Το τελευταίο φύλλο, στο πιο ψηλό κλωνάρι της μηλιάς, Γενάρης μήνας και ήταν ακόμα στα χέρια της μάνας του, ένα όμορφο πρασινοκίτρινο φύλλο, καμάρωνε την αντοχή του.
Ήταν η μέρα που έφυγε ο Τσιτσάνης, σιγοψιθύριζα τα τραγούδια του, μιλούσα με τη μηλιά για κείνη, ήταν ένας κρυφός, ανομολόγητος έρωτας, πάει χρόνια τώρα. Ο ήλιος απλώνονταν μες στα γυμνά δέντρα, γύρω τα βουνά αχιόνιστα, ζεστή μέρα στη καρδιά του χειμώνα. Ακούμπησα την πλάτη μου στον κορμό της μηλιάς, με βάραιναν οι σκέψεις, σχεδόν αποκοιμήθηκα.
Είδα το φύλλο να πετάει στον μπλέ ουρανό, να ταξιδεύει πάνω από οργωμένα χωράφια, ανάμεσα σε γυμνές λεύκες, πάνω απ' το ήρεμο πάρκο του Μύλου, κατά μήκος του ποταμού, σε στενούς δρόμους, είδα το φύλλο να ταξιδεύει με προορισμό, πότε αργά και πότε γρήγορα να προλάβει, είδα Εκείνη στο μπαλκόνι της, φορούσε ένα άσπρο φόρεμα και χαμογελούσε με απλωμένα χέρια, είδα το φύλλο να κολλάει ανάμεσα στα στήθια της, σαν φιλί.
Όταν ξύπνησα το τελευταίο φύλλο της μηλιάς είχε πέσει πάνω μου, στο χωράφι είχε άπνοια και ο ήλιος πήγαινε στον Κόζιακα να κρυφτεί.
