Ο Θόδωρας δες ήρθε σήμερα στο χωράφι, ποτέ την Κυριακή. Όχι ότι πάει στην εκκλησία, όπως οι περισσότεροι, μπερδεμένος κι αυτός με την θρησκεία και την παράδοση. Εγώ ήρθα, αλλά διεκδικώ το δικαίωμα στην τεμπελιά. Μιλάω με τα δέντρα, μαλώνω με τα κλήματα, μυρίζω τα τριαντάφυλλα, παίζω μπάλα με τα καρπούζια. Μετά κάθομαι στον ίσκιο σαν τον σκεπτόμενο άνθρωπο του Ροντέν και χάνομαι ανάμεσα στη χαρά της ζωής του Ζολά και τη θλίψη της Σαγκαν. Τελικά καταλήγω στο βιβλίο της ανησυχίας, που είναι και της μόδας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Έτσι στη μοναχικότητα της φύσης, νοιώθω κοινωνικά δικτυωμένος. Δεν είναι ανάγκη να κατανοείς τον Πεσσόα, κάτω από ποιες συνθήκες έγραψε κάτι, σε τι διάθεση, το πως και το γιατί. Αρκεί να τον ακολουθείς, έξω δεν θα πέσεις, αφού μέσα του συνυπάρχει ο πλούσιος και δαιμόνιος τραπεζίτης, αλλά και ο αναρχικός που αγωνίζεται για την απελευθέρωση της κοινωνίας.
Πως γίνεται;
Αν πετρώσω σκεπτόμενος θα σας πω. Εξ άλλου και το χωράφι θέλει ένα γλυπτό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου