Ένα τυχαίο γεγονός;

Αναλογίζομαι φορές τι χειρότερο θα έκανε η δεξιά, απ' ότι έκανε και συνεχίζει να κάνει ο Σύριζα. Πέρα από τις λεκτικές κοκορομαχίες, όλα τα υπόλοιπα είναι ίδια και χειρότερα. Ως γνωστόν η πράξη μετράει.Τ' άλλα έπεα πτερόεντα.
Είμαστε ένας λαός εγκλωβισμένος στη μετριότητα της μικροπολιτικής εδώ κσι χρόνια. Δίχως ανάστημα, χωρίς όραμα.
. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Ξέφτισαν όνειρα, ιδανικά μες τον ορυμαγδο που τα ρήμαξε όλα. Για τους νέους δεν υπάρχει πια εδώ.Μόνο αλλού. Δεν είχαμε το σθένος να αντιδράσουμε νωρίς. Τώρα είναι αργά, μας κατάπιε το σύστημα. " Εδώ κανείς δεν τραγουδά κανένας δεν χορεύει, ακούνε μόνο την πενιά και ο νους τους ταξιδεύει..."
Και δεν μιλάω για τους πλούσιους, ούτε για τους βολεμένους. Οι πρώτοι αρπάζουν τις μπουκιές των πεινασμένων και οι δεύτεροι μου ήταν πάντα αδιάφορoι και βαρετοί, σαν την άχαρη ζωή τους. Μιλάω για τα ανήσυχα μυαλά, αυτούς που ονειρεύτηκαν ένα καλύτερο κόσμο με ισονομία, αλληλεγγύη και δικαιοσύνη, Μιλάω για τους τρελούς και τους κατατρεγμένους, μιλάω για τους διαρκώς μεθυσμένους, τους πάντα ερωτευμένους. Αυτοί είναι και η μόνη ελπίδα. Απ' αυτούς θα γεννηθεί ο καινούριος κόσμος .Κάποτε τα σκουπίδια της δύσης, θα πάψουν να είναι το ψωμί των φτωχών λαών. Αυτή η τερατογέννηση οδηγεί στην καταστροφή. Ποιό τυχαίο ή σχεδιασμένο γεγονός θα τη σταματήσει;



22 Ιουνίου 2014

Μεταμεσονύκτιο

Νύχτες της αγρύπνιας
Του έρωτα και του πόνου
Ότι αγάπησα χάθηκε, μαζί και τ' όνειρο
Αποξηραμένο
κόκκινο τριαντάφυλλο στα χέρια μου ότι πέρασε
Το τρίβω δυνατά μες τις παλάμες μου
Άρωμα νοσταλγίας, φύλλα κι αγκάθια γίνονται σκόνη
Αίμα και σκόνη, λάσπη από πορφύρα οι νύχτες μου
Νύχτες της αρμύρας και της λησμονιάς
Ακούω την ανάσα σου, χιλιάδες ανάσες στον ανήφορο, άνθρωποι που προχωράμε μαζί
Φέγγουν τα μάτια μας την άναστρη νύχτα
Τίποτα δεν χάθηκε. Τ' όνειρο φωτίζει πάλι το σκοτάδι. Θα χαράξει το φως.
Μέρες της φύσης και της ομορφιάς. Μέρες του καλοκαιριού και της αγάπης.
Μας απομένουν οι μέρες που ακόμα δεν ζήσαμε.
Κοιμήσου τώρα. Μας περιμένει το απρόσμενο αύριο.


22 Ιουνίου 2018

Εγώ έζησα

Σήμερα πήρα μια καρφίτσα και άνοιξα μια μικρή τρύπα στο κεφάλι μου. Επιτέλους ήθελα να δω μόνος μου, τι παίζει εκεί μέσα. Είχα διαβάσει πως ένα ελάχιστο μέρος του εγκεφάλου κατάφερε να αξιοποιήσει ο άνθρωπος. Γιαυτό όλα τα δεινά του πλανήτη. Πολλοί ερευνούν κι άκρη δεν βγάζουν. Πως να εξηγηθεί η αυτοκαταστροφικότητα του ανθρώπινου είδους και κοντά στη δική του συντέλεια και η καταστροφή κάθε ζωικού και φυτικού όντος; Γράφονται χιλιαδες βιβλία, πλάθονται εκαντοταδες θρησκείες, εκατομμύρια οι ευχές καθημερινά. Κι όμως ο άνθρωπος έβαλε σημάδι το θαύμα της φύσης. Πιο πολύ τον έλκει ο πόλεμος, παρά ο έρωτας. Ένας ακήρυχτος υφήλιος πόλεμος με άπειρα θύματα ζωής.
Δεν άντεξα τόση σπατάλη της ζωής μου στο ανθρώπινο σκοτάδι.
Τρύπωσα σήμερα μες το κεφάλι μου. Στα κρυφά παρατηρούσα του μυαλού μου τ' ανθρωπάκια. Απογοητεύτηκα πλήρως. Κουμάντο έκαναν τα πιο ηλίθια. Ότι δουλειά κι αν έκαναν κουβαλούσαν την ηλιθιότητα. Σκοτώνονται να επιβληθεί το ένα στο άλλο. Άλλα ήταν αδιάφορα και τα περισσότερα είναι σε αιώνιο ύπνο.
Τα μάζεψα κι έφυγα. Δίχως ελπίδα. Ίσως αν και όταν ξυπνήσουν αυτά που κοιμούνται. Πόλεμος μέσα, πόλεμος έξω.
Έμεινα με μια τρύπα στο κεφάλι. Λίγο το κακό, όταν τόσοι και τόσοι έχουν μια σφαίρα στο κεφάλι. Όταν κάθε μέρα χιλιάδες σφαίρες σκοτώνουν ανθρώπους που δεν πρόλαβαν να ζήσουν. Εγώ έζησα.


20 Ιουνίου 2018

Θύμα της λογικής

Παρακαλώ μην ενοχλείτε. Αυτή την ώρα συσκέπτονται δεκάδες ανθρωπάκια μες το μυαλό μου. Πρόκειται να λάβουν καθοριστικές αποφάσεις για την εναπομένουσα ζωή μου. Αν και απεχθανομαι την δημοσιογραφική γλώσσα ξεκίνησα με δαύτην. Φαίνεται όλες οι σοβαροφανείς αποφάσεις θέλουν φανταζί περιτύλιγμα. Όσο πιο ψηλά η ιεραρχία, τόσο το γελοίο θριαμβεύει κι αυτό που είναι να ειπωθεί με απλές λέξεις χάνεται στο αμπαλάζ. Αλλιώς θα φανεί η αλήθεια κι αυτό δεν συμφέρει κανέναν. Ίσως επειδή σκέφτηκα με τη λογική, κι αυτή συμβαίνει να βρίσκεται στο ψηλότερο σημείο του σώματός μου, φαίνεται απορρέει και τούτη η χιλιομπαλωμένη γλώσσα. Ας είναι. Οι αποφάσεις είναι σημαντικές, η σύσκεψη συνεχίζεται. Το μόνο που μ' ενοχλεί είναι η δικαστική αμφίεση και αυτό το καλιμάφκι στο κεφάλι μου. Μα πόσο γελοίος γίνομαι σήμερα, είμαι θύμα της λογικής. Το παραδέχομαι. Όπως όταν μου λένε πως αυτός είναι ο κόσμος, δεν μπορούμε να τον αλλάξουμε κι εγώ κουνάω το κεφάλι της λογικής καταφατικά. Την κατάντια μου σήμερα, τι πάω και σκέφτομαι και θέλω να το γράψω κιόλας.
Μόνο ο ίσκιος της ιτιάς με ανακουφίζει ετούτη την καυτή μέρα.
Η σύσκεψη συνεχίζεται στο μυαλό μου. Τα ανθρωπάκια μου συζητάνε για το φόβο. Θέλουν λέει να καταλήξουν σε μια κοινή συνισταμένη του δεν ξαναφοβάμαι τίποτα. Ας αποφασίσουν ερήμην μου. Εγώ πάντα φοβόμουνα.
Δεν μ' αρέσει η γλώσσα που γράφω. Δεν πρόκειται να δημοσιοποιήσω αυτό το κείμενο. Χιλιοειπωμένα λόγια, βαρετά.
Τώρα συζητάνε για τη σταθερότητα στις αποφάσεις. Δεν με αφορά. Πάντα ήμουν του Βολταίρου.
Η σύσκεψη οδηγείται σε ναυάγιο. Τσακώνονται τώρα. " Εσύ τι πετάγεσαι σαν πούτσα από βρακί;" ακούω να λέει ουρλιάζοντας ένα.
Τέλος. Αποτυχία. Δεν μπορώ άλλο αυτό το βουητό της λογικής στο κεφάλι μου. Τα διαγράφω όλα.
Παραμένω ταπεινός προσκυνητής στον τάφο του Καζανζάκη.


13 Ιουνίου 2018

Μάθημα δημιουργικής γραφής.

Έμοιαζε με λουλούδι πάνω στην αχλαδιά. Αλλά δεν ήταν. Και η μικρή αχλαδιά τώρα, έχει δυό αχλάδια. Το ένα για μένα και το άλλο θα το δωρίσω.
Ήταν πεταλούδα. Πήγα κοντά, δεν έφυγε. Και τη φωτογράφισα. Αυτή, τα πράσινα φύλλα και τον μπλε ουρανό. Ήθελα να βάλω στο κάδρο και δυό βαμβακιένια σύννεφα του Ιούνη, αλλά ήταν απ' την άλλη πλευρά του ουρανού.
Δεν έφευγε. Πήγα να τη χαιδέψω κι έφυγε. Ένα τρυφερό βελούδο πέταγμα. Κοντοστάθηκε μια στιγμούλα, με κοίταξε και χάθηκε. Μου θύμισε μια παλιά αγαπημένη. Ένα βράδυ που την πήγα σπίτι της, περίμενα να φθάσει την πόρτα της. Μ' άρεσε το περπατημά της, ήταν σαν να χόρευε. Σταμάτησε στο στενό δρομάκι, γύρισε με κοίταξε κι εγώ έλιωσα. Έκανε ζέστη, ήταν καλοκαίρι. Ο δρόμος μύριζε βασιλικό. Δεν την ξαναπήγα ποτέ σπίτι της. Από παλιές αγάπες δεν θέλω να θυμάμαι πολλά. Απ' την Πηνελόπη θυμάμαι το κοτσιδάκι της, απ' την Άρτεμη το τατουάζ στο πέλμα του ποδιού της κι απ' την Όλγα πόσο όμορφα κούτσαινε. Αγαπώ τις μικρές αναπηρίες των άλλων. Οι δικές μου είναι περισσότερες. Μια φορά που τις είπα, μου είπαν ότι τις λέω να πάρω σύνταξη. Ντράπηκα, δεν τις ξαναείπα.
Προτιμώ να λέω για το σφύριγμα του τρένου και για τη φωλιά του κόκορα. Όταν πάλι δεν έχω τίποτα να πω, σιωπαίνω ή γράφω αδιάφορα κειμενάκια σαν ετούτο, γιατί τα μαθήματα δημιουργικής γραφής στην Αθήνα κάνουν πάρτυ. Εγώ ζω στην επαρχία.

11 Ιουνίου 2018

Το μπλέντερ

Το μπλέντερ είναι το πιο σημαντικό εργαλείο που έχουμε σπίτι. Επειδή είναι και παιδικό απωθημένο, -στην νηπιακή μου ηλικία δεν είχαμε, κάποιες φορές πατάω το κουμπί κι ας ανακατέψει αέρα. Ακούω βέβαια τις φωνές της γυναίκας μου, αλλά το προσπερνάω. Είναι μόνιμα στον πάγκο της κουζίνας. Όταν το χρησιμοποιώ χωρίς λόγο, η γυναίκα μου το κρύβει. Πάντα όμως το βρίσκω. Είναι εξάλλου ο μοναδικός λόγος που τσακωνόμαστε. Εγώ πιστεύω πως τα ζευγάρια πρέπει να καβγαδίζουν αραιά και που. Εκείνη πάλι όχι.

Μόνo εμένα αρέσει ο ήχος απ' το μπλέντερ, οι άλλοι στο σπίτι εκνευρίζονται. Όταν όμως κάνεις τη διαδρομή Τρίκαλα- Θεσσαλονίκη με καψουροτράγουδα, σαν κλασική μουσική ακούγεται το μπλέντερ. Προχτές έκανα χυμό καρότο, τα καρότα δεν κομματιάζονταν, ζοριζόταν, μούγκριζε. Ήρθαν στη κουζίνα με το μαστίγιο. Πρόλαβα και κρύφτηκα κάτω απ' τον καναπέ. Σε καλό μου βγήκε, βρήκα ένα δίευρο και μια κατσαρίδα. Δεν είπα τίποτα για ευνόητους λόγους. Με τα ευρώ πήρα καφέ, έτσι κι αλλιώς χαμένο ήταν.

Με το μπλέντερ κάνω μαρμελάδες, πουρέ και διάφορες αλοιφές. Συχνά πετάω μέσα τις δηλώσεις πολιτικών και άλλων παρατρεχάμενων. Γίνονται πολτός, εξαφανίζονται. Το κάνω βέβαια όταν παρασύρομαι και πάω να τις πιστέψω. Στο μπλέντερ, λέω τότε. Πολυεργαλείο το μπλέντερ.

Πάω να το ανοϊξω. Θα πετάξω μέσα όλες τις αφίσες των νυχτερινών κέντρων που γεμίσαν την πόλη. Δεν τις αντέχω.

Ξέρω πάλι θα με φωνάζουν, μεσημέρι κι όλοι

κοιμούνται.

6 Ιουνίου 2018

Στιγμές

Η Κεφαλονιά μυρίζει θυμάρι, η Σκόπελος πεύκο, η Νάξος έρωτα. Àκούω τα τζιτζίκια στο Πήλιο, το αεράκι στη Σίφνο, στη Κρήτη μαντινάδες. Ηλιοβασίλεμα στον Αρμενιστή, γλυκοχάραμα στη Λευκάδα. Ιόνιο πέλαγος, Αιγαίο πέλαγος, πέλαγος και τα ελληνικά τραγούδια. Βλέπω τους θεόρατους βράχους στα Μετέωρα και τη γραμμή του Κόζιακα. Φως το ελληνικό καλοκαίρι. Στην Επίδαυρο και στους Δελφούς, ανασαίνει ένας άλλος αρχέγονος πολιτισμός. Περπατάω στο φαράγγι του Βίκου, στα πέτρινα σοκάκια της Ηπείρου. Το ναυάγιο στη Ζάκυνθο και η ελαφόνησος στα Χανιά.
Συλλέγω άσπρες θαλασσινές πέτρες στο Μυλοπόταμο και στη Νταμούχαρη. Συλλέγω λέξεις, άμμο, αλάτι, ήλιο, ακόμα και βουνά ολόκληρα συλλέγω. Όλυμπος, Πίνδος, Άγραφα. Περνάω πέτρινες γέφυρες, κολυμπάω στον Αχελώο. Διαβάζω στον ίσκιο του αιονώβιου πλάτανου. Πίνω νερό από κρυστάλινες πηγές. Είμαι ολόκληρος ένα ελληνικό κσλοκαίρι.
Κι ύστερα με ρωτάς που βρίσκω τόση χαρά;

1 Ιουνίου 2018