Η καρδιά του καρπουζιού

Από καιρό ήθελα να γράψω ένα αστυνομικό κειμενάκι. Πάντα μου διέφευγε ο δολοφόνος, μόλις περιέγραφα το θύμα τέλειωναν οι λέξεις. Αυτή τη φορά θα τον συλλάβω, το θύμα είναι μια μικρή μουσμουλιά. Ξήλωσε δυό κλωνάρια, δυο εύρωστα κλαδιά κατά γης, πόνος αβάσταχτος. Δεν πρόκειται για τον τέλειο θάνατο, αλλα για βαρύ τραυματισμό. Το απόγευμα που είδα το θύμα, αν και αποφεύγω μπερδέματα με την αστυνομία, αναγκάστηκα να κάνω καταγγελία στο μισό ξεχασμένο φεγγάρι του ουρανού. Κάθε βράδυ το αφήνω φύλακα στο χωράφι κι αυτό  καθρέφτιζε τα μάτια μιας νεραϊδας όλη νύχτα. Θύμωσα,  βέβαια η αστυνομία ούτε με μουσμουλιές ασχολείται, ούτε με φεγγάρια.  Πάτε καλά κύριε; έτσι μου απάντησαν. Ε βέβαια αν ήταν να προστατέψουν κάποιο κυβερνητικό νόμο, θα έπαιρναν τα οπλα αμέσως. Δεκάρα δεν δίνουν για τα σπασμένα κλωνάρια ενός δέντρου. Αναγκάστηκα να φτιάξω μόνος μου εξεταστική επιτροπή, τόσες  και τόσες, άλλη μία. Αν και γνωρίζω πως δεν οδηγουν πουθενά, το κουκούλωμα δεν το αντέχω.  Συνεργάτες μου τ' αστέρια, τα πουλιά και τα άλλα δέντρα.

 Ο max, το μικρό σκυλάκι μου, είπε πως κοιμόταν όλη νύχτα στη ρεματιά. Η ελιά πονούσε στα φύλα της, απ' την τελευταία παγωνιά, δεν καταλάβαινε τιποτα, η κυδωνιά γυμνή κι ατάραχη, η αμυγδαλιά έκλαιγε για τα καμένα άνθη της, τ' αστέρια δεν βγήκαν ακόμα.

Διέκοψα τις έρευνες, όταν μες τον Φλεβάρη, ειδα στη γης ένα κατακόκκινο κομμένο στα δυό καρπούζι, διψούσα, έσκυψα κι ήπια την καρδιά του, σαν αθάνατο νερό ήταν. Από μακριά ερχόταν η φωνή της Αρβανιτάκη, μ' ένα παράπονο άγιο, μέθυσα. Ποτέ δεν θα καταφέρω τελικά να βρω τον δολοφόνο της ζωής.

Στη γιορτή του Θόδωρα

Τον είδα να έρχεται από μακριά με το ποδήλατο. Φοράει κόκκινο σκούφο, σαν τριαντάφυλλο του χειμώνα, ολόλευκα τα χωράφια του χιονιά.

  - Ε Θόδωρα, χρόνιαα πολλαά, που πας ωρέ, μες τα χιόνια, του φώναξα με χωριάτικη δυνατή φωνή. 

-Τι ήρθες να κάνεις σήμερα στο χωράφι, ήξερα πως θα σε βρω εδώ, ήρθα να ξεφύγω, με ζάλισε το τηλέφωνο απ' το πρωί. Αν έπιαναν οι ευχές, χίλια χρόνια θα ζούσαμε. Έλα πάμε σπίτι, έχω καλό τσίπουρο.

-Αφού απαγορεύεται, δεν έρχομαι..

Αν μπλέξεις στα τσίπουρα με τον Θόδωρα, χαιρέτα μας τον πλάτανο.

-Τι απαγορεύεται, τα καντήλια τους μέσα, δεν τον είδες που έπινε καφέ χτες στο Da Capo, ξαφνικά χτες εξαφανίστηκε και ο ιός, μας χορεύουν στο ταψί όπως θέλουν. Άντε πάμε, η Βούλα μ' έστειλε να σε φωνάξω.

Η Βούλα έλεγε από καιρό για τη γιορτή του Θόδωρα, θα έψηνε αρνάκι στο φούρνο, θα έφτιαχνε και πάστα φλώρα. Ωραίοι, απλοί, στα ίσια άνθρωποι, στα προσωπά τους μια παλιά αυθεντική εποχή. 

Τελικά ενέδωσα στο φαγοπότι και την τσιπουροκατάνυξη του Θόδωρα. Ήταν και η Όλγα, η ανιψιά του, πιο όμορφη γυναίκα δεν ξανάειδα. Αφτιασίδωτη, αέρινη, μέλι η φωνή της, αντίλαλος το γέλιο της, απεδείχθη ανθεκτική στο τσίπουρο. 

Η Βούλα έριχνε κούτσουρα στο τζάκι, ο Θόδωρας γέμιζε τα ποτήρια,  στην υγειά μας, η Όλγα όλο νάζι άρχισε το χορό. 

Όσο για μένα, προσπαθώ να σώσω το κείμενο που ξεκίνησα να γράφω το πρωί, πριν τα τσίπουρα. Δεν σώνεται με τίποτα, πιο ακατέργαστο δεν γίνεται. Αν αφεθώ στη μέθη θα χρεοκοπήσουν οι λέξεις, αν περπατήσω στη περιγραφή, άνευρο και άνοστο θα μείνει. 

Για την Όλγα, είπα.

 Έτσι κι αλλιώς το παραμύθι του Θόδωρα περί γιορτής, το κατάλαβα απ' την αρχή, ένα τραγούδι γιορτάζει, αχ νάταν η ζωή μας Σαββατόβραδο, - δέκα φορές το παίζει στη γιορτή του, με μπέρδεψε με το εορτολόγιο, πάντα Σάββατο γιορτάζει.

Ο καιρός

Βρέχει.Το πρωΐ κανένα σύννεφο, τώρα ο ουρανός μολύβιασε, η μέρα σκοτείνιασε, ο καιρός της χώρας μας αυτός είναι, το απόγευμα ξανά ο ήλιος. Το κλίμα διαμορφώνει διαθέσεις, η διάθεση σκέψη, η σκέψη πολιτισμό. Τι είναι η σκέψη σήμερα στην νεοελληνική κοινωνία της κατάθλιψης; Μια κομματική ταυτότητα, ένα θρησκευτικό δόγμα ή ο σώζων εαυτόν σωθήτω. Τίποτα παραπάνω και τίποτα λιγότερο για τη μάζα. Τα καταναλωτικά κουτάκια είναι εδώ, σκέφτονται όπως τους λαλούν τα καπιταλιστικά απόβλητα. Φυσικό είναι να προτιμάμε μπάτσους στα πανεπιστήμια και όχι γιατρούς στα νοσοκομεία, να λέμε ότι ο ιος δεν κολλάει στα τιγκαρισμένα λεωφορεία, αλλά κολλαει στις διαμαρτυρίες των φοιτητών. Φυσικό είναι, να λέει ο πρωθυπουργός, ότι η κοινωνική ισότητα είναι ενάντια στην ανθρώπινη φύση και οι οπαδοί του να χειροκροτούν. Αλήθεια στο Harvard αυτά του έμαθαν και ήρθε να τα εφαρμόσει στους υπηκόους του; Υποπτεύομαι πως αυτός ο πλούσιος με τα λεφτά του μπαμπά, διάβασε ένα σκασμό βιβλία, - το χωράφι θα έσκαβε; για να βγάλει αυτό το συμπέρασμα και πάνω σ' αυτό να κτίζει την πολιτική καριέρα του. Φυσικά, όλα μοιάζουν φυσικά, τον ζυγόν υπομείνατε. Φυσικό είναι κι αυτό.

Ο καιρός όμως αλλάζει γρήγορα, η βροχή έπαψε, ο ουρανός καθάρισε.

Έλα να παίηουμε

Λευκοντημένη η Καράβα, φρεσκολουσμένος ο Κόζιακας, ανοιξιάτικο φλερτ η μέρα του Φλεβάρη. Το μάτι φεύγει μακριά, πάνω απ' τα Χάσια, ίσα στα χιονισμένα αδέλφια του Κίσσαβου. Όπου και να κοιτάζω βλέπω τον δρόμο της άνοιξης, μέσα στα γυμνά δέντρα, στα μπουμπούκια της αμυγδαλιάς, στις ρίζες των Μετεώρων, στο γαλάζιο του ουρανού.  Ζεστός ήλιος αναζωογονεί το χώμα, δίνει ζωή στη ζωή, χρώμα στον έρωτα, πνοή στη σκέψη.

-Μη μετράς τη ζωή, έλα σε μένα, μου φωνάζει ο Κόζιακας, έλα να αγναντέψεις τη θαλασσα, να κυμματίσει ο Θεσσαλικός κάμπος, να ταξιδέψουν οι σκέψεις σου.

- Μα είναι καιρός να σκαλίσω τον αρακά, να κλαδέψω τα δέντρα, πως να φτάσω στη κορυφή σου χωρίς δουλειά; 

-Μια ματιά δρόμος είναι, έλα ψιθυρίζουν οι μικρές κορφές του όλες μαζί, σειρήνες του Οδυσσέα.

Κάθε μέρα  ένα καινούριο προσκλητήριο, κάθε στιγμή και σταυροδρόμι, το μικρό σκυλάκι γλείφει την μπότα μου, μείνε εδώ, έλα να παίξουμε την Ιθάκη.

Απόμεινα ώρα πολύ να το κοιτάω στα μάτια, σαν να είναι το κέντρο της γης. Άσε τον Κόζιακα να μας ζηλεύει, αυτός είναι αιώνιος, εμείς περαστικοί.

Ε, max, έλα να παίξουμε.