Απέναντί μου δυό δέντρα στέκουν θεόρατα το ένα δίπλα στο άλλο. Μια λεύκα κι ένας σφένδαμος. Είναι τόσο κοντά, που οι ρίζες τους ενώθηκαν από χρόνια, το ένα αγγίζει το άλλο. Αναρωτιέμαι αν αγαπιούνται, αν μαλώνουν, αν φλερτάρει έστω το ένα το άλλο. Οταν φυσάει βλέπω τη λεύκα να γέρνει στην αγκαλιά του σφένδαμου, όταν φυσάει τα δέντρα φοβούνται μη σπάσει κάποιο κλαδί τους. Η λεύκα κοκέτα, στολισμένη συμμετρικά, είναι μια κούκλα στον κάμπο, ο Σάντρο Μποττιτσέλλι θα την ζωγράφιζε αν ήταν γυναίκα, ο σφένδαμος είναι σαν τα μαλλιά του Μπόρις Τζόνσον. Τα δυό δέντρα είναι καταδικασμένα να ζουν μαζί, όπως η Ελλάδα με την Τουρκία. Τους γείτονες δεν τους επιλέγεις. Δεν είναι φίλοι στο διαδίκτυο.
Έζησαν μέρες και νύχτες μαζί, δειλινά και γλυκοχαράματα, χιόνια και καύσωνες. Πάω στοίχημα πως αγαπιούνται, αν πεθάνει το ένα θα σβήσει και τ άλλο.
Βέβαια δεν ισχύει με όλους τους γείτονες το ίδιο. Ειδικά με τους εξ ανατολών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου