Ένα μικρό πέτρινο σπίτι να χωράει τα τραγούδια και τα βιβλία που αγαπήσαμε. Ένα μικρό πέτρινο σπίτι να χωράει ένα κρεβάτι, ένα τραπέζι κι ολόκληρη την αγάπη. Τις καλοκαιρινές νύχτες θα κοιμόμαστε αγκαλιά με το φεγγάρι, οι ψίθυροι της νύχτας παλιές συνομιλίες φίλων που χάθηκαν. Το πρωί θα μας ξυπνάει το άρωμα της λεμονιάς και τ' όνειρο της μέρας. Που και που θα πάμε με τ' άλογα στη πόλη για προμήθειες, χαρτιά και χρώματα να ζωγραφίζεις τον καινούριο κόσμο. Δίπλα μας το ποτάμι με άσπρες πέτρες και πλατάνια, θα ψαρεύουμε τη ζωή, θα κολυμπάμε στα χαμόγελα. Χτες διάβασα την εποχή της υποκρισίας του Μάρκαρη. Αρκετά ξοδεύτηκε η ζωή μας στον παλιό κόσμο. Αν δεν γκρεμιστεί δεν αλλάζει.
Ενα τεντωμένο σκοινί, πάνω του ζει ένας ακροβάτης, κάποτε θα πέσει.
Πόση ζωή μας έμεινε;
υ. γ. Εμένα μου φτάνει η φωνή και η κιθάρα σου. Τίποτα δεν με νοιάζει πια, ο παλιός μου εαυτός δεν υπάρχει.Τον αφήνω στης πόλης τα φαντάσματα, αρκεί νάρθεις κι εσύ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου