Να φορας παντού μάσκα, είναι όμορφα τα μάτια σου

Στα ανώδυνα συμφωνούμε, στα επώδυνα να δούμε ποιοί είμαστε στην ουσία της ύπαρξής μας. Η γνώμη και η πράξη φαίνεται στη σύγκρουση. Ο κόσμος άλλαζε πάντα μέσα από κινήματα και φωτιές. Τίποτα δεν χαρίζεται, όλα κερδίζονται. 

Καθαρή, ηλιόλουστη απλώνει η μέρα στον κάμπο, να πάρει κάτι απ' την καταστροφή.  Μαζί με τα σπαρτά, πνίγηκαν  ποντίκια, χελώνες, βάτραχοι, κάποιοι ψάρευαν μες τα θολά νερά, τα φίδια βγήκαν στους δρόμους.  Κάτι σαν τον κατακλυσμό του Νώε. Η φύση δεν εκδικείται, την στήσαμε στον τοίχο και πυροβολούμε. Τα υβρίδια βουτηγμένα στα φάρμακα παλεύουν να σωθούν. Αυτό το λέμε αγροτική παραγωγή και τα διευθύνει κάποιος που αγνοεί τη μυρωδιά φρεσκοοργωμένου χώματος. Λογικό, κανένας δεν σκάβει με κουστούμι και γραβάτα.

Γλυκό φθινόπωρο μετά τη βροχή,  ένα μηχανάκι ακούγεται από μακριά, κόβει χορτάρια, ίσως ξύλα για τον χειμώνα.

Κακήν κακώς άνοιξαν τα σχολεία, κακήν κακώς κλείνουν. Μετά φταίνε οι μαθητές. Φταίω κι εγώ που τίποτα δεν έκανα να αλλάξει αυτός ο κόσμος. Σε θυμάμαι κάθε φορά στην καταστροφή. 

Ξέρεις πόσο όμορφα είναι τα μάτια σου, να φοράς παντού μάσκα. Ακόμα πιο όμορφα να δείχνουν.

Ο δρόμος

Σαββατόβραδο πάλι. Νοσταλγώ εκείνα τα παλιά. Γλεντούσαν οι άνθρωποι, ομόρφυνε η ψυχή μας.  Κρύο το βράδυ απόψε, τέλειωσε ακόμα ένα καλοκαίρι. Μολυβί τα σύννεφα, τα νέα σκούρα γκρι, αλλάζουν αποχρώσεις κολλημένα στο μαύρο. Ταξιδεύοντας για Αθήνα θυμάσαι; - μια στάση στα Καμένα Βούρλα για καφέ, ποτέ πια. Σαν δίευρα μας έβλεπαν, τώρα δεν το χωράει ο νους, άγρια θηρία που τρώνε μικρά παιδιά.  Ποτέ πια φασισμός, όχι άλλα καμένα μυαλά, ποτέ πια. Ούτε για καφέ.

Έκλεισαν τα στέκια  του δρόμου με τα καρπούζια, ένα άσπρο σκυλί περιφέρεται θλιμμένο. Τέλειωσε το καλοκαίρι. Οι γάμοι πάντα ήταν επικίνδυνοι, τώρα είναι θανατηφόροι. Μήπως η εξουσία δεν ήταν πάντα κίνδυνος, τώρα  μοιάζει μεσογειακός τυφώνας. Κινείται αλλοπρόσαλα, απρόβλεπτα, στο τέλος θα λογαριάζουμε τους νεκρούς.

Βρέχει πάλι. Έλα να χορέψουμε στη βροχή.  Ο δρόμος είναι σκοτεινός. Το μόνο ξέφωτο που απέμεινε, αυτό της καρδιάς σου.

Το άδειο καλώδιο

Ένα μικρό πουλί ισορροπεί στο καλώδιο του τηλεφώνου, εδώ μπροστά μου. Μετά πετάει στο λούκι της σκεπής. Ξανά στο καλώδιο. Φαίνεται ανήσυχο, όπως κι εγώ. Του μιλάω για τη βροχή, για το φθινόπωρο, τη μέρα και τη νύχτα. Τι κάνεις όταν νυχτώνει, που είναι η φωλιά σου, έχεις φίλους, όταν πονάς τι κάνεις;  Κουνάει ασταμάτητα το κεφαλάκι του, με το μικρό του ράμφος

αποτινάζει τις ερωτήσεις μου, μετά μικρά κελαηδίσματα θέλουν να απαντήσουν. Αραιές βαριές σταγόνες βροχής, απλώνω το χέρι μου, του ψιθυρίζω έλα.

Φεύγουν οι άνθρωποι,  έρχονται άλλοι. Ο πόνος και η χαρά εναλλάσονται στη φύση. Ένας γελαστός φίλος έφυγε νέος, βουβός ο πόνος.  Ε πουλάκι τι κάνεις όταν πονάς; 

Νυχτώνει. Τα φώτα της πόλης άναψαν θλιμμένα, η εποχή της αβεβαιότητας κλέβει έναν γλυκό Σεπτέμβρη.

Ένα τραγούδι έρχεται από μακριά, ίσα που ακούγεται, τραγουδάω μαζί του να δυναμώσει, "πρώτο φθινόπωρο χωρίς αγάπη..."

Το πουλί έφυγε, το καλώδιο ερήμωσε, ένα άδειο καλώδιο γεμάτο δάκρυα.

Πονάω κι εγώ

Βρέχει. Μουσικές νότες οι σταγόνες στο τζάμι του αυτοκινήτου. Η πρώτη βροχή φιλοξενείται στο διψασμένο καλοκαιρινό χώμα. Το χωράφι ποτίζεται, τα δέντρα συνομιλούν με τη χαρά της φύσης, δακρύζει το χορτάρι στη γης καλωσορίζοντας τον Σεπτέμβρη.  Το ραδιόφωνο παίζει ωραίες μουσικές σήμερα, σβήνει τα νέα της θλίψης, κοιτάω το χωράφι μέσα απ' το παράθυρο, νοιώθω τη μελαγχολία της ευτυχίας. 

Πως χάνεται τόση χαρά σε άνυδρες μέρες, πως ζούμε έτσι στα στενά της πόλης; Άνθρωποι στοιβαγμένοι σε τρένα και σε λεωφορεία πάνε στις δουλειές, μισή μέρα δρόμος, άνθρωποι στα ανήλιαγα διαμερίσματα κακοφορμισμένων πολυκατοικιών, άνθρωποι με δυό δουλειές για να τα βγάλουν πέρα.  Η βροχή δυναμώνει, διαμαρτύρεται μαζί μου για τη χαμένη ζωή μας.  Η φύση είναι εδώ και φωνάζει δυνατά. Ζήσε τις εποχές μου, τη μέρα και τη νύχτα μου, το πρωινό μου ξύπνημα  είναι για σένα, είσαι παιδί μου. Μεγάλωσα τόσους ανθρώπους αιώνες τώρα. Έλα στην αγκαλιά μου, θα σε μάθω να ζεις απ' την αρχή την ομορφιά, την απλότητα της ομορφιάς. Μόνο άλλο μη με σκοτώνεις. Πονάω κι εγώ.

Πεθαμένη λογική

Η λογική μπορεί να λύνει τα προβλήματα των αριθμών, αλλά δεν λύνει των ανθρώπων. Οι πρόσφυγες δεν είναι αριθμοί. Ούτε οι άνεργοι και οι ευάλωτοι είναι μαθηματικά. Και πως οι χορτασμένοι να νιώσουν την πείνα και τον πόνο. Βέβαια έχουν και αυτοί τις σκοτούρες τους, πως να διαφυλάξουν και να αβγατίσουν τα βολεμένα τους. Οι πλούσιοι έχουν το χρόνο να είναι ευγενείς. Το μεγάλο παραμύθι της επίπλαστης ευγένειας το έμαθαν μέσα από τη σαβούρα βιβρ της άνετης ζωής τους. Είναι άλλη η αξιοπρέπεια της ευγένειας των κατατρεγμένων. Πηγαία λεβέντικη,  αυθεντικά ανθρώπινη. " Τι να τα κάνω τα τραγούδια σας, ποτέ δεν λένε την αλήθεια..." τραγουδούσε κάποτε, ο τώρα μεταλλαγμένος Σαββόπουλος. Φυσική εξέλιξη, τα πλούσια γηρατειά αλλοιώνουν νου και καρδιά.  Οι νέοι έχουν ανάγκη  το όνειρο, το δίκιο, την αλληλεγγύη, ο κόσμος ανήκει σ' αυτούς, οι νέοι έχουν ανάγκη την ευγένεια της ζωής και όχι την καμουφλαρισμένη λογική των βολεμένων.

Στον έρωτα και την επανάσταση δεν χωράνε πεθαμένες λογικές.

Σιδηροκατασκευές

Δουλεύει όλη μέρα. Το βράδυ φεύγοντας με το ποδήλατο γυρίζει πίσω, ρίχνει μια ματιά ακόμα στο ταπεινό σιδηρουργείο του και πάει να ξεκουραστεί. Αν ήμουν σκηνοθέτης δεν θα άφηνα αυτή τη ματιά στη νύχτα. Είναι η ζωή του.

Ο ηλικιωμένος τσαγκάρης έχει μια απλή λάμπα από πάνω του, χρόνια φεύγει λίγο πριν τα μεσάνυχτα για ύπνο. Και το πρωί πάλι να φτιάξει σόλες, να καλουπώσει ένα καινούριο ζευγάρι.

Ο Μήτσος δουλεύει σε βουλκανιζαντέρ, ο Μιχάλης πλένει αυτοκίνητα σε βενζινάδικο, ο Οδυσσέας φέτος έβαλε ένα χωράφι μπάμιες.  Οι άνθρωποι για το μεροκάματο, άλλοι αγάπησαν τη δουλειά τους, άλλοι πρέπει να δουλέψουν απλά. Η Ελλάδα που παράγει. Η πολύ μικρή Ελλάδα που ιδρώνει στην επιβίωση και στην αξιοπρέπεια.

Αυτοί οι άνθρωποι συντηρούν τη μεγάλη Ελλάδα της κατανάλωσης, της γραφειοκρατίας, του φαίνεσθαι.

Δεν ξέρω αν διαβάζουν, τι μουσική ακούνε, αν αυτοί που πέφτουν ξεροί για ύπνο έχουν την πολυτέλεια του ελεύθερου χρόνου να δουν ταινίες, να εξασκήσουν το μυαλό και τη συναισθηματική νοημοσύνη τους, αλλά τους εκτιμώ βαθιά.  Πιότερο από πολλούς διανοούμενους της θεωρίας. Αυτοί έχουν άποψη για τη δουλειά τους, οι δεύτεροι για όλα.

Βλέπεις χωρίς τους πρώτους δεν θα υπήρχαν οι δεύτεροι.

Αγιασμένη νύχτα

Τα αστέρια  φωτεινός θόλος στον ουρανό, το φρεσκοκομμένο

χορτάρι μοσχοβολάει στη γη. Ξαπλωμένος καταμεσίς στο χωράφι, αναπνέω την άχνα της νύχτας. Η ευτυχία τόσο απλή είναι;

Σιωπή οι λέξεις, ψιθυρίζει ολάκερη η φύση, η νύχτα απόψε είναι αγιασμένη. Μαγικές νότες τα τραγούδια που αγαπήσαμε, φωνάζω τον αέρα, πάρε αυτό να της το πας στον ύπνο της. Νανούρισμα η φωνή των αγγέλων.

Έρχεσαι από μακριά, ποτέ η γης δεν είδε τόση ομορφιά, παρά μόνο σε μια στιγμή αιωνιότητας.

Μέθη

Ψάχνω ένα σύννεφο. Δεν βρίσκω κανένα. Γαλανός ουρανός, ευδιάκριτες οι γραμμές των βουνών, το καλοκαίρι του Σεπτέμβρη ομορφαίνει το πρωινό της Κυριακής. Τα χελιδόνια είναι ακόμα εδώ.  Τα σταφύλια γενομένα κρέμονται προκλητικά στο αμπέλι. Τρώω ένα σύκο για πρωινό. Ο ιός, οι Τούρκοι, οι Έλληνες, τα σύνορα. Αν δεν υπήρχαν σύνορα δεν θα υπήρχε πρόβλημα. Δουλεύουμε τις μισές μέρες του χρόνου για τα σύνορα. Πάντα τα σύνορα.

Το τραίνο σφυρίζει, ο σκύλος γαυγίζει, εγώ ακόμα ψάχνω θέμα κειμένου, κουβάρι μπερδεμένο η ανθρωπότητα, νόστιμες οι μικρές φράουλες του φθινοπώρου.

Γράφω μια λέξη και τελειώνει το διάλλειμα.  Η ζωή τελικά είναι ένα διάλλειμα ανάμεσα στην αιωνιότητα του θανάτου.

"Τα ξυπνήματα" του Όλιβερ Σάκς ήταν ένα αληθινό βιβλίο. Μετά ο Πένυ Μάρσαλ έκανε μια συγκλονιστική ταινία. Κι εδώ τα σύνορα ζωής και θανάτου.

Εσύ όμως είσαι, ζωντανός, έχεις δεν λέω κάποια αστεία προβλήματα, μπορείς όμως ακόμα να ερωτευτείς.  Κι αν δεν μπορείς άνθρωπο, ερωτεύσου ένα δέντρο, μια γάτα, μια ιδέα, μια αλεπού τέλος πάντων, ένα δημιούργημα της φύσης. Θα γλυτώσεις από τα όπλα των ανθρώπων. Θα γλυτώσεις απ' τους δυνάστες, τους πλουτοθήρες και τους βρυκόλακες.  Κι αν ούτε αυτό μπορείς τότε πιες τον Μπωντλαίρ και "...μέθα, μέθα αδιάκοπα! Αλλά με τι;  με ρακή, με κρασί, με ποίηση, με αρετή. Με ότι θες, αλλά μέθα!"

Χαμογελάω στο φεγγάρι

Μια στο καρφί και μια στο πέταλο, φαρ ουέστ, σκόνη και πέτρες η ζωή μου. Τι κυνηγάω, ποιός με κυνηγάει;  Τι ψάχνω, ποιός με ψάχνει; Κι όταν φθάσουμε κάπου, μας περιμένει ένας κυνικός θάνατος.

Είναι καλοκαίρι και τη βγάζουμε με μπύρες, "κλεφτρόνι" ο Τάσος μας προμηθεύει. Άνεργοι, απένταροι, άστεγοι, αναπολούμε άλλες εποχές. Εκείνες του ονείρου. Σε μια παρατημένη αποθήκη με τσίγκινη σκεπή και δυό μικρά παράθυρα, στα όρια της πόλης. Ο Νικ δεν μιλάει, μόνο τραγουδάει Σιδηρόπουλο, ο Μήτσος όλο διαβάζει Μπουκόφσκι, η Λένα ασχολείται με το σκουλαρίκι στη μύτη της, ο Πίτερ βρίζει τους καπιταλιστές κι εγώ δεν έχω το θεό μου, βρίζω τους πάντες. Και τον μαλάκα τον Τζόνυ που δεν άντεξε και τον βρήκαμε κρεμασμένο χτες το μεσημέρι στην αγριοκορτζιά πίσω στην αποθήκη. Γιατί βρε ηλίθιε, η ζωή είναι ωραία, τι ζήλεψες στον θάνατο;

"Εμένα που με βλέπετε, έχω δυό πτυχία στην κωλότσεπα, ταξιτζής δούλευα, τώρα σκατά" το μότο του Πίτερ. "Ψάξε στο ίντερνετ ήλιθιε, χτες είπαν ότι δουλειές υπάρχουν, οι άνεργοι βαριούνται να ψάξουν" ο Τάσος.

"Φέρε μια μπύρα ρε και σταμάτα τις μαλακίες, εξήντα είμαι"

Φαρ ουέστ η ζωή μας, αφόρητη η ζέστη, χαμένη η ζωή μας. Μπύρες και λακούβες, άνθρωποι στιβαγμένοι στον πόνο, το μάτι του Μήτσιου πρησμένο, πλακώθηκε το πρωί με τον Νικ...

Λίγο καθαρό αέρα, μπόχα  η μικρή αποθήκη.

Βγαίνω έξω, βράδιασε, σκέφτομαι την κάποτε αγαπημένη μου, χαμογελάω στο φεγγάρι.