Κουβέντες του καφενείου

Ο αρχηγός μόλις ανέλαβε την πολυπόθητη εξουσία, πατώντας επί πτωμάτων, διάταξε να κοπεί τώρα το πεντακοσάρικο του Πάσχα στους φτωχούς. Και κόπηκε. Έπρεπε από την πρώτη μέρα να εκδικηθεί  όσους δεν κατάφεραν να γίνουν πλούσιοι όπως αυτός. Ας δούλευαν σκληρά όπως εγώ, ας κληρονομούσαν πλούτη, τι να κάνουμε αυτή είναι η ζωή, ε δεν θα τα πάρω κι απ' τους πλούσιους να τους φτωχύνω κι αυτούς, εγώ θέλω να σας κάνω όλους πλούσιους, είπε. Η χώρα έχει επείγουσες, ανάγκες, θέλουμε όπλα, θέλουμε μπάτσους, θέλουμε λεφτά για τα κανάλια, να επιβάλουμε με πυγμή την τάξη σε μια χώρα που τη διέλυσαν οι ανίκανοι αριστεροί, μέσα σε πέντε χρόνια. Τους είχαμε παραδώσει μια χώρα υπόδειγμα και κατάντησαν την κυρία να παίρνει πενηντάρικα απ' το μηχάνημα, τα θυμάστε αυτά, ε δεν τα θυμάστε;  Τι να κάνει με το πενηντάευρο, ούτε καφέ στο Κολωνάκι δεν πίνει.

 Ο κυρ Ανέστης είχε κρατήσει τα δυό πασχαλινά φιλοδωρήματα, θα τα έδινε στην εγγονή χθες που πέρασε στο πανεπιστήμιο, το είχε τάξει. Είχε όμως αναγκαστεί να ξεπληρώσει τα φροντιστήρια, δεν ήθελε να χρωστάει ο γυιός του σε κανέναν. Τον είχε μεγαλώσει με άλλες αξίες, ως εκεί που φτάνουμε, το σημαντικότερο στον άνθρωπο είναι η τιμή.

Κάθονταν στο πεζούλι και μονολογούσε, αν μπορούσα να βοηθήσω θα ήταν κάτι, τα εσιτήρια, το πρώτο νοίκι, αν είχα τα πεντακόσια του πάσχα έστω.Τι τράβηξε η Σοφούλα μου να  μπει στην Ιατρική, ξενύχτια ατέλειωτα, άγχος, σκληρός ανταγωνισμός. Κι αύριο ποιός ξέρει θα βρει δουλειά εδώ ή θα ρίξει μαύρη πέτρα πίσω.

Του είπα πως ο αρχηγός, αναγνωρίζει πως και οι φτωχοί έχουν ανάγκες, εξάλλου δεν φταίει αυτός που γεννήθηκαν φτωχοί, αλλά προέχει το έθνος. 

Με κοίταξε αγριεμένος, δεν θέλω να ξαναδώ τέτοια ματιά πάνω μου, θηριό ανήμερο.

Κυρ Ανέστη, ο αρχηγός κοιτάει μακριά, σήμερα με βαριά καρδιά άφησε πίσω την καμένη χώρα, ολόκληρο ταξίδι στη Αμερική να τακτοποιήσει την κόρη του, να στρώσει το δρόμο με μεταξωτά σεντόνια, την προετοιμάζει ίσως για διάδοχο. Για το καλό μας, τι αξία έχουν τα ελληνικά πανεπιστήμια, αυτά μόνο για μπάτσους είναι, άσε που θέλουν και τις ρημάδες τις εξετάσεις.  Μετά είναι αλλιώς, το πτυχίο θα γράφει στην ούγια made in USA, είδες ο προηγούμενος αρχηγός που τέλειωσε Ελληνικό πανεπιστήμιο, έβγαζε σπυράκια όταν τον έβλεπε, τρεις φορές τη μέρα κλαψούριζε για εκλογές. Αρχηγός από ελληνικό πανεπιστήμιο που ακούστηκε;

Ο κυρ Ανέστης σήκωσε την γκλίτσα του, πρόλαβα και τραβήχτηκα..

υ.γ Η παραπάνω ιστορία είναι ολοφάνερο, πως είναι τελείως φανταστική και ουδεμία σχέση έχει με αληθινά γεγονότα και πρόσωπα.

Και ο καιρός...

 Και ο καιρός, οι μέρες, τα χρόνια περνούσαν

Ποτέ δεν είδα τους αναγνώστες σαν πελάτες του βιβλιοπωλείου, πελάτες είναι οι άλλοι των χρηστικών βιβλίων, αυτών που μπαίνουν στη λίστα με τα άλλα ψώνια.

Μια μεγάλη ανάγκη εσωτερικής αναζήτησης, διακαούς πόθου ανακάλυψης του διαφορετικού, διεύρυνσης του ορίζοντα, ένα ταξίδι στα βάθη της ψυχής, οι κοινωνίες του χθες και του σήμερα, του έρωτα και του θανάτου η γνώση, τον οδηγούσαν στις προθήκες των βιβλιοπωλείων, κοντοστεκόταν για λίγο στη βιτρίνα και μετά χανόταν με τις ώρες στις βιβλιοθήκες. 

Στο τέλος έλεγε πάντα, η καινούρια σοδειά, ευτυχώς που έχω τα βιβλία μου, βαριέμαι αφάνταστα τη θλιβερή καθημερινότητα.

Πως μπορεί κανείς να μεγαλώσει τη μικρή μίζερη ζωή του, δίχως τα μεγάλα ταξίδια του νού και της συναίσθησης; 

Αυτός ο ανοιχτός ορίζοντας για άλλους είναι το καταφύγιο του παραδείσου και για άλλους αδιάφορη αχρηστία. Δυστυχώς στη χώρα μας υπερτερούν συντριπτικά οι δεύτεροι. Είναι μια βασική αιτία της πρόχειρης ελαφρότητας που βιώνει η χώρα. Δεν υπάρχει γεγονός χωρίς αιτία, ούτε φωτιά χωρίς σπίρτο.  Η θεραπεία της αιτίας είναι η πρώτη λύση, οι άλλες έπονται εκ των υστέρων και δεν σε κάνουν προφήτη. Η πολιτική θα μπορούσε να είναι προφήτης, στη χώρα μας προτιμάει τα γαλόνια του πυροσβέστη. Και εκει πάνω αρχίζουν τα νταηλίκια που βγάζουν μαχαίρια. Η πολιτική δεν είναι βέβαια το επάγγελμα των πολιτικών, είναι η πολιτική καθημερινή υπευθυνότητα του πολίτη. Από εκεί αναβλύζουν όλα. 

Είναι μακρύς ο δρόμος της αυτογνωσίας, της κοινωνικής συναίσθησης, της κατανόησης του κόσμου, ώσπου να εξημερωθεί ο άνθρωπος. Η ζούγκλα του καπιταλισμού δεν προσφέρεται, είναι γεμάτο άναρθες κραυγές. Για τους πολλούς φταίνε οι άλλοι, οι άγιοι αγράμματοι σε τίποτα. 

Μετά αναρωτιόταν, τι έκανα στη ζωή μου, έβαλα μια πλάτη για έναν πιο δίκαιο κόσμο ή ξοδεύτηκα στα χαμένα της ατομικής απάθειας και αδιαφορίας. Ύστερα άκουγε εκείνο το τραγούδι του Βασίλη, φυσάει, και έπεφτε στη θλίψη του.

Και ο καιρός, οι μέρες, τα χρόνια περνούσαν, σχεδόν αδιάφορα, σαν το τραγούδι των σειρήνων.

Να ζεις ή να μη ζεις

"Τα σύκα, σύκα και η σκάφη, σκάφη" Δεν με νοιάζει ο λόγος να είναι στρογγυλεμένος, να είναι αρεστός και στους μεν και στους δε, η μισή αλήθεια είναι ψέμα, όπως και η τεχνητή ευγένεια πίσω από τις μάσκες της υποκρισίας. Ούτε τι θέλει να πει ο ποιητής πίσω απο επιτεδευμένες λέξεις, ανάλαφρες ιστορίες προς τέρψιν της στιγμής.  Ο καθένας έχει την ιστορία του, αυτή δεν αλλάζει και δεν ανταλλάσσεται, δεν χρωστάω σε κανέναν, δικαιούμαι και απαιτώ από το κράτος δίκαιους κανόνες, να μπορώ να δημιουργήσω, να ονειρευτώ, να μείνω στη χώρα που γεννήθηκα και μεγάλωσα".

Ήταν οργισμένος, απογοητευμένος, τα πτυχία κορνίζα στο δωμάτιο, έφτασε τα τριάντα και, ακόμα ψάχνεται, όλοι του λένε φύγε, αυτός αγαπάει τον τόπο του, εδώ θέλει να δώσει την ψυχή του.

Φεύγουν πολλοί, δουλειές με καλά λεφτά, στην εμπορική Ευρώπη, όλα ταχει ο μπακτσές, πολυεθνικές σαν τα μανιτάρια, τράπεζες σαν τα γαιδουράγκαθα, το χρώμα του χρήματος δεν έχει ούτε συναίσθημα, ούτε πατρίδα. 

Ο Ηλίας σπούδασε Νομική, δεν την θεώρησε επιστήμη, απάτη του φάνηκε, πήγε μετά φιλολογία. Των θεωρητικών σπουδών και των ιδεατών ονείρων σε μια τεχνοκρατούμενη εποχή δίχως ιδανικά, χωρίς πυξίδα. Συζητούσαμε για βιβλία, για ποιήματα, για έναν καλύτερο κόσμο. Ήταν παδί τότε στα δεκάξι. 

 - Τι την ήθελες τη φιλολογία, χιλιάδες στην ουρά, που ποντάρουν αυτά τα παιδιά, παρά μόνο στην παραπαιδεία, πόσα ιδιαίτερα, μόνο στη χώρα μας γίνονται αυτά. Πουθενά αλλού, κάθε γωνιά και φροντιστήριο. 

Μετά χαθήκαμε, βρεθήκαμε τυχαία σήμερα στο cafe παραμύθι. 

Είναι η γενιά που την πλήρωσε, την πληρώνει και θα την πληρώνει. Είδε τη η χώρα να καταστρέφεται, σήμερα βλέπει εκείνους που την κατέστρεψαν να την κυβερνάν ξανά. 

Να φύγω ή να μείνω, τι λες, με ρώτησε στο τέλος. 

Τι να του πεις; 

Να ζεις ή να μη ζεις; 

Την ώρα του αποχεραιτισμού, ακουγόταν ο Άμλετ της Σελήνης του Μικρούτσικου.

Μαύρα κι άσπρα σταφύλια

~ " Νους υγιής εν σώματι υγιεί"είπε ο σατιρικός ποιητής Ιούνιος Ιουβενάλης, προτρέποντας τους Ρωμαίους στο δρόμο της αρετής.  Βέβαια τότε δεν υπήρχαν ούτε harold's, ούτε covid. Τώρα κάποιοι επαγγελματίες υπεργυμνάζουν το σώμα, υπερφουσκώνει η τσέπη, να είσαι είκοσι χρονώ και να σε νοιάζει μόνο το τομάρι σου, η  απόλυτη αθλιότητα. Στον αντίποδα βέβαια οι νέοι που ασκούν τη γνώση, γυμνάζουν το σώμα, ονειρεύονται ένα καλύτερο κόσμο, παλεύουν για το δίκιο, ερωτεύονται αγνά, πορεύονται ανθρώπινα.  Και είναι οι πολλοί, είναι οι νέοι που δημιουργούν το αύριο, ουδόλως τους νοιάζει να διαφημίζουν μακαρόνια στας οθόνας.

~Ποιός τους δίνει όπλα; Πιθανόν οι ίδιοι που τους καταδικάζουν. Ποιός αρνήθηκε την εξέλιξη του Αφγανιστάν;. Οι πρώην αποικιοκράτες Άγγλοι. Τι έκανε τόσα χρόνια η Αμερικη εκεί; Εξυπηρετούσε τα οικονομικά της συμφέροντα, όπως σε άλλα οχτακόσια σημεία της γης, όσες και οι βάσεις της. Τι έχει στο μυαλό του ένας Ταλιμπάν; Τα σκατά του Ισλάμ.Τα περιττώματα των θρησκειών είναι δογματικά, δεν επιδέχονται χημικές αναλύσεις, δεν θα καταλάβουμε ποτέ. 

~ Αφήνω στην άκρη τη Λευκή Καραβαική του Αττιά, μπολιάζω τις άγριες σκέψεις μου με το ήμερο κλαδί του ονείρου, οι φωτιές καίνε το δάσος, ο ιός απλώνεται πάλι, τα κλήματα τον Αύγουστο είναι φορτωμένα με σταφύλια. Και μαύρα και άσπρα. Ούτε τα σταφύλια βέβαια είναι μαύρα και άσπρα, ούτε η ζωή.

Το χαμένο καλοκαίρι

"Ο χειρότερος αγράμματος είναι ο πολιτικά αγράμματος. Δεν ακούει τίποτα, δεν βλέπει τίποτα, δε μετέχει στην πολιτική ζωή. Δε δείχνει να γνωρίζει ότι το κόστος διαβίωσης, η τιμή των φασολιών, του αλευριού, του ενοικίου, των φαρμάκων, όλα βασίζονται σε πολιτικές αποφάσεις. Νιώθει ακόμη και περήφανος για την πολιτική του αμορφωσιά, φουσκώνει το στήθος και λέει πως μισεί την πολιτική. Δε γνωρίζει, ο ηλίθιος, πως απ’ την έλλειψη συμμετοχής του στα κοινά προέρχεται η ύπαρξη της πόρνης, το παρατημένο παιδί, ο κλέφτης και, χειρότερα απ’ όλα, οι διεφθαρμένοι αξιωματούχοι, οι λακέδες των εκμεταλλευτριών πολυεθνικών εταιρειών".Μπέρτολτ Μπρέχτ

Διαχρονικά επίκαιρος ο Μπρέχτ, τον διάβαζα στα δεκαεπτά και πέρασα τα εξήντα. Ακόμα πιο επίκαιρος τώρα που οι αδιάφοροι πλήθαιναν,  η εξουσία έγινε πανίσχυρη, οι μάζες χειραγωγούνται ευκολότερα, οι ειδήσεις κατασκευάζονται και οι φτωχοί  στην τσέπη και στο πνεύμα υμνολογούν τον κάθε πλουτοκράτορα απανταχού της γης. 

Θηρίο ανήμερο ο άνθρωπος δύσκολα θα ημερώσει. 

Όμως η ανάγκη κάποτε, όταν θα πεθαίνουν μαζικά άνθρωποι από πείνα, οι αρρώστιες θα θερίζουν, το τελευταίο δέντρο θα καεί, ο παμφάγος καπιταλισμός θα πέσει σαν χάρτινος πύργος, ένας αόρατος ιος θα μηδενίσει το τραπεζικό σύστημα, τότε θα μείνουν μόνο τα κουφάρια και όσων οδήγησαν τον κόσμο στην καταστροφή. 

Τότε θα ανατείλλει ένας καινούριος κόσμος,  το δίκιο θα είναι πάνω από το συμφέρον, τα δέντρα, τα ζώα, τα πουλιά θα έχουν ίδια με τον άνθρωπο αξία, το χαμόγελο της γης θα συμμαχεί για τη ζωή, οι άνθρωποι θα αποφασίζουν δίχως δυνάστες, τα παιδιά θα μεγαλώνουν ελεύθερα.  Η γη θα αποτοξινωθεί απ' τα δηλητήρια, τα όπλα θα είναι άχρηστα και η θερμοκρασία θα επανέλθει στα φυσιολογικά για την εποχή επίπεδα, όπως λένε οι Μετερεολόγοι. 

 ~ Το νερό που ποτίζει, μισό αυγουστιάτικο φεγγάρι, ένα αστέρι πάνω στον Κόζιακα, το άρωμα της νύχτας, το γαύγισμα της Λίζας, απαλό δροσερό αεράκι μες το χαμένο καλοκαίρι.

Δεκαπενταύγουστος της νοσταλγίας

~"Αν το κλίμα ήταν τράπεζα, θα το είχαν σώσει" φώναζε χθες χιλιάδες κόσμος στη Φρανκφούρτη.  

Αμφιβάλλει κανείς;

~Ένα δύσκολο καλοκαίρι με πήρε μαζί του, βαδίζω σ' ένα τεντωμένο σκοινί κρατώντας ανείπωτες ισορροπίες, βυθίζομαι παλεύοντας για μια ανάσα ζωής, δεν θέλω να μοιρασθώ την ασχήμια μου, μόνο την ομορφιά έμαθα μαζί σου.

~Δεκαπενταύγουστος! Της νοσταλγίας και της σιωπής.

~Της φωτιάς και της αρμύρας, γιαγιά, μάνα, σύντροφος και κόρη. Η κόρη μου γεννήθηκε τη μέρα που πέθανε η γιαγιά, πήρε τ' όνομά της, η ζωή δύει και ανατέλλει, δίχως τη γυναίκα πεθαίνει. "Τ' ονομά σου, ψωμί στο τραπέζι" έγραφε ο Βρετάκος, η γιαγιά τα χαραματα ζύμωνε ψωμί για δέκα άτομα, δεν πήγε ποτέ στο Ντουμπάι, έκανε οικονομία,  μεγάλωσε έξι παιδιά και είχε τους πιο ωραίους κήπους στο χωριό.Η γιαγιά φορούσε πάντα ποδιά, τη γέμιζε με φασολάκια, ντομάτες, καλαμπόκια. Η ποδιά της γιαγιάς ποτέ δεν ήταν άδεια. 

 Κοντά της έμαθα τη ζωή και τον θάνατο. Τη θυμάμαι ψηλή, και λυγερόκορμη, σοφή και πεισματάρα. Στα νιάτα της ήταν μια όμορφη γυναίκα.

Ήμουν τόσο ευτυχής με τη γέννηση της κόρης μου, που στη κηδεία της γιαγιάς δεν έκλαψα, νόμιζα ότι ξαναγεννήθηκε.

~Η πλουτοκρατία ήτο, είναι και θα είναι ο μόνιμος άρχων του κόσμου, ο διαρκής Αντίχριστος. Αύτη γεννά την αδικίαν, αύτη τρέφει την κακουργίαν, αύτη φθείρη σώματα και ψυχάς.

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης

~ Το χωριό μου είναι ένα ποτάμι, ένας έλατος, ένα βιβλίο και μια φέτα ψωμί στο χέρι.

Σημειώσεις εκ των υστέρων

~Ποιός τώρα θα δουλέψει να ξαναγεννηθεί η χώρα;  Όταν από χρόνια έδεσαν τα χέρια στις πιο παραγωγικές δυνάμεις, σπέρνοντας golden boys αντί για σιτάρι.

 ~Τα σπίτια των εργατών απειλούνται, πότε από τη φωτιά, πότε από τις τράπεζες,  η πονόψυχη εξουσία πάντα λυπάται, η χώρα πεθαίνει. 

~ Όταν το κακό φτάνει στην πόρτα σου, είναι ήδη αργά, δεν υπάρχει κανείς να σε σώσει. Και ήταν όλα τόσο βολικά πριν. 

~"Δεν ξέρω αν είμαι αναρχικός ή αριστερός. Δεν θέλω να πεθάνω μαλάκας" Περικλής Κοροβέσης

~ Ερήμωσαν τα χωριά μας, ξερά χορτάρια τα χωράφια μας, πύκνωσαν επικίνδυνα τα δάση,  τώρα  με μαύρο καπνό φωνάζουν     τους αστικοποιημένους ανθρώπους: Γυρνάτε πίσω.

~ Μόλις το 11% των εργαζόμενων Ελλήνων δουλεύει στον πρωτογενή τομέα, άλλο ένα  15% στον δευτερογενή και το 74% στον τριτογενή.  Πάμε κι όπου πάμε, ξυπόλητοι στ' αγκάθια. (Από τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ των 3.800.000 εργαζομένων).

~Τα μάτια του χάθηκαν μέσα στις κόγχες, τα γένια του μεγάλωσαν, τα μαλλιά του αραίωσαν, οι πλάτες του κύρτωσαν.Μου θύμισε τον Παπαδιαμάντη στα τελευταία του. Λες και φορτώθηκε όλα τα προβλήματα του κόσμου, λες πως για όλα που συνέβαιναν στη χώρα του έφταιγε αυτός.

Αύγουστος 2021, ημέρα τρίτη

~ Αναρωτιέμαι γιατί ο λόγος μας, δεν έχει καμία πρόσβαση στους νέους. Ίσως είναι πολλά τα λάθη μας για να μας δείχνουν πια εμπιστοσύνη.

~Όταν μεγαλώσεις θ' αλλάξεις, μας έλεγαν παλιά οι δεξιοί. Ίσως  το λένε και τώρα. Κάνουμε ότι μπορούμε να συμβιβαστείς, θα σου τσακίσουμε τα όνειρα και θα ωριμάσεις.  Σήμερα οι περισσότεροι νέοι έχουν τα όνειρα αλλού. Εδώ τους τα τσάκισαν ήδη.

~Αλήθεια, πόσοι νέοι διαβάζουν πια εφημερίδα; Γιατί; Ίσως δεν τους ενδιαφέρουν τα δωράκια που προσφέρουν να τους εξαγοράσουν. Βέβαια και πόσοι ηλικιωμένοι απέμειναν να αγοράζουν τις νάυλον συσκευασίες. Αντί να επικεντρωθούν στην ουσία της γραφής και των προβλημάτων, οι περισσότερες θυμιατίζουν την εξουσία. Δεν λέω το χρειάζεται, αλλά γίναμε τοπίο στην ομίχλη. 

~ Όλο αναρωτιέμαι σήμερα, λόγω ζέστης είναι, θα μου περάσει.

Πόσοι μπορούν να κάνουν έστω και πέντε μέρες διακοπές;  Εντάξει ο ιος, οικονομικά λέω. Δούλευε και μη ερεύνα. Σίγουρα δεν λέω για τον Πρωθυπουργό, αυτός δικαιούται το μισό καλοκαίρι, έρχεται βαρύς χειμώνας. Επίσης βαρύ χειμώνα έχουν και στη Βραζιλία αυτές τις μέρες. Συμπτώσεις;

Φυσικά είμαστε καλύτερα απ' τη Βραζιλία. Εκεί υποφέρουν 211 εκατομμύρια, σε μας μόνο 11.

~Ζούμε μια παράλληλη εικονική πραγματικότητα βίας. Έτσι εμποτίζεται ο σύγχρονος άνθρωπος. Συχνά και ενίοτε κάποιοι την μπερδεύουν με την αληθινή ζωή. Σκοτώνουν τη γυναίκα τους π.χ, κτήμα τους είναι, ότι θέλουν κάνουν. Στην απολογία τους πάντα μετανοιώνουν. Και στον εξομολόγο. Βέβαια δεν φταίει τίποτα άλλο παρά η κακιά η ώρα. Μόνο που οι κακιές ώρες τείνουν να ξεπεράσουν τις καλές.  Θεός φυλάξει σόδομα και γόμορα γίναμε.

~Αν βλέπεις το σπίτι σου να καίγεται και μένεις ατάραχος, θα έγραφε ο Κίπλιγκ. Πως γίνεται αυτό; Οι φωτογραφίες, τα βιβλία σου, οι προσωπικές στιγμές σου; Ένας μικρός θάνατος. 

~Ούτε φανταζόμουν ποτέ ότι θα ζήλευα τα καλαμπόκια. Τα βλέπω που ποτίζονται έτσι δροσιστικά και λέω θα ήθελα απόψε να ήμουν ένα καλαμπόκι.

Αύγουστος 2021, ημέρα πρώτη

~Ν' αντέχεις! Την ανεργία, τη φτώχια, το άγχος της επιβίωσης. 

Μόνο που δεν μας είπαν, πόσα χρόνια; Εκτός από τον Μπρέχτ. Μόνο αυτός απάντησε.

~Είναι άδικο για τ' αστέρια, τόσες φωτογραφίες με το φεγγάρι. Να δείτε απόψε που έλειπε σε διακοπές, πόσο δυνατά φώτιζαν το χωράφι.  Πως αλλιώς θα πότιζα μες τη νύχτα;

~ Φορτωμένος με ειδήσεις φαίνεται ο φετινός Αύγουστος. Πάει να ακυρώσει τη ρήση του Έκο, τουλάχιστον να έχει και κάποιες θετικές εκπλήξεις.

~Οκτώ χρονών. Καβάλα στο γάιδαρο, ένα καρπούζι στον τρουβά, δυό ώρες δρόμος για τον έλατο. Στις 9 είχε άρμεγμα, το καρπούζι πάγωνε στην πηγή. 

Τότε φόβος, τώρα νοσταλγία. 

~ Ότι καλύτερο διάβασα το καλοκαίρι. Πότε διάβολος, πότε άγγελος, του Κώστα Ακρίβου. Τι κρίμα που δεν είμαι κριτικός να γράψω γιαυτό. Γράφτηκαν τόσα, εκείνο που κατάλαβα πως οι Έλληνες δεν μονιάζουν ποτέ. 

~Αν θέλετε να μάθετε που θα κάνουν διακοπές οι πολιτικοί αρχηγοί, αγοράστε τα ΝΕΑ του Μαρινάκη, αν πάλι σας ενδιαφέρει να μάθετε πότε θα ξανακλείσει η Μύκονος αγοράστε την Καθημερινή του Αλαφούζου. Αν σας ενδιαφέρει να "ξεβλαχέψετε" αγοράστε το Νίτρο του Κωστόπουλου.

~ Το πιο ευγενικό κόμμα είναι το κινάλ, διαφωνεί με τη κυβέρνηση, αλλά να μην τη στενοχωρήσει, συμφωνεί και ψηφίζει. 

~ Καλό θα ήταν αύριο με τον καύ σωνα, να μην βάλουμε το αιρκοντίσιον, φαντάσου ένα black-out, ούτε κλιματιστικό δεν θα 'χουμε.

~Να το χεις καλά στο μυαλό σου. Ευθύνομαι για ότι κάνω και λέω εγώ και μόνο. Δεν ευθύνομαι για τη βλακεία κανενός άλλου.

~ Πότε επιτέλους θα μάθω να βλέπω τη γη απ' τη σελήνη;   Μάλλον ποτέ. Μεγάλη αρετή ετούτη.