Why?

Ο Πούτιν, σαν άλλος Χίτλερ, εισβάλει στην Ουκρανία με αληθινά όπλα και με την απειλή καθήστε καλά έχω και πυρηνικά. Πόλεμος, το  ανώτατο στάδιο βιασμού και καταστροφής του πλανήτη. Το 1986 είχαμε το Τσέρνομπιλ, ποιός ξέρει πόσες ανθρώπινες ζωές χάθηκαν στα χρόνια από εκείνη την εφιαλτική έκρηξη, - δυο χρόνια μετά το 1984 του Όργουελ, το οποίο γράφτηκε βέβαια το 1948, λίγο μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο.

Βέβαια ο πόλεμος δεν σταμάτησε ποτέ, αν σήμερα καταστρέφει ωμά και κυνικά την Ουκρανία και φτωχοποιεί την Ευρώπη, διαχρονικά σκοτώνει καθημερινά χιλιάδες ανθρώπους, αφού πρώτα υφαρπάξει τα στοιχειώδη αγαθά επιβίωσης, τους λεηλατήσει, ώστε να λάμπουν στα πλούτη οι λίγοι επί γης, καταφέρνει τον  "νόμιμο θάνατο" των πολλών.

Δεν είναι ο πόλεμος κεραυνός εν αιθρία, είναι αποτέλεσμα της αέναης βαρβαρότητας του ανθρώπου πάνω στον άνθρωπο. Όποιες κι αν είναι οι προφάσεις, η αιτία είναι η χυδαιότητα του καπιταλισμού. Ο θάνατός σου η ζωή μου.

Αμύθητα ποσά, ατέλειωτη ενέργεια ξοδεύεται στα όπλα και τους στρατούς.

Όταν η γη μοιάζει με αποθήκη όπλων, ποια χώρα είναι αθώα;

Το πολεμικό σκάκι στρώθηκε για τα καλά στο τραπέζι της γης. Θεατής η ανθρωπότητα. Απών ο Άνθρωπος. 

Κάλπικες ευχές, κάλπικη ανθρωπότητα.  

Υ. Γ. Βλέποντας τον χάρτη και το κείμενο της Ισαβέλλα Μπερτράν, διαβάζοντας και τα αξιόλογα σχόλια, βλέπεις καθαρά που πάει ο κόσμος. Όλα κρέμονται από μια κλωστή.  Πόσο και πόσα ακόμη;

Γράφει η Ισαβέλλα Μπερντράν:

Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΑΛΑΖΟΝΕΙΑΣ

Μερικές φορές ένας απλός χάρτης μπορεί να «πει» πολλά περισσότερα για την ουκρανική κρίση από χιλιάδες σελίδες γεωπολιτικών αναλύσεων. Αυτή η διαπίστωση δεν υπονοεί ότι οι αναλύσεις είναι περιττές (κάθε άλλο!), αποτελεί ωστόσο προτροπή να έχουμε πάντα τον χάρτη κατά νου όταν διαβάζουμε μια (όποια) ανάλυση. 

Τι διαπιστώνουμε λοιπόν στον χάρτη που παραθέτω κι όπου εμφανίζονται με μπλε οι χώρες που ανήκουν σήμερα στην Ατλαντική Συμμαχία; Βλέπουμε ότι τριάντα χρόνια μετά την κατάρρευση της Σοβιετίας, το ΝΑΤΟ έχει καταπιεί όλες σχεδόν τις χώρες του πρώην Συμφώνου της Βαρσοβίας, καθώς βεβαίως και τις τρεις πρώην ΣΣΔ της Βαλτικής, δύο εκ των οποίων (Εσθονία-Λετονία) συνορεύουν άμεσα με την Ρωσία. Έτσι, οι μόνες χώρες εκτός ΝΑΤΟ που μεσολαβούν γεωγραφικά και «προφυλάσσουν» τα νοτιοδυτικά σύνορα της Ρωσίας από μια άμεση επαφή με τη νατοϊκη Ευρώπη είναι η Λευκορωσία και η Ουκρανία, καθώς και η Γεωργία στον Καύκασο.

Μα, θα μου πείτε, και τι μ’ αυτό; Δεν είναι δημοκρατικό δικαίωμα της κάθε χώρας να ασκεί όποια εξωτερική πολιτική γουστάρει και να εντάσσεται σε όποια στρατιωτική συμμαχία θεωρεί ότι διασφαλίζει καλύτερα την ασφάλεια της και τα εθνικά της συμφέροντα; 

Σ’ έναν ιδανικό κόσμο, η απάντηση δίχως άλλο θα ήταν «ασφαλώς ναι» (άσε που σ’ έναν ιδανικό κόσμο δεν βλέπω πού θα χωρούσαν σύνορα, εθνικά συμφέροντα και στρατιωτικές συμμαχίες, αλλά ας μην πιάσουμε αυτήν την κουβέντα). Εδώ όμως μιλάμε σε συνθήκες πραγματικού κόσμου  όπου τον πρώτο λόγο, είτε μας αρέσει είτε δεν μας αρέσει, τον έχουν πάντα οι «μεγάλοι παίχτες» και όπου τα πάντα καθορίζονται από τα οικονομικά μεγέθη, το πλέγμα των συμφερόντων και τη στρατιωτική ισχύ, με δυο λόγια τους συσχετισμούς δύναμης. 

Πώς είναι λοιπόν δυνατόν νοήμονες άνθρωποι από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, όσο άτρωτοι κι αν νοιώθουν, να δρουν λες και είναι το μόνο κέντρο ισχύος του πλανήτη; Πώς γίνεται να σκέφτηκαν ότι θα μπορούσαν να στρέψουν την Ουκρανία προς το ΝΑΤΟ ερήμην της Ρωσίας; Δεν κοίταξαν τον χάρτη; Μπορεί η αλαζονεία  να τυφλώσει σε τέτοιο βαθμό υποτίμησης του άλλου;

Και για να μην παρεξηγούμαστε: Δεν υπάρχει καλή πλευρά σ’ αυτήν την ιστορία. Ο Πούτιν είναι αυτός που γνωρίζουμε εδώ και δυο δεκαετίες και βάλε. Αυταρχικός κι αδίστακτος, είναι ικανός για όλα προκειμένου να μείνει ισοβίως στη θέση του και ν’ απλώνει το χέρι του όπου μπορεί. Αυτό ωστόσο δεν αναιρεί το γεγονός ότι έχει αποδειχτεί κατ’ επανάληψη μακράν πιο έξυπνος και μεθοδικός από τους αντιπάλους του, ζυγίζοντας πάντα μέχρι στιγμής σωστά πώς, πότε και μέχρι πού τον παίρνει. Το δε εντυπωσιακό είναι το πόσο οι δυτικοί δεν μαθαίνουν από τα λάθη τους και του προσφέρουν στο πιάτο τις ευκαιρίες, και μάλιστα με πανομοιότυπο τρόπο.

Το 2008, μετά από ανάλογη πρόσκληση των ΗΠΑ να ενταχθεί η Γεωργία στο ΝΑΤΟ δόθηκε στον Πούτιν η χρυσή αφορμή να μπουκάρει στη χώρα για να «προστατέψει» τις αυτονομημένες φιλορωσικές περιοχές της Αμπχαζίας και της Νότιας Οσετίας, τις οποίες και αναγνώρισε αμέσως ως ανεξάρτητες κρατικές οντότητες. Ποιο το αποτέλεσμα; Αν και τύποις οι δυο αυτές περιοχές συνεχίζουν να ανήκουν στη Γεωργία, πρακτικά έχουν αποσχιστεί και εξαρτώνται πλήρως οικονομικά και στρατιωτικά από την Ρωσία.  

Μήπως βλέπετε αναλογίες με όσα συμβαίνουν σήμερα στην Ουκρανία στην επαρχία του Ντονμπας; (Κείμενο Ισαβέλλα Μπερντράν) 

https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=1795544810647148&id=100005749380090