"Αξίζει φίλε..."

 "Αξίζει φίλε να υπάρχεις για ένα όνειρο κι ας είναι η φωτιά του να σε κάψει"

 Άλκης Αλκαίος

Έρχονται από μακριά οι στίχοι, με έφηβη δύναμη, βραδυάζει πάλι στο χωράφι, στη πόλη, στα γύρω βουνά. Νυχτώνει ο μικρός μέγας κόσμος κάθε φυσικού όντος.

Κάποιος πεινάει, κάποιος κρυώνει, κάποιος σκοτώνεται. Παραμονεύει ο πόλεμος.

Η ζωή αρχίζει και τελειώνει μ" ένα κλάμα.

" Ερχόμαστε από μία σκοτεινή άβυσσο. Καταλήγουμε σε μία σκοτεινή άβυσσο. Το φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή…” γράφει ο Καζαντζάκης. 

Μια ζωή τόσο μικρή που δεν ξέρουμε που να την ξοδέψουμε. Βρήκαμε μια καλή πατέντα, φτιάξαμε τα όπλα. Μετά αρχίσαμε τον πόλεμο. Και η ζωή απέκτησε  ενδιαφέρον, "Στέλλα φύγε κρατάω μαχαίρι". 

Ο Πούτιν  έχει σύγχρονα  όπλα, η Ουκρανία έχει πλούσια κοιτάσματα, δεν κάνουμε ένα πόλεμο να τ' αρπάξουμε. Μια πρόφαση, ένα σπίρτο και χιλιάδες νεκροί. Το θέαμα θα το παρακολουθήσουμε στις οθόνες.  Ο Πούτιν θα το βλέπει στη γιγαντοοθόνη του Κεμλίνου και θα ηδονίζεται. Ο τύπος φαίνεται πόσο έχει βαρεθεί τη ζωή του, δεν αντέχεις να τον βλέπεις πάνω από λεπτό. 

Όλοι οι ηγέτες βαριούνται, κάθε μέρα κουστούμι γραβάτα και σαχλαμαρίζουν στις κάμερες. Ω βαρεμάρα. 

Ένας πόλεμος δίνει κάποιο ενδιαφέρουν στην  κενόδοξη ζωή τους. 

Αν ήξεραν τη λογοτεχνία, τη μουσική, τον έρωτα ή έστω λέξεις απλών γεμάτων ανθρώπων όπως ειρήνη, ελευθερία, αυτονομία, δικαιοσύνη, αλληλεγγύη, ίσως παρέμεινε μια ανθρώπινη στάλα μέσα τους και να μην έψαχναν  έναν πόλεμο στην ανίατη ζωή τους. 

Φυσικά δεν είναι μόνο οι ηγέτες, είναι και οι πολίτες που τους αποδέχονται σαν είδωλα που θα σώσουν τη δικιά τους άχαρη ζωή.

Μετά  τόσοι άνθρωποι στη γη δουλεύουν στη βιομηχανία όπλων, μαζί με τον Πέτρο, τον Γιόχαν,  τον Φράντς. Ξυπνάνε το πρωί  και πάνε να φτιάξουν όπλα, όπως λέει κι ο Νεγρεπόντης, ιδέα δεν έχουν για τραστ και για Μαρξ, πάνε να βγάλουν το ψωμάκι τους. 

Μην είσαι αφελής, σε ποιον κόσμο ζεις, ετοιμάσου για πόλεμο αν θες ειρήνη,  φυσικά έχουν και συνθήματα οι ήρωες. Βέβαια όσοι δεν ξέρουν να δέσουν μια γραβάτα δεν ξέρουν πόσο σοβαροί είναι αυτοί οι άνθρωποι, τόσο σοβαροί που ανάβουν φωτιές και προσπαθούν

δήθεν να τις σβήσουν.  

Ε τι νομίσατε, έτσι γίνονται οι ήρωες, στα σχολειά και στα χωράφια;