Ένας άνθρωπος μόνο

Τα σύννεφα σκέπασαν τον Κόζιακα, και τις ψυχές μας. Μοναδικός ο κάθε άνθρωπος, ένας ολόκληρος κόσμος γύρω από κάθε ζωντανό ον, χάνεται κάθε φορά μαζί του. Χάθηκες κι εσύ. Άφησες πίσω σου χνάρια  ανεξίτηλα, στους δρόμους που άνοιγες. Γνώση, κατανόηση αλληλελεγγύη, δικαιοσύνη, φύτρωναν αμάραντα λουλούδια σε κάθε σου βήμα.  Με τους αδύναμους και τους κυνηγημένους, τους διψασμένους για ζωή, τους απελπισμένους ονειροπόλους κράταγες στο ζεστό σου χέρι.

Κάποτε θα γεννηθεί ένας καινούριος κόσμος, τότε θα ρθείς ξανά, οι σπόροι πάντα φυτρώνουν. Εκτός απ' τους σάπιους, τους ευφησυχασμένους. 

Αγάπησες τα βουνά, τα ποτάμια, τη θάλασσα, τον αέρα, τη βροχή, τον ήλιο, τα ζώα και τα πουλιά, τη φύση ολάκερη. Ήσουν η ζωή για τη ζωή, το φως στο σκοτάδι.

Και τι ήσουν, ένας Άνθρωπος μόνο, απέναντι σε πάνοπλες στρατιές.

Ρούτερ

Μετά τις πλημμύρες δεν έχω καλό ιντερνετ. Περιμένω τα διακόσια ευρώ του χριστουγεννιάτικου μποναμά να πάρω ένα καινούριο ρούτερ. Ευτυχώς που το εγγυημένο εισόδημα είναι εγγυημένο και ζω άνετα. Καπάκι τώρα και άλλα διακόσια, είμαι έτοιμος να τα ρίξω στην αγορά. Κάνω μια σχετική έρευνα από τώρα. Βρίσκω από είκοσι μέχρι πενήντα ευρώ.  Δεν είναι εύκολο να αποφασίσω.   Αν πάρω με είκοσι ευρώ, μου περισσεύουν άλλα τριάντα, με είκοσι επτά παίρνω οξύμετρο, το οξυγόνο  και τα μάτια μας, εδώ που φτάσαμε. Μου περισσεύουν και τρία ευρώ για έναν καφέ στο πλαστικό, οι γιορτές δικαιολογούν τη σπατάλη. Θα είναι καλό όμως το φτηνό ρούτερ, με τα πενήντα είναι τούρμπο. Έχω καιρό ακόμα να αποφασίσω. Σκέφτομαι τον Πρωθυπουργό που άμεσα έπρεπε να αποφασίσει, ούτε ένα ρούτερ δεν βρήκε, ήταν που έπρεπε να κλείσει το πρώτο ραντεβού με τον Τράμπ. Στο κάτω κάτω εγώ δεν έχω ραντεβού, με την Μαρία της πετάω χαλικάκια στο παράθυρο.  Θα κάνω βέβαια μια προσπάθεια μήπως το πάρω δώρο απο καμιά εταιρεία, τα χριστούγεννα δεν χρειάζεται να είσαι πρωθυπουργός να σου κάνουν δώρο. Ότι και να γίνει το ρούτερ σήμερα είναι προτεραιότητα, μετά τα φάρμακα. Καλό βέβαια είναι να προσέχουμε, γιατί άμα αρχίσουμε τα φάρμακα κάποια μέρα θα πεθάνουμε. Όπως ακριβώς με τις ΜΕΘ. Όσοι μπαίνουν πεθαίνουν, καλύτερα να μην είχαμε.

Μια μέλισσα βουίζει πάνω μου, ηλιόλουστη μέρα του Νοέμβρη, που πήγαν όλα τα σύννεφα, χτες δεν χώραγαν στο ουρανό. Διώχνω μακριά τη μέλισσα, απόσταση και ατομική ευθύνη, αν με τσιμπήσει νοσοκομείο δεν έχει, θα πεθάνω, είμαι αλλεργικός. Η αλλεργία μου δεν ανιχνεύεται, τόσες εξετάσεις αίματος και ούρων κι όλες τέλειες.

Η πιο δύσκολη αρρώστια η αλλεργία, με το ρούτερ κάτι θα γίνει.

Η καινούρια γλώσσα

Αλαμπουρνέζικα δεν ξέρω, αλλά θα μάθω. Επιβάλλεται όλοι να μάθουμε. Ακούω ειδήσεις και δεν καταλαβαινω τίποτα. Επίταξη του Δημοσίου στο ιδιωτικό. Νόμιζα το αντίθετοο θα γίνει. Άρα περισσεύουν στο Δημόσιο. Τότε προς τι οι φωνές των γιατρών από πέρυσι;  Μήπως ο υπουργός υπερανάπτυξης πρέπει να απολύσει κάποιους; Εξ άλλου επιβάλλεται η λιτότητα όταν θα πρέπει η χώρα να πάρει όπλα δέκατης ή πέμπτης γεννιάς, δεν θυμάμαι, ώστε όσοι απομείνουμε μετά την8 καταστροφή να νοιώθουμε ασφαλείς. Εξ άλλου ως το επόμενο καλοκαίρι θα έχουμε την ανοσία της αγέλης. Το πρόβλημα είναι η αγέλη τελικά, που μόνο να διαμαρτύρεται έμαθε. Τότε θα μπορουν και οι πρόεδροι κάθε είδους να το γλεντάνε, χωρίς θορυβώδη μηχανήματα να διώχνουν έξω από το παράθυρο τον ιό.

Αλαμπουρνέζικα δεν ξέρω, αλλά θα μάθω. Γιατί δίχως αυτά δεν θα επιβιώσει κανείς. Είναι η καινούρια γλώσσα της χώρας, αλλά  και της υπερσύγχρονης εποχής του Τραμπισμού.

Κίτρινα φύλλα

Μετράω τα χρόνια μου πάνω στα χρόνια των δέντρων. Ω πόσο νέα αυτά, πως ξέφυγαν τα δικά μου. Πενθώ τις στιγμές που δεν έζησα, τους  αγώνες που δεν εδωσα, τον φόβο που με κράτησε.  Ερήμωσα μέσα στη μοναξιά του κόσμου, χάθηκα στις αυταπάτες της ζωής μου. Ούτε το δικό σου χαμόγελο δεν φόρεσα φυλαχτό, στις άγρυπνες νύχτες μου. Και τώρα πιάνομαι στη σκάλα του νόστου μακρινής πατρίδας. Κίτρινα φύλλα  το σώμα μου, νεκρή φύση ο χειμώνας μου, περιμένω εσαεί την Άνοιξη.

Ψωμι, παιδεία, υγεία, ελευθερία

Γιατί αυτοί οι άνθρωποι διαμαρτύρονται με κίνδυνο της ζωής τους; Ο ένας είπε δεν έχει δουλειά, ο άλλος έχει νηστικά τα παιδιά του, ένας είπε δεν μπορεί ν' ανασάνει, άλλος χάνει το σπίτι του, ένας δεκαοχτάρης είπε πως δεν βλέπει το μελλον. 

Αυτοί οι άνθρωποι συγκρούονται άοπλοι με πάνοπλους της εξουσίας; Θέλουν φαίνεται να αδικήσουν την κανονικότητα της δημοκρατίας. Αυτοί οι άνθρωποι είναι επικίνδυνοι για την ευημερία της κοινωνίας. Φωνάζουν τα ίδια συνθήματα, όπως σαράντα επτά χρόνια πριν: Ψωμί, Παιδεία, Υγεία, Ελευθερία. 

Ησυχία, τάξις, ασφάλεια φωνάζουν οι σωτήρες.  Επικαλούνται κι αυτοί τη δημοκρατία, τους λένε τρομοκράτες, αντιεξουαστές, αναρχικούς, περιθωριακούς, αυτοί δεν είναι άνθρωποι, δεν σέβονται την ανάπτυξη της χώρας, τους νόμους του κράτους.

Γιατι διαμαρτύρονται αυτοί οι άνθρωποι, ούτε που τους αφορά. 

Πως να καταλάβουν ότι ένας λαός ολόκληρος υποφέρει μαζί τους;

Άσπρα και μαύρα σύννεφα

Ηλιόλουστη μέρα του Νοέμβρη και όλα τα νέα φέρνουν τα μαύρα σύννεφα.  Κάποιοι έπεσαν απ' αυτά τα σύννεφα, γιατί βλέπουν τα αποτελέσματα και δεν διαβάζουν τις αιτίες. Η αλήθεια βέβαια είναι πως μπορούν, αλλά δεν θέλουν.  Οι ταχύτητες του κέρδους δεν κάνουν ποτέ στάση για περισυλλογή. Αντιπαροχή οι ζωές των ανθρώπων, στατιστική της μάζας η ανθρώπινη πορεία. Και τώρα, έπεσα απ' τα σύννεφα. Ας ρωτήσουν και κάποιον που σέρνεται μες τα τερατώδη συστήματα που κτίζουν. Πόλεις που ερήμωσαν την φύση, σπίτια χωρίς αυλή, υπόνομοι και σκουπίδια, ανταλλαγές άχρητων υπηρεσιών. Μισή Ελλάδα η Αθήνα; Νυν υπέρ πάντων το κέρδος, πάσει ανθρώπινη θυσία.  Και η θυσία είναι η ίδια η ζωή.

Πως κουμαντάρεται τώρα το τέρας; Με μέτρα. Όσα φάρμακα και να ξοδέψεις αν  ο άνθρωπος δεν επανέλθει στο φυσικό του περιβάλλον κανένας πόλεμος δεν θα εκλείψει. Ούτε τα χρηματιστήρια, ούτε οι δικηγόροι θα παράγουν το ευ ζην. Κτίζουμε θεωρίες πάνω σε σάπια θεμέλια, όλο πέφτουν τα οικοδομήματα μιας υγιούς κοινωνίας. Απομένει η παραπολιτική και οι ασπιρίνες.

Αν δεν ήταν τώρα ο ιός, οι άλλοι ιοί θα πέθαιναν;

Ίος είναι πάνω απ' όλα η άδικη κοινωνία των πεινασμένων, ο εξευτελισμός της φυσικής πορείας του ανθρώπου.

Αντε να τα πεις αυτά στον βολεμένο, θα σου πει πετάς στα σύννεφα. Εμείς πετάμε τουλάχιστον στα άσπρα, αυτοί στα μαύρα.

Προσμονή Ονείρου

Μουντός, γλυκός φθινοπωρινός καιρός στο χωράφι. Κιτρίνισαν τα φύλλα στις λεύκες και τα πλατάνια, τα βουνά μακριά ανοιγοκλείνουν το μάτι στα σύννεφα, ω μέρα του Νοέμβρη, όμορφη είσαι πάνω στις συστάδες που απέμειναν στο φευγιό του καλοκαιριού. Σκάβω το χώμα να πάρει ανάσα, ο αρακάς, τα παντζάρια, ο μαιδανός και τα καρότα φύτρωσαν. Ω θαύμα της φύσης, δίνεις ζωή σ' έναν ελάχιστο σπόρο. Απρόσμενες φασολιές γέμισαν το χωράφι, άσπρα λουλούδια παλεύουν με το κρύο της νύχτας, ποιός θα νικήσει στο τέλος;  Ένα κόκκινο τριαντάφυλλο φάρος μες το φθινοπωρινό κύμα, μικρές σταγόνες βροχής ο μόνος επισκέπτης της πλούσιας μοναξιάς μου. Μακριά δύο δέντρα, με χρυσοκόκκινα φύλλα φωνάζουν την ομορφιά του φθινοπώρου. Φτερουγίζω πάνω τους την προσμονή του ονείρου. 

Ότι περιγράφω με περιγράφει, Αργύρης Χιόνης

Ένα τρακτέρ σπέρνει σιτάρι. Δίχως αυτό μισή ζωή. Μπορούμε βέβαια και να εισάγουμε. Και εισάγουμε.Γιατί να σπείρουμε, αφού εμείς υπέρ όλων οι τουρίστες; Και ζάχαρη εισάγουμε. Τεύτλα και αηδίες. Εισάγουμε αυτοκίνητα, ψυγεία, πλυντήρια, όχι το πλυντήριο είναι Ιζόλα ή Πίτσος. Τα μισά σπίτια Πίτσος και τα άλλα μισά Ιζόλα. Εισάγουμε όμως κινέζικα παντός είδους, καλά κάνουμε αφού υπάρχουν οι δούλοι που τα φτιάχνουν, ποια υπερδύναμη, σταγόνα στον  ειρηνικό ωκεανό οι έχοντες και ταξιδεύοντες.  Είμαστε όμως τυχεροί, έχουμε δικό μας λάδι, ότι και να γίνει θα το λιγδώνουμε τ' αντεράκι μας.  Αυτές τις μέρες όλοι μαζεύουμε ελιές, έχουμε δεν έχουμε. Και καλά κάνουμε, υποφέρονται οι τοίχοι του σπιτιού νυχθημερόν. Ναι αλλά έχουμε την τηλεόραση, αλλά αυτή την έχει η κυβέρνηση. Πάμε τότε για ελιές, αν δεν έχουμε δικές μας, έχει ο γείτονας. 

Συννεφιασμένη, φθινοπωρινή μέρα, η Αμερική έδωσε τόπο στα νιάτα και στο χάρισμα. Τι άλλο μπορούσε να κάνει,  που να βρεθεί στην εποχή μας φρέσκος αέρας;  Από την ξέρα καλό και το χαλάζι, σοφός ο λαός.

Τι με κοιτάς;  Μιλάω με τον σκύλο μου, σαν να είναι άνθρωπος. Κουνάει την ουρά του, να φάει θέλει, όπως εκατομμύρια άνθρωποι στη γη.  Όταν τελειώσει ο πόλεμος, ως τότε υπομονή. Όπως αιώνες τώρα.