Άγρυπνες νύχτες βυθίζουν τη σκέψη μου, ματωμένες ελπίδες φρουρούν την καρδιά μου. Όσα έμαθα δεν ωφελούν, όσα δεν έμαθα πυγολαμπίδες στο σκοτάδι.
Το νερό αναβλύζει αβίαστα στη πηγή, καθρεφτίζω τον εαυτό μου παιδί, μικραίνει ο χρόνος, φτωχαίνει το φως.
Στιγμές η θύμηση, μαχαίρια κοφτερά.
Πάνω στο καράβι σ' εκείνη τη μαθητική εκδρομή της Κέρκυρας, είστε και καλοί μαθητές ή μόνο εκδρομείς; είπε κάποιος άγνωστος.
Μπροστά στον Μύλο, ένας φίλος είπε πως πιστεύει στη ζωή μετά τον θάνατο, δεν αντέχει στη σκέψη πως δεν θα ξαναδεί τα παιδιά του.
"Άνθρωπος χωρίς να ξέρει ιστορία, είναι αμόρφωτος" έλεγε ένας συμμαθητής στις κουβέντες μας.
Μια ζωή δεν φτάνει, κι όμως φτάνει. Ίσως μια μέρα φτάνει, μπορεί και μια στιγμή.
Προς τι η γνώση χωρίς συναίσθηση, τι απομένει από μια ζωή χωρίς αγάπη, δικαιοσύνη, αλληλεγγύη;
Απομένει βέβαια μια χούφτα στάχτη, ίδια για όλους.
Ήταν πέντε το πρωϊ,-η σκοτεινότερη ώρα, δεν έκλεισε μάτι, ντύθηκε και βγήκε στο δρόμο.
Απόλυτη ερημιά, το κρύο τσουχτερό, ίδια η ζωή του.
Όλα γίναν μια στιγμή. Και το φως και το σκοτάδι.
Η νύχτα πίσω του, η μέρα μπροστά του. Μια στιγμή στο χρόνο κι αυτός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου