Τα σημάδια

Ο νους μου απόψε πάει στον Ζορμπά. Δουλευταράς, γλεντζές, γυναικάς. Ανθρωπος ζωντανός, ανήσυχος, με το κεφάλι ψηλά. Με καθήλωσε μια Κυριακή στην νιότη μου, στο τέλος πήρα ένα κρητικό μαχαίρι και σημάδεψα το αριστερό μου χέρι. Αυτός είναι ο άνθρωπος, να το θυμάσαι. Όταν σήκωσα τα μάτια μου απ' το βιβλίο, ο κόσμος μου φάνηκε λίγος.

Απόψε σηκώνω τα μάτια μου στο φεγγάρι, πως χάθηκε έτσι η ζωή μας, μέσα σε τόσες μικροπρέπειες. Πήρα πάλι εκείνο το μαχαίρι, σημάδεψα και το δεξί μου χέρι.

Δεν ισχυρίζομαι πως δεν υπάρχουν και στιγμές ανάτασης

Εκείνες που η τρέλα ξεπερνάει τη λογική, όταν νομίζεις ακόμα πως ο κόσμος θ' αλλάξει.

Φτάνουν τα σημάδια;