Μετά έμπαινε στο όνειρο, εκεί ξαλάφρωνε. Έβλεπε τον κήπο, τα λουλούδια, τα δέντρα να μεγαλώνουν, τον έρωτα να ανθίζει.
Θεσσαλικός κάμπος, εύφορη γη, η άχλυ του πρωινού, το ηλιοβασίλεμα του Κόζιακα.
Η δίνη της εποχής, η βία της ανέχειας, ο πόλεμος τον καθήλωσαν στην αδράνεια του μέλλοντος.
Υπήρξαν, θα υπάρξουν καλύτερες εποχές, ζούμε όμως σε τούτη.
Δεν βολεύτηκε ποτέ, ούτε και τώρα, το όνειρο ήταν ζωή, δυό φορές ζωή.
Έπλασε έναν κόσμο δικό του, ζούσε πια μόνος. Τι μόνος; Τόσα "θυμάμαι" , τόσα βιβλία, τόσα τραγούδια, τόσοι έρωτες!
Η ιστορία γεμάτο πολέμους, αφέντες και δούλοι, το μέλλον ένας αριθμός.
Πόση ζωή του έμεινε και που να την ξοδέψει;
Όσα δεν έκανε, όσα δεν έμαθε, όσα τόλμησε, όσα προσπάθησε έγιναν τώρα μια κουκίδα ζωής.
Έβαλε την κουκίδα στη τσέπη του, είπε: Αύριο μια καινούρια μέρα, μια καινούρια αρχή.
Τόσοι νεκροί, είμαστε ακόμα ζωντανοι!
Το ξημέρωμα τον βρήκε στον αγαπημένο του κόλπο, ο ήλιος μαργαριτάρι στο θαλασσινό νερό.
Έβγαλε την κουκίδα απ' τη τσέπη του, την έκανε μικρό καράβι. Χάθηκε μακριά στην απεραντοσύνη.
Τι όμορφα είναι τα μάτια σου, όταν κοιτάζω τη θάλασσα, της είπε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου