Η ησυχία της φύσης είναι τέτοια, που ακούω το χορτάρι να μεγαλώνει. Πράσινο το τριφύλλι, ίδιο το χρώμα των ματιών σου, ασάλευτα καλαμπόκια στην τελική ευθεία, ένα άσπρο σύννεφο παίζει με τον ζεστό ήλιο. Πέρα μακριά πλέκονται οι κορφές των βουνών, τα κοντινά δέντρα συνναγωνίζονται την ομορφιά του καλοκαιριού. Ένα ζευγάρι εραστών ίπταται στον ουρανό, όπως στον πίνακα του Σαγκάλ.
Περπατάω αμέριμνος δίπλα στα κλήματα, θαυμάζω τις κόκκινες ρόγες των σταφυλιών, τα πρασινόχρωμα φύλλα τους, όταν άκουσα βαριά την ανάσα του. Ο keeper. Με πρησμένη κοιλιά, κλειστά μάτια, πέθαινε. Του κάνω εντριβές, η ανάσα του άρχισε να χάνεται, βάζω το χερι μου στο στόμα να κάνει εμετό, τίποτα. Τον βάζω στη θέση του συνοδηγού, πατάω τέρμα το γκάζι, απ' το χωματόδρομο είναι πιο κοντά, ένα τεράστιο σύννεφο σκόνης με ακολουθεί, αλάρμ και κόρνα στην άσφαλτο, σε πέντε λεπτά ήμουν στο κτηνιατρείο. Φόλα, του λέω, γρήγορα. Πλύση στομάχου, μια ένεση, τον σώσαμε.
Αν δεν ήταν οι ρόγες των σταφυλιών που κοκινίζουν τώρα, ο keeper θα είχε πεθάνει.
Γυρίζω στο χωράφι και νοιώθω ήδη Μονταλνπάνο. Θα βρω τον ένοχο.
Αυτή τη στιγμή ο ήλιος δύει στον Κόζιακα. Η γης ομόρφηνε στα χρώματα της δύσης. Εγώ κι ο keeper απολαμβάνουμε παρέα το ηλιοβασίλεμα. Είναι τέτοια η φιλία μας, που η φίλη αλεπού ζηλεύει. Κάθεται μόνη της και μας κοιτάει πονηρά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου