1 Οκτ 2014

" Έχω ένα όνειρο…."

                                                            
 
                                                               «Δεν πολεμάς το σκοτάδι με σκοτάδι.
                                                                 Μόνο με το φως μπορείς»

                                                                                       Μάρτιν Λούθερ Κινγκ.
Γλυκιά μέρα του Σεπτέμβρη, δυό τρία σύννεφα έπαιζαν στον ουρανό κι ένα απαλό πρωινό αεράκι κυμάτιζε την πόλη. Έβλεπα το φόρεμά της να κολλάει πάνω στο σώμα της, τα αχτένιστα μαλλιά της να ανεμίζουν στον αέρα. Καθώς έφευγε και άφηνε πίσω της αναπάντητα ερωτήματα. Φτάνει όμως μια σιωπηλή ματιά να εμπιστευθούν δυό άνθρωποι.

Καμία αναβολή πια, σε δύο εβδομάδες. Ένα φως γέμισε το είναι μου. Είχα πια ένα όνειρο. Κάτι που εξαρτιόταν από μένα. Ήταν μια σειρά από σημαντικές λεπτομέρειες που θα έπρεπε μέρα νύχτα να ετοιμάσω. Όλα θα γινόντουσαν σχεδόν τέλεια. Τέλεια δεν υπάρχει.

«Έχω ένα όνειρο…» . Φλόγισε πάλι μέσα μου ο Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ. Μια φίλη του τραγουδίστρια τον πλησιάζει και του ψιθυρίζει στο αυτί: «Πες μου για τ΄ όνειρό σου». Γεννήθηκε έτσι ο πιο διάσημος λόγος στην ιστορία της ανθρωπότητας. Έτρεξα στο βιβλιοπωλείο της Γλάδστωνος και πήρα τρία μέτρα χαρτί του μέτρου κι ένα κόκκινο μαρκαδόρο. Το άπλωσα στο πάτωμα κι άρχισα να γράφω με τίτλο « Έχω ένα όνειρο….» για το δικό μου όνειρο.

«Όταν οι μηχανές, τα κομπιούτερ, τα κέρδη κι οι τίτλοι ιδιοκτησίας θεωρούνται πιο σημαντικά από τον άνθρωπο το τρίδυμο «ρατσισμός, ακραίος υλισμός και στρατοκρατία» γίνεται ανίκητο. Μια πραγματική επανάσταση αξιών θα μας κάνει να αμφισβητήσουμε κατά πόσον ήταν δίκαιες πολλές παλιές και σύγχρονες πολιτικές μας»…Μάρτιν Λούθερ Κινγκ
Τίποτα, μα τίποτα, δεν μπορεί να είναι πάνω από την ανθρώπινη ζωή.
Έγραψα τσιτάτα και συνθήματα πολλά. Μα πάλι τίποτα. Μόνο το βίωμα δημιουργεί τη συναίσθηση. Κόλλησα στον τοίχο το χαρτί, μέχρι τα εγκαίνια ο πίνακας του Ουζερί. Γράφω, σβήνω, ονειρεύομαι. Ψάχνω έναν ανοιχτό δρόμο.
Μετά από μέρες χτύπησε το τηλέφωνο. Ήταν ένας παλιός καλός Κρητικός φίλος . Ο Λουδοβίκος των Ανωγείων. Πάνω στην ώρα.
-Θέλω στις 21 του Σεπτέμβρη ναρθείς στα Τρίκαλα. Εσύ και το πλακέ μαντολίνο σου. Φέρε και τη μαντόλα.
Είπε ναι και του εξήγησα το γιατί.
Μετά αρχίσαμε να τραγουδάμε μαζί το μοιρολόγι της φώκιας. Γέμισα με τη μορφή του Παπαδιαμάντη.Ήταν η πρώτη ανάταση.

Ταξιδευτής
30 Σεπτέμβρη 2014 (31)

2 σχόλια: