Μουντή μέρα, η ομίχλη ενώνει τα γυμνά δέντρα, βροχερή Κυριακή του Γενάρη. Νότες μελωδικές οι σταγόνες στον ουρανό του αυτοκινήτου. Το λιβάδι που δακρύζει, ένας άντρας και μια γυναίκα χορεύουν το βάλς της βροχής, λούζονται στην βαθιά αγάπη, βήματα αέρινα, η ανάσα τους προσευχή.
Ο ασπρούλης στο σπιτάκι του, μικρός γάτος του έλαχε να ζει στην εξοχή, η Λίζα κόβει βόλτες στη βροχή, φορές πιάνω κουβέντα μαζί τους, η Λίζα εδώ γεννήθηκε, εδώ μεγαλώνει, είναι ελεύθερη κι ευτυχισμένη. Όταν τη ρωτάω αν θέλει νάρθει στο σαλόνι, δίπλα στο τζάκι, αρνείται, με γαυγίζει και φεύγει. Πως φυλακίζεις έναν άνθρωπο, πως φυλακίζεις ένα ζώο; Ο γάτος όλη την ώρα γλύφεται, φιλάρεσκος ναζιάρης, η Λίζα τον δαγκώνει τρυφερά, αυτός σηκώνει το πόδι του και τη χαιδεύει στο πρόσωπο, θέλω να τα δω να κοιμούνται αγκαλιά, δύσκολη αποστολή.
Δύσκολη η αποστολή του ανθρώπου να σμίξει τα αντίθετα, να φιλιώσει τα ανήμερα, να αγαπήσει τη φύση, να λυγίσει τον εγωισμό, να ανοίξει καινούρια μονοπάτια.
Yes i do, τραγουδάει η Μόνικα στο ραδιόφωνο! Ένα πουλι πετάει στην Οδό Ονείρων του Χατζηδάκη.
Πέρα η πόλη της Κυριακής μετράει σαίτες του χειμώνα, ένας λύκος δάγκωσε ένα σκύλο στην Πάρνηθα, ένας άνθρωπος δάγκωσε ένα σκύλο, τι είναι τελικά είδηση; Ίσως διακόσιες χιλιάδες να ακούσεις το jingle bells βράδυ πρωτοχρονιάς, ίσως ένα καράβι πάνω στον Κόζιακα, ίσως οι αφορισμοί του Αμβρόσιου, γιατί ξαφνικά γαυγίζει η Λίζα;
Ποιός έρχεται εδώ στην ερημιά μου;
Μια μικρή ερωτική ιστορία από τους Χαίνηδες ήταν, τίποτα σπουδαίο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου