Δράκοι και νεράιδες

Πρέπει ν' αντέξω, δεν έχω άλλη επιλογή, έλεγε και προχωρούσε μέσα στη νύχτα. Όχι δεν ήταν όλα σκοτάδι, το καλοκαιρινό φεγγάρι έλουζε τον ουρανό. Έψαχνε ένα ξέφωτο, το δάσος ήταν πυκνό, το σώμα του διπλωμένο στα δυό.

Πως βρέθηκε αφημένος εδώ, ούτε ήθελε να ξέρει πια. Σέρνονταν στη γη, κοιτούσε τον ουρανό. Δεν είχε κανένα αποκούμπι, ούτε θρήσκος ήταν, ούτε ταγμένος κάπου, ήθελε έναν άλλο κόσμο αλλά δεν τον έβλεπε πουθενά. Ο κόσμος τούτος του έμοιαζε παραμύθι, δράκοι, μάγοι, νεράιδες και ξωτικά. Και βασιλιάδες, τελικά ένα παραμύθι θέλει ο άνθρωπος ν' αποκοιμηθεί.

Έπεσε κάτω, ανάσκελα έβλεπε ένα αστέρι, ήταν η γυναίκα που αγαπούσε.  Ένα αεράκι του δάσους έφερε το άρωμα της, τον χάιδευαν τα ξανθά της μαλλιά, τον πήρε ο ύπνος.

Ξύπνησε κολυμπώντας στο γαλάζιο της θάλασσας.  Την είδε απέναντι να του χαμογελά, μια νεράιδα κι αυτή. 

Περίεργα που είναι τά όνειρα!

Φυγή

Μετά έμπαινε στο όνειρο, εκεί ξαλάφρωνε. Έβλεπε τον κήπο, τα λουλούδια, τα δέντρα να μεγαλώνουν, τον έρωτα να ανθίζει.

Θεσσαλικός κάμπος, εύφορη γη, η άχλυ του πρωινού, το ηλιοβασίλεμα του Κόζιακα.

Η δίνη της εποχής, η βία της ανέχειας, ο πόλεμος τον καθήλωσαν στην αδράνεια του μέλλοντος.

Υπήρξαν, θα υπάρξουν καλύτερες εποχές, ζούμε όμως σε τούτη.

Δεν βολεύτηκε ποτέ, ούτε και τώρα, το όνειρο ήταν ζωή, δυό φορές ζωή.

Έπλασε έναν κόσμο δικό του, ζούσε πια μόνος. Τι μόνος; Τόσα "θυμάμαι" , τόσα βιβλία, τόσα τραγούδια, τόσοι έρωτες!

Η ιστορία γεμάτο πολέμους, αφέντες και δούλοι, το μέλλον ένας αριθμός. 

Πόση ζωή του έμεινε και που να την ξοδέψει;

Όσα δεν έκανε, όσα δεν έμαθε, όσα  τόλμησε, όσα  προσπάθησε έγιναν τώρα μια κουκίδα ζωής.

Έβαλε την κουκίδα στη τσέπη του, είπε: Αύριο μια καινούρια μέρα, μια καινούρια αρχή.

Τόσοι νεκροί, είμαστε ακόμα ζωντανοι!

Το ξημέρωμα τον βρήκε στον αγαπημένο του κόλπο, ο ήλιος μαργαριτάρι στο θαλασσινό νερό.

Έβγαλε την κουκίδα απ' τη τσέπη του, την έκανε μικρό καράβι. Χάθηκε μακριά στην απεραντοσύνη. 

Τι όμορφα είναι τα μάτια σου, όταν κοιτάζω τη θάλασσα, της είπε.

Οι άνθρωποι του μόχθου

 Δουλεύουν από νύχτα σε νύχτα, στο κρύο και στη ζέστη, σώματα ηλιοκαμένα, σώματα κουρασμένα.  Άλλοι στις οικοδομές και άλλοι στα χωράφια, άλλοι στα ζώα κι άλλοι στα εργοστάσια, στα συνεργεία και στα σούπερ μάρκετ. Άλλοι στη θάλασσα  της μοναξιάς κι άλλοι στη στεριά του ονείρου. Βγαίνει δεν βγαίνει ο μήνας.  Είναι οι άνθρωποι της παραγωγής.

Το βράδυ πέφτουν ξεροί για ύπνο, αύριο πάλι. Τα αύριο είναι ολόκληρη ζωή. Ποιό διάβασμα, ποιές ταινίες, ποιο θέατρο, ποιά πολυτέλεια;

Είναι οι άνθρωποι του μόχθου, η κινητήρια δύναμη της ζωής. Δεν διακπαιρεώνουν, δεν μεταπράτουν, δεν είναι σύμβουλοι, δεν παίζουν στο επικοινωνιακό χρηματιστήριο των άσημων διασημοτήτων.

Ακριβές οι ντομάτες, έλεγε η καλοντυμένη κυρία στο μανάβη. "Ούτε να τις μαζέψει δεν θα έσκυβε, φαντάσου να τις καλλιεργούσε. Ευτυχώς οι αγρότες τις παράγουν με το μαγικό ραβδί, αλλιώς πέντε ευρώ το κιλό θα είχαν" είπε χαμογελαστά ο Μάρκος.

Τροφή, στέγη, υγεία, παιδεία τα θεμέλια της ζωής.  Παλεύει ο άνθρωπος να δώσει αξία σε τούτα. Περήφανος για την πορεία του, τίποτα δεν χαρίζεται, αγωνιά ανάμεσα στα παράσιτα, στις συμπληγάδες της αδικίας, στα αρπακτικά του πολέμου.

Πάνε κι έρχονται τα χελιδόνια στις φωλιές με τα νεογέννητα, αραιά σύννεφα δροσίζουν την πρώτη μέρα του Ιούνη, χρυσίζουν τα στάχια στα χωράφια. Τα καλαμπόκια μεγάλωσαν, οι αγρότες ποτίζουν. 

Ο καιρός της κατσιλώνας(πράσινο σκαθάρι που κατατρώει τα φύλλα των δέντρων) είναι εδώ. Έρχονται κατά σμήνη κάθε άνοιξη, να λιγοστεύουν την ομορφιά της ζωής.