Ζεστή, καθαρή μέρα, τέλος του Σεπτέμβρη, φθινοπωρινή γλύκα περιρρέουσα τον Θεσσαλικό κάμπο, πανύψηλες λεύκες ασημίζουν περήφανες, τα πρώτα κίτρινα φύλλα της αχλαδιάς πέφτουν σαν πούπουλα στη γη, κάποια κοπάδια βόσκουν το πράσινο χορτάρι μέσα στις καλαμιές, η Ελλάδα αναστενάζει, η Ευρώπη αγκομαχάει, μαίνεται ο πόλεμος στην Ουκρανία με αραιές τουφεκίές, με πυκνό θανατικό, ο Σουλτάνος ξεσάλωσε, η ακρίβεια ρημάζει, άσπρο ανοιχτό βαμβάκι για τη σοδειά, σκοτάδι για το ξόδι, τα φορτηγά περνάνε φορτωμένα καλαμπόκι, πέντε συννεφάκια βολτάρουν γύρω απ' το μεσημεριανό ήλιο, το μικρότερο σαν καπέλο σκιάζει το έρημο τοπίο της σκέψης μου, το φεγγάρι ένα μικρό τόξο περιμένει τη νύχτα, η μισινέζα κατεβάζει τα χορτάρια που θέριεψαν στο χωράφι, τα δέντρα δείχνουν το μπόι τους, η μισινέζα ζεστάθηκε επικίνδυνα, δεν δουλεύει πια, ο τεχνίτης την έλυσε, πόση υπομονή, κουράστηκα να τον παρατηρώ, το μηχάνημα έγινε, τα χορτάρια ζιζάνια ξεψυχάνε, ο ήλιος γέρνει, η μέρα λιγοστεύει, κάθε μέρα αφαιρείται απ' τη ζωή μας, πόση ζωή απομένει, μιά ανάσα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου