Καλοκαιρινή άχνα στο Θεσσαλικό κάμπο, ο ήλιος καίει στην καρδιά του μεσημεριού. Τρέχουν τα νερά να ξεδιψάσουν τη γη, διψάω κι εγώ. Με φωνάζει ο Κόζιακας, έλα σε μένα, έχω κρυστάλλινα νερά και ίσκια δροσερά. Μα εγώ του λέω δεν μπορώ ν' αφήσω τα μικρά μου δέντρα στον καημό. Όλα διψάνε για ζωή.
Σήμερα είχαμε πρωινή συνέλευση στο χωράφι. Μια Παράβαση της αρχαίας κωμωδίας κατέληξε. Ήμασταν όλοι υπό τον καυτό ήλιο, παράπονα, φωνές, ακόμα και απειλές. Αν δεν με ποτίζεις κάθε μέρα θα μαραθώ είπε ο βασιλικός, η μικρή ροδιά είπε πως θα φύγει αν δεν της βγάλω την αγριάδα, τα κολοκυθάκια ήθελαν να μην τα κόβω τόσο μικρά, - δεν προλαβαίνουν να ζήσουν λέει, ένα αγγούρι ήθελε λέει να γίνει τζατζίκι για τους τουρίστες που θάρθουν, κι εμείς μουσακάς φώναζαν οι μελιτζάνες, εγώ τα έβαλα με τις βλάχικες ντομάτες που καμία δεν κόκίνισε ακόμα, εμείς κοκινίσαμε πετάχτηκαν τα ντοματάκια κι ας είμαστε μικρά, ένα μύρτιλο ήθελε να το δοκιμάσω,-θα σου δώσω δύναμη να αντέξεις τις φωνές, οι μπάμιες δεν μιλούσαν αλλά μεγάλωναν συνέχεια το μπόι τους, το αμπέλι ήθελε στηρίγματα, δίκαιο αίτημα, ένα καρπούζι κόπηκε μόνο του στα δυό,-ήθελε λέει να μας κεράσει νέκταρ του καλοκαιριού. Γύρω μας οι μέλισσες και οι πεταλούδες μας χάζευαν. Η συζήτηση παρεκράπηκε όταν μια ροδακινιά ξεριζώθηκε και πήγε να φύγει, δεν μπορούσε να αντέξει τα πέντε ροδάκινα που είχε, είπε, της έπεφταν βαριά για την ηλικία της. Που πας; Θα λιποτακτήσεις; φώναζαν τ'άλλα δέντρα.
Ήρθες πάνω στην ώρα. Σωπάστε τους λέω έχουμε φιλοξενούμενο, ρεζίλι σαν την τηλεόραση θα γίνουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου