται να κάνει ο σωσίας του Αυτιάς. Αφού τα κατάφερε ο Μιχαλολιάκος δεν θα τα καταφέρεις εσύ, του είπαν…Είπε αυτά που θέλει να ακούσει ο κόσμος. Καμία σημασία δεν έχει το τι έκανες μέχρι χτες, αλλιώς την έχεις βάψει,-κόκκινα μαλλιά απ’ τον Σύριζα. Και ο Αντώνης τα είπε. Το τι είπε δεν άκουσα ακριβώς, τι σημασία έχει το τι λέει ένας δεξιός εξουσιομανής, που το μεγάλο του όραμα είναι οι κουκούλες.
Ήδη έβγαλε μερικές. Οι εκπρόσωποι στα πάνελ της ΝΔ, είναι οι πρώην του Λάος Βορίδης και Άδωνις, η Ντόρα του εκατομμυρίου, που τον κατηγορούσε για την συγκάλυψη του σκανδάλου Σίμεσνς, ο Γιακουμάτος, ο Ψωμιάδης από Βόρεια μεριά.
Ο Λάος μοιάζει ο προθάλαμος της ΝΔ της Χρυσής Αυγής. Δείτε την διαφήμιση του Καρατζαφέρη, που διεκδικεί τους δικούς του για να γίνει η γέφυρα στην ακοκουλοφόρητη νδ. Και μετά να τα κροκοδείλια δάκρυα του Καρατζαφέρη..
Αυτό με τα συγκοινωνούντα δοχεία της δεξιάς, οι επικοινωνιολόγοι δεν το βλέπουν;
Μόνο να χαμογελά, του είπαν;
Ο λαός του είπαν, ότι δεν χαμογελά;
Του είπαν ότι τρεις, αυτοκτόνησαν το τελευταίο εικοσιτετράωρο και είναι υπόλογος;
Και τι σου φταίνε οι διάφοροι Ψωμιάδες, μου λεγε  πριν ο δεξιός παροπλισμένος.
Απλά του χαμογέλασα  κι εγώ..
Πως να ανταμώσουν δυό κόσμοι,  απ’ αλλού γεννωμένοι;

Ταξιδευτής
13 Ιουνίου 2012

8 Ιουν 2012

Ζούμε την ανισορροπία του τρόμου

Ισορρόπησα  χτες, μέσα  στην υψηλή τέχνη της αποτυχίας. Καρφώθηκα στο βιβλίο του, "εκεί όπου μπορώ πάντα να λέω εμείς, ανεμπόδιστα" Βαγγέλης  Ραπτόπουλος.
Αργά το βράδυ, αφέθηκα στη γλώσσα των συνθημάτων της επικαιροποιημένης πολιτικής, στα γνωστά πάνελ που ο ένας μιλάει πάνω στον άλλο, για μια χούφτα ψήφους παραπάνω. Τα κατάφερα να τους βλέπω με τη ματιά του φίλαθλου, που δεν υποστηρίζει καμία ομάδα. Το σύνθημα ήταν, όχι στη βία, κάτι σαν τις αναλύσεις των επεισοδίων των γηπέδων το βράδυ της Κυριακής.
Μια άλλη νυχτερινή βία κατάφερε να με εκνευρίσει, χαράματα στις τρεις. Ο  μπαμπάς πάντρευε στη γειτονιά το θρεφτάρι του, κορίτσι πράμα έδωνε στο γαμπρό, να μη βουήξουν τα γυφτοστσιφτετέλια; Εδώ πρέπει να το μάθει όλος ο ντουνιάς, ντιμπιντάι, ντιμπιντάι.(την πηδάει; την πηδάει;), κάτι τέτοιο ακούγεται κατά συρροή εβδομάδας, στα γαμιάτικα των νεοελλήνων μέχρι πρωίας. Εμείς είμαστε και κανένας άλλος.
Το ίδιο σύνθημα παίζει και στα πάνελ αυτό τον καιρό. Αυτοί είναι και κανένας άλλος. Ο λαός δεν είναι πουθενά.
Παλιοφασισταριό η μία, παλιοκομούνι ο νταβατζής. Πάλι καλά που δεν ήταν  και ο δημαρίτης Ψαριανός, να πει εκείνο το σώπα καλέ.
Αν δεν μπεις στον υπόκοσμο της νύχτας, δεν κατάλαβες τίποτα μέσα στις θεωρίες της μέρας. Τη μέρα φοράμε τις μάσκες, τη νύχτα πέφτουν. Μπίζνες με φούντες.
Ο δημοσιογράφος στρογγυλεύει τις πάσες του, το προηγούμενο βράδυ στον μειλίχιο ναζιστή μασκοφόρο. Αυτά δεν είναι χιτλερικά, είναι αρχαιοελληνικά, εμείς για το λαό δουλεύουμε, για τη φυλή, κουβέντα για τη οδό Φυλής.
Ρε μπας και είμαι και λίγο φασίστας, αναρωτιέμαι κάποια στιγμή και κάνω ενός λεπτού ψυχανάλυση, να ηρεμήσω.
Την άλλη μέρα συζητάμε όλοι, για τη βία των άλλων. Για τη δική μας βία, πάλι κουβέντα δεν λέμε.
Ο βιασμός της ελληνικής δημοκρατίας έχει συντελεσθεί εδώ και χρόνια, βία έσπειρες βία θα θερίσεις από τους κασιδιάρηδες. Δεν χρειάζεται και πολύ μυαλό να καταλάβεις.
Ούτε είχα σκοπό να ασχοληθώ με την βία, την οποία την βιώνουμε κατ' εξακουλούθηση, απ’ τα χουντοκάναλα της αρπαχτής.
Από ένα κράτος και από ένα λαό που ανέχεται, συνένοχα.
Αλλά ένοιωσα την ίδια βία, μόλις ήρθα το απόγευμα και είδα στην ινερνοεποικινωνία, τα λαϊκ "φίλων", κάτω από την ανακοίνωση της χρυσής αυγής. Δεν είναι η πρώτη φορά. Η Δικτατορία των λαϊκ είναι εδώ, από τότε που είμαστε κι εμείς.
Απ’ τη μια λαϊκ, στη κατεύθυνση της αριστεράς και απ’ την άλλη λαϊκ στους φασίστες. Λαϊκ. να είναι και ότι νάνε.
Ζούμε την ανισορροπία του τρόμου.  


Ταξιδευτής
8 Ιουνίου 2012

 

5 Ιουν 2012

Ψωμί και τριαντάφυλλα

Αν δεν αφήσουμε πίσω ότι μας οδήγησε στην καταστροφή, δεν υπάρχει ελπίδα.
Τα κόμματα που μας οδήγησαν  εδώ, πασοκ και νδ κυβερνώντας επί 38 συναπτά έτη τη χώρα, καταδικάστηκαν στη συνείδηση του λαού. Αν ακόμα διατηρούν κάποιο ποσοστό επιρροής, μέσα από  τις άναρθρες κραυγές τους, είναι ολοφάνερο ότι οφείλεται στους εξαγορασμένους ψηφοφόρους τους και σε όσους ποντάρουν στο παιχνίδι της διαπλοκής και της κερδοσκοπίας. Ούτε ο λόγος τους, ούτε η σημερινή πρακτική τους, μετά από ένα εγκληματικό παρελθόν μπορεί να έχει την παραμικρή βαρύτητα. Η εικόνα του δολοφόνου που ισχυρίζεται στο δικαστήριο, ότι θα αναστήσει το θύμα του, -αθωώστε με κύριε πρόεδρε ή άλλως ψηφίστε  με να αγιάσω!
Το παιχνίδι είναι στημένο και στα μέτρα τους ραμμένο, τελείωσε.
Ο Σύριζα είναι ένας καινούριος δρόμος, δύσκολος, ανηφορικός, αλλά  είναι ένας καινούριος δρόμος που μας προκαλεί και μας προσκαλεί να περπατήσουμε όλοι μαζί.
Ο Σύριζα είμαστε όλοι εμείς, που είχαμε χαθεί στο λαβύρινθο. Μόλις είδαμε την πρώτη αχτίδα φωτός τρέξαμε, πιαστήκαμε χέρι χέρι, να ανεβούμε αυτή την ανηφόρα.
Δεν μας υποσχέθηκε τίποτα, παρά αυτό το λίγο φως μες το θεοσκότεινο δαιδαλώδες υπόγειο. Από μας εξαρτάται να βγούμε στο ξέφωτο.
Εδώ οι  σκοταδιστές άρχισαν τις τρικλοποδιές. Και καλά οι δαίμονες του κακού, διαχειριστές της κόλασης του λαού. Αυτούς τους αναγνωρίζεις και τους παλεύεις, με όση δύναμη έχεις. Εκείνα τα ύπουλα φίδια να φοβάσαι περισσότερο. Φορέστε μπότες και ας είναι καλοκαίρι, παραμονεύει το δηλητήριο τους, κρυμμένα μες τα αγκάθια που τα παρουσιάζουν για  τριαντάφυλλα.
Χρόνια ολόκληρα ψάχνουμε μια άλλη κοινωνία και τώρα που ανηφορίζουμε, τα ερπετά ξεπετάχθηκαν από παντού, η αλητεία δεν  έχει χρώμα, εν τη γενέσει της πρέπει να συνθλίβεται . Αλλιώς πάλι λάθος δρόμο θα πάρουμε, κάνοντας ένα ύπουλο κύκλο θα επανέλθουμε στο σκοτεινό κελί.
Ένα απ’ αυτά Γρήγορα μεταμορφώθηκε σε  Ψαριανό σκορπιό.  Κι εκεί που  προχωρούσαμε δάγκωνε τους συντρόφους του.
Το στόμα του έβγαζε χυδαίες γλώσσες, παραπλανητικές φιγούρες, αστείες γκριμάτσες, σιώπα καλέ, σερνόταν ανάμεσα στο πλήθος ερπετικά, εκπροσωπώντας  την πονηρή αλεπού -που θα σας οδηγήσει στο στόμα του λύκου πάλι. Όλοι κατάλαβαν.
Όλοι μας καταλάβαμε ότι ο δρόμος δεν είναι στρωμένος με τριαντάφυλλα, για το ψωμί που ονειρευόμαστε…

Ψωμί και τριαντάφυλλα, έγραφε με μεγάλα γράμματα, ο παλιός τοίχος του.

Τα τριαντάφυλλα  όμορφα μυρίζουν, αλλά τα αγκάθια τους τρυπάνε την ψυχή, όταν τρυφερά δεν τ’ αγγίζεις με τα μάτια σου.
Και το ψωμί για να μπει μπουκιά στο στόμα, ξεκινάει από ένα σπόρο σ’ ένα μαραθώνιο χωράφι ελπίδας.
Προσοχή στα ζιζάνια.
Θέλουμε τη σοδειά για το λαό.


Ταξιδευτής
5 Ιουνίου 2012

3 Ιουν 2012

Να ζει κανείς ή να μη ζει;

Οδηγούσε στον θάνατο. Δεν του είχε μείνει τίποτα. Στο πίσω κάθισμα νεκρή η αγαπημένη του. Μετά από τόσες μέρες πείνας, δεν άντεξε.
Η χώρα άρχισε να αποδεκατίζεται, οι θάνατοι απλώνονταν απ’ τη ψυχή στο σώμα κι απ’ το σώμα στη ψυχή. Οι μισοί έχασαν τη δουλειά τους, οι άλλοι μισοί τον ύπνο τους. Αβεβαιότητα, αν αύριο ανατείλει ο ήλιος.
Ο Χάρης πήρε το πτώμα της φίλης του, πήρε και το δικό του και έφθανε στο μοναδικό κτηματάκι, με τις ελιές και τα τζιτζίκια. Το κληρονόμησε από τον πατέρα του, κάτω απ΄ τα Μετέωρα.
Οδηγούσε στον πολλαπλό θάνατο. Όλα σκοτώθηκαν. Αυτή, αυτός, η ζωή τους, η αγάπη τους.
Να ζει κανείς η να μη ζει; Και πάταγε δυνατά το γκάζι, στον παλιό σκαραβαίο.
Μια έβλεπε την άσφαλτο και μια το χλωμό παγωμένο χαμόγελο της Νίκης.
Έσκαψε δίπλα στις τριανταφυλλιές. Έβαλε μέσα πρώτα την αγάπη του, μετά μπήκε κι αυτός. Τράβαγε με τα χέρια του το χώμα. Την πήρε αγκαλιά, όταν έπεφτε πάνω τους το τελευταίο χώμα.
Κανείς πια δεν θα τους εμπόδιζε, να ονειρευτούν ένα καλύτερο κόσμο.

...και μέναμε κι οι δυό μετέωροι κι ολομόναχοι, κρεμασμένοι
απ' την αρπαγή
μιας ασυνάντητης ηδονής.

...είναι τώρα το ανάχωμα
ενός τάφου
που έθαψαν όλη την εφηβική παντοδυναμία μου.

Τάσος Λειβαδίτης

Το πρωί, μετά από χρόνια, ένοιωσε ότι είναι μια άλλη μέρα, οι άνθρωποι χαμογελαστοί  ξανάβρισκαν το κουράγιο να ελπίσουν σε κάτι..

Ήταν η επόμενη των εκλογών.

Ταξιδευτής
10 Ιουνίου 2012

2 Ιουν 2012

Εμείς, είμαστε όλοι εμείς

Μόλις ο φόβος πλησιάσει, να του επιτεθείς και να τον εξοντώσεις..
Τσανάκυα, 370-280 π. X., Ινδός σοφός & πολιτικός


Όλοι λέμε κάτι εδώ μέσα, μπορεί να μην έχουμε δις οικονομικές γνώσεις (ευτυχώς έχουν οι οικονομολόγοι !), μπορεί να μην έχουμε πρόσβαση μέσα στα μαγειρεία και τα καμαρίνια των επαγγελματιών της πολιτικής, βλέπε κόμματα και παραχώματα, μπορεί να μην είμαστε δημοσιογράφοι να σκαλίζουμε την επικαιροποιημένη υστερόβουλη πολιτική παπαγαλία, πολλά μπορεί.
Είμαστε όμως, εμείς που βιώνουμε την καθημερινότητα, δεν την αναλύουμε μέσα από γυάλινα κλουβιά με εξυπνακίστικες θεωρίες εκ του ασφαλούς.
Είμαστε οι δέκτες των αποφάσεων κάποιων άλλων. Τα αποτελέσματα γνωστά.
 
Αυτή είναι και η μεγάλη διαφορά του Σύριζα, απ' τα κόμματα αστικής εξουσίας.

Εκείνοι αποφάσιζαν για μας χωρίς εμάς, για ίδιον όφελος. Της διαπλοκής το κάγκελο, και μη ψάχνουμε τώρα τον τορό ενώ τον λύκο τον βλέπουμε.
Ο Σύριζα για τη ώρα είμαστε όλοι εμείς. Μην προδικάζουμε  το μέλλον και μη πυροβολούμε τον πιανίστα πριν τον ακούσουμε.
Είναι φυσικό να γίνουν λάθη όσο το κύμα μεγαλώνει, είναι φυσικό αυτοί που δεν θέλουν να χάσουν τα κλοποκεκτημένα τους θα χρησιμοποιήσουν όλα τα πολεμικά μέσα που διαθέτουν, να κρατηθούν στην εξουσία την οποία κατείχαν και κατέχουν ακόμα.
Αν ήμασταν σε περίοδο ειρήνης με ελαφρά την καρδία, θα συγχωρούσε κανείς την αποχή. Σε περίοδο πολέμου, όπως τώρα, η μη συμμετοχή στις αποφάσεις είναι εγκληματική αχρηστία.
Συμμετοχή τώρα σημαίνει αναλαμβάνω τις ευθύνες μου, σημαίνει ότι μπορώ και μετά να έχω φωνή, να έχω ζωή. Οι απέχοντες αφαιρούν το δικαίωμα από τον ίδιο τον εαυτό τους, να  αναλογισθούν εκ των υστέρων τα πιο απλά γιατί. 

Η πολιτική που εφαρμόστηκε εδώ και 38 χρόνια στη χώρα μας την ζήσαμε. Ονοματεπώνυμη.
Είναι κάποιος περήφανος; Τότε ας συνεχίσει με το ίδιο τρένο τη διαδρομή και ας απολαμβάνει τα ερείπια μιας χαμένης εκδρομής, μιας ολόκληρης ζωής.

Απελπισία: φόβος χωρίς ελπίδα.(Καρτέσιος, 1596-1650, Γάλλος φιλόσοφος)

Εμείς μιλάμε για ανατροπή, χωρίς ιδιοτέλειες.
Ο βρεγμένος δεν φοβάται τη βροχή, ούτε αν αστράφτει και βροντά από τους  μαύρους οικονομικολοσσούς κάνει πίσω.
Είμαστε έτοιμοι για όλα, δεν αφηνόμαστε στον αργό θάνατο.
Το πρόγραμμα του Σύριζα είναι εδώ, είναι το μέλλον.
Κι έχει χρώμα. Είναι της ελπίδας.
Εμείς δεν λογαριάζουμε το τίμημα, λογαριάζουμε την μοναδικότητα κάθε Ανθρώπου.

Εμείς, είμαστε όλοι εμείς.

Ταξιδευτής
2 Ιουνίου 2012

1 Ιουν 2012

Κατακόκκινα χέρια

Όταν με πλησίασες
Στην άκρη της λίμνης, πετούσα στρογγυλές πέτρες
Xαμογέλαγα με τις μπουρμπουλήθρες...
Μία δύο..
Μία, δύο, τρεις
Μία, δύο, τρεις τέσσερις….yesssss
Αιχμηρές πέτρες να πετάς στη λίμνη, μου είπες
Εκεί είναι το θαύμα
Σφάζουν τα χέρια, ματώνουν το νερό, σου είπα
Άπλωσες τα δικά σου χέρια
Κατακόκκινα

Ταξιδευτής
Μάιος 2012