Ένας πλάτανος δίπλα στη θάλασσα, στο τραπέζι δύο ποτηράκια, το δικό σου και το δικό μου. Μακριά όλος ο κόσμος. Το καλοκαίρι καίει, και το τσίπουρο. Βουτιά στη θάλασσα οι σκέψεις που βαραίνουν τη κουβέντα μας.
Ένα παιδί χάθηκε άδικα, η αδικία κατρακυλάει τον κόσμο. Τα όπλα σκοτώνουν.
Βουτάμε και οι δυό στη θάλασσα, φτάνουμε στον βράχο απέναντι. Αγναντευουμε το βουνό με τις καστανιές, το φθινόπωρο ποιός θα βγάλει πάλι τα κάστανα απ' τη φωτιά; Το καλοκαίρι είναι μια βάρκα με άσπρα πανιά.
Κολυμπάμε ως τη παραλία, γεμίζουμε τα ποτηράκια, τσουγκρίζουμε στην υγεία. Φτάνει αυτό; Στην αγάπη. Φτάνει;
Περισσεύει το κύμα, πάμε στη θάλασσα. Ένα δυνατό κύμα πετάει τον έναν πάνω στον άλλον. Η κοινή μοίρα μας.
Στίβεις τα μαλλιά σου, στίβω το μυαλό μου να θυμηθώ την πρώτη στιγμή μας. Πόσο όμορφη είσαι!
Χάθηκαν τόσα παιδιά, πάλι. Γιατί;
Βουτάμε στη θάλασσα, η θάλασσα τώρα είναι ήρεμη, δροσερή, τα μάτια σου πιο πράσινα, οι σκέψεις έγιναν δύο μικρά χρυσόψαρα στο βυθό.
Μη σκεφτόμαστε τον θάνατο είπες, σαν σήμερα σε γνώρισα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου