Το σπίτι ήταν παλιό

Εγκατελελειμμένο χρόνια, η σκεπή έμπαζε νερά στη πρώτη βροχούλα, τα παράθυρα τάκανε βόλτες ο αέρας, σκόνες και αράχνες, γεμάτο ποντίκια και κοριούς. Απ' έξω έμοιαζε αγέρωχο, μες τα ζιζάνια της αυλής κατοικούν φίδια και άλλα ερπετά.

Κάποτε, ίσως τα αρχαία χρόνια, είχε μια αρχοντιά, ήταν ένα ωραίο σπίτι που κοίταγε την ανατολή.

Λένε πως το κτισαν σοφοί, άφησε παρακαταθήκες. Ήταν τέτοια η μαγεία που ενέπνεε που το καμάρωναν οι περαστικοί, το ανέδειξαν όσοι το κατοίκησαν.

Εδώ έζησαν μεγάλοι συγγραφείς, επαναστάτες και σπουδαίοι πολιτικοί, επιστήμονες που στήλωσαν τη γη. 

Τώρα όλοι απορούν για την εγκατάλειψη, ίσως είναι αργά πια να συντηρηθεί. Πολλοί υποστηρίζουν την κατεδάφιση, το γκρέμισμα της ιστορίας μια και καλή, οι επιστήμονες μιλάνε για επανεκκίνηση. 

Χρόνια ολόκληρα αυτή η διαμάχη, το σπίτι  στοίχειωσε, μόνο φαντάσματα το πλησίαζαν, τι θα γίνει επιτέλους μ' αυτό το σπίτι;

Ήταν  Αύγουστος μήνας, μαύρα σύννεφα γέμισαν τον ουρανό, αστραπές και βροντές, η μπόρα ήταν τόσο δυνατή, μισή ώρα κράτησε, το πήρε και το σήκωσε ο δυνατός αέρας, το σπίτι σωριάστηκε, κομμάτια και θρύψαλα, ένας σωρός από διεφθαρμένα υλικά. 

Η φύση πάντα δίνει τη λύση, όταν οι άνθρωποι δεν μπορούν.

Κωστής Ταξιδεύων

Αύγουστος 2022

Το δύσκολο καλοκαίρι

Αν  δεν κυλάει το νερό οι πέτρες χορταριάζουν, αν λείπει η χαρά η λύπη κάνει αόρατους λάκους πάνω στο σώμα. Ο κάμπος δύσκολος, το βουνό είναι μακριά κι η θάλασσα μακρύτερα. Η άσφαλτος καίει, η χαρά ένοχη αναζητά την ομορφιά στα πράσινα φύλλα των δέντρων.  

Στάσιμη λίμνη, αδιέξοδη κι εγκλωβισμένη η δημοκρατία ασφυκτιά ετούτο το δύσκολο καλοκαίρι.  

Που πήγε το ανέμελο Ελληνικό καλοκαίρι;  Το σφρυγηλό σώμα, το ανάλαφρο στήθος, το  όνειρο του παιδιού, - δεν επικαλούνται πια την αρχαία ελληνική δημοκρατία, η Αφροδίτη στέκεται δακρυσμένη.

 Ένα ναυάγιο γεμάτο σκουπίδια, ένας άντρας σκοτώνει τη γυναίκα του, ένας πρωθυπουργός πυροβολεί την λιπόσαρκη δημοκρατία, οι ωραίοι άνθρωποι πεθαίνουν νωρίς. 

Σουρουπώνει γλυκά ο Αύγουστος, γλυκαίνουν τα σταφύλια, ροδοκοκινίζουν τα ρόδια, ένα ερωτευμένο ζευγάρι σπόμεινε μόνο του στη παραλία. 

Ξεσπάει κι άλλη φωτιά στο δάσος, μέσα στις τόσες φωτιές,  οι φλόγες, ο καπνός, τα δέντρα που πεθαίνουν, σώνεται το οξυγόνο της γης. Νερό από τα βάθη της ποτίζει τις ρίζες των δέντρων, νερό κρύο, δροσερό δροσίζει το ζεστό καλοκαίρι. Μετά το βράδυ, η νύχτα, το φεγγάρι, τ' αστέρια κι Εσύ. 

Η ζωή είναι ωραία,  χαμόγελα τα μάτια σου, μουσική η φωνή σου, άγιο το σώμα σου. 

Αυτό το δύσκολο καλοκαίρι.