17 Αυγ 2016

Πήλιο





Όλο το πρωί παλεύαμε με τις πέτρες. Της είχε κολλήσει να κάνουμε καρπόκηπο. Με πετρούλες από τουρκουάζ αλμυρό νερό  ποτισμένες.  Μαζέψαμε φασόλια, ντομάτες , φακές, ρεβίθια, αρακά, αγγουράκια, πιπεριές, κατσίκες και κολοκυθάκια.  Ήταν εύκολο να βρεις στρογγυλεμένα φρούτα, κορόμηλα, βανίλιες, σύκα, δαμάσκηνα, λωτούς. Θα της ζωγράφιζε , θα έκανε τέχνη έλεγε. Κολλήσαμε  στα βατόμουρα.. Όλες οι πέτρες ήταν λείες από  της θάλασσας το άλεσμα.   Ήθελε να είναι πετρούλες αγριεμένες.  Είναι δύσκολο να κάνεις διακοπές με ανθρώπους που η φαντασία τους καλπάζει πάνω σε εικαστικό άλογο. Δεν ήταν η πρώτη φορά που εγώ έλεγα να ψήσουμε τον γαύρο και αυτή μου έλεγε για τα παιχνίδια που έκαναν τα χρυσόψαρα στο ενυδρείο. Εγώ όλο πετούσα και κανέναν κολιό μέσα, για τον Αύγουστο.
Το καφέ κανίς της διπλανής παρέας έβγαζε τη γλώσσα έξω και μας κορόιδευε. Εγώ όλο κοιτούσα τα περιβόλια με τις ελιές, τις καστανιές και  λεμονιές. Φωτογράφιζα τις φυτείες με τα μήλα. Είναι η πιο ωραία εποχή τους.  Κατακόκκινα μήλα, δίπλα στα πράσινα ακόμα ρόδια.
 Ένα θηλυκό δάσος δίπλα στο Αιγαίο είναι το Πήλιο. Απόκρυφες παραλίες κατάκαρδα το αγκαλιάζουν. Ευεργετήθηκε από τη φύση, προικίσθηκε  τους ευεργέτες του. Ανεκτίμητης αξίας η Βιβλιοθήκη της Ζαγοράς, τυχαία δεν βρέθηκαν να σπουδάζουν εδώ ο Άνθιμος Γαζής και ο Ρήγας Φεραίος. Στην Πάντειο δεν τα μαθαίνεις όλα, ούτε θα υπήρχε αν δεν υπήρχε ο  Αλέξανδρος Πάντος. Να κοπεί το χέρι, άντε και το πόδι λέω εγώ, έγραφε σε πολλά βιβλία του ο Καλλίνικος φάτσα κάρτα στο εξώφυλλο, σε όποιον κλέψει ή καταστρέψει αυτό το βιβλίο. Άλλοι το λεν κατάρα, εγώ το λέω ευλογία.
Τι είναι αυτές οι πέτρες τώρα;  Κούμαρα, μου εξήγησε η καλλιτέχνης. Και θα φτιάξουμε μ΄αυτά τσίπουρο το χειμώνα: Απορία.
Φορές δεν καταλαβαίνω τι μας χρειάζεται η τέχνη. Κάποιοι λένε ότι καλλιεργεί το πνεύμα και την ψυχή. Αντίδοτο στον πόλεμο. Κόπηκαν τόσα δάση, κοντεύουμε να ξεμείνουμε από οξυγόνο, γράφτηκε τόσο χαρτί, ο κόσμος έγινε καλύτερος; Αν για κάθε καλό φτιάξεις ένα πύργο με πετρούλες θα είναι καλύβα μπροστά στον πύργο του κακού. Στην καλύβα πας με τα πόδια , στον πύργο του κακού πας με ασανσέρ. Τελικά η διαφορά της καταναλωτικής δυτικής κοινωνίας ένα ασανσέρ είναι. Ίσως και δέκα χιλιόμετρα κολύμπι στη θάλασσα. Σε καμιά περίπτωση μια σφαίρα στην καρδιά.
Ανεβαίνουμε το παλιό μονοπάτι. Ένα τσουβάλι πέτρες έχω στην πλάτη μου. Δεν χαιρετάω κανέναν, όπως η καλλιτέχνης. Το μόνο που θέλω μία σκοπελίτικη από το τηγάνι της Καίτης. Κα μια κόκκινη ντομάτα απ’ τον κήπο της.
Μου φτάνει να αγναντεύω το μπλε του Αιγαίου!


Ταξιδευτής
17 Αυγούστου 2016

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου