Πόνος

Ένα καρφί στη μέση, δόντι ασφράγιστο,  πόνος διαρκείας, της στιγμής, του σώματος και της ψυχής πόνος.

Πόνος που καθηλώνει το σώμα, καίει τα όνειρα. Πόνος της Μεγάλης εβδομάδας, πόνος των αχράντων μυστηριων. 

Ομορφαίνει η πλάση, αόρατο πέπλο η ελπίδα της ανάστασης. Μικρές μεγάλες στιγμές εναλλάσονται στο γερασμένο σώμα μου. Εσύ εκεί, εγώ εδώ. Πόνος. 

Πόνος για το δέντρο που σάπισε πριν μεγαλώσει, για τον πρόσφυγα που πνίγηκε πριν φτάσει, για τον, πεινασμένο άστεγο που περιμένει ένα θαύμα επιβίωσης. 

Ανοιξιάτικη μέρα, ελαφρύ αεράκι, ανθισμένη η βυσινιά του κήπου, πόνος για τα παρελθόντα και για τα μελλούμενα στο κορμί της γης. 

"Ακόμα κι όταν κάποιος είναι πεπεισμένος για την απελπισία του, πρέπει να δρα σαν να ελπίζει. Ή να αυτοκτονεί. Ο πόνος δεν δίνει δικαιώματα." Αλμπέρ Καμύ. Ο πόνος είναι ιδιωτική υπόθεση. Η επανάσταση της φύσης είναι συλλογική προτροπή. 

Πόνος του έρωτα και του θανάτου, της σοφίας ο πόνος. Πόνος γλυκός της αγάπης, πέτρα ο πόνος του θανάτου. 

Πόνος της ματαιοδοξίας, είμαι ο πιο δυστυχισμένος άνθρωπος στη γη. Δρόμος της συνείδησης, τραβά για το ξέφωτο της δασωμένης ζωής μας. 

Πόνος πριν την ανάσταση.

Ενάντιος έρωτας

 Ενάντιος έρωτας

   Αντρέ Μπρετόν

Βρέχει απαλά, ανοιξιάτικα, ψιχαλίζει η φύση την ομορφιά της. Μια νεανική κυδωνιά γεμάτη λουλούδια, δακρύζει την αγάπη της στο χώμα, προσεύχεται στον ουρανό. Χορεύει μες τη βροχή, φοράει το άσπρο σου φόρεμα, λούζεται μες το χαμογελό σου. Τρυφερά πράσινα φύλλα, ίδια τα μάτια σου, λυγερόκορμα στέκει μπροστά μου, απαράλαχτη εσύ, της δίνω τ' όνομά σου, τ' άσπρα λουλούδια της θα γίνουν καρποί, απαλά σκληρά τα στήθη σου, ευλογία θεού. Μεθάω στην ομορφιά, πετάω όλη την ασχήμια του κόσμου, πάνω στη γη είμαστε μόνο εμείς, για μια στιγμή, για πάντα.

Δεν υπάρχει πάντα, υπάρχει τώρα λες, αγκαλιασέ με. 

Γινόμαστε Ένα, δαγκώνω τα λουλούδια σου, ματώνει το χώμα, βρέχει απαλά, ανοιξιάτικα.

Ενάντιος έρωτας.

Η λέξη

Ίσως αν βρω την πρώτη λέξη, καταφέρω ένα κείμενο ακόμα.

Γερνάω. Νοσταλγώ. Μεθάω. Γονατίζω. Ν' αναστηθώ.

Χρόνος, έρωτας, θάνατος, ιστορία, δεύτερη ζωή δεν έχει.

Τώρα, παλιά, αύριο, άνοιξη, καλοκαίρι, φθινόπωρο, χειμώνας.

Ακοή, όραση, αφή, γεύση, οσμή.

Βουνό, θάλασσα, ποτάμι, δέντρο, χώμα, σύννεφο, ήλιος, φεγγάρι.

Όποια λέξη και να πάρω, για μένα το ίδιο είναι. Όλες γίνονται μία. 

Αυτή που με φέρνει κοντά σου.

Περιμένοντας την ανάσταση

Ζει ο άνθρωπος δίχως τα τραγούδια, δίχως ιστορίες, δίχως χορό και έρωτα;

Ζει ο άνθρωπος δίχως το φιλί της άνοιξης, χωρίς την αγκαλιά της αγάπης;

Ζει όποιος την ομορφιά της ζωής δεν μοιράζεται;

Πώς έμαθα έτσι να ζω;

Μιλάω με τα δέντρα, τα ζώα και τα πουλιά, με τα βουνά και τα δάση. Χάθηκα στα μονοπάτια της μοναξιάς, ψάχνω το χρώμα των ματιών σου μες το σκοτάδι μου.

Πως έμαθα έτσι να ζω;

Κάνω δυό γύρους στο φεγγάρι, πέφτω αναίσθητος στη μάνα γη, σκεπάζομαι με χώμα, είμαι ήδη νεκρός.

Περιμένοντας την ανάσταση.

Γεννήθηκα εδώ

Είπα να φύγω μακριά, μα πήρα μαζί τον εαυτό μου. Ν' αφήσω πίσω τις πληγές, τους τοξικούς ανθρώπους, εγωπαθείς  και αδιάφορους, κύμβαλα αλαλάζοντα, σακατεμένες σχέσεις, όλες τις ενοχες και τα λάθη μου. 

Είπα να φύγω πιο μακριά, έξω από τόπους και χρόνια, μα πήρα μαζί τις ρίζες μου, πήρα την ιστορία μου, πήρα μαζί τη χώρα μου.

Είπα ν' αφήσω πίσω την οργή και το θυμό, να ταξιδέψω στη γαλήνη της ψυχής, στην άνοιξη της φύσης.

Δεν είχα που να πάω.

Πάλι ήμουν εγώ, καρφωμένος στα μάτια σου. Ένα με τον τόπο που γεννήθηκα. Ένα με την χώρα που πεθαίνω.