Στον δρόμο με τις βοκαμβίλες
περπάτησα μες την καρδιά σου, ανέβηκα στο κάστρο των συναισθημάτων, αγνάντεψα την ψυχή σου, μια θάλασσα πλατιά, στην πλατεία είδα τα μεγάλα μάτια σου να με κοιτάνε σαν καρφιά, ήρθες κοντά μου και μου ψιθύρισες, "μη φοβάσαι, στον φόβο ποντάρουν", με πήρες απ'το χέρι και κατεβήκαμε "το μονοπάτι της θάλασσας", πετάξαμε τα ρούχα μας και κατεβήκαμε μαζί στο βυθό, με μια ανάσα, σαν τη ζωή, όταν βγήκαμε στην επιφάνεια ήμασταν δύο δελφίνια, ανέμελα μες το καλοκαίρι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου