Χώμα, πέτρα και ξύλο είναι τα υλικά μου. Το νερό και ο ήλιος οι συνεργάτες μου. Ένα απέριττο σπίτι το μεγάλο μου όνειρο.
Ένας άγνωστος ζωγράφος άπλωσε τα πινέλα και τις μπογιές του στη μέση του χωραφιού. Μου είπε πως ήρθε χαράματα να ζωγραφίσει τη μέρα. Ξαφνιάστηκα ευχάριστα όταν ήρθα. Θέλει λέει να αποδώσει την ελευθερία της φύσης. Φοράει ένα ινδιάνικο καπέλο και δουλεύει τραγουδώντας.
Κτίζω ένα σπίτι να τα χωράει όλα. Την ομορφιά της απλότητας, την αξιοπρέπεια του ανθρώπου, το δίκιο της φύσης, την μορφή κάθε όντος, τον έρωτα και την αγάπη.
Ρίχνω κλεφτές ματιές στο καβαλέτο του ζωγράφου. Διακρίνω το σχήμα του αέρα, το χρώμα της αγάπης, τη διαύγεια της σκέψης κι ένα μπλέ σύννεφο.
Πλάθω τη λάσπη και κτίζω τις πέτρες. Το σπίτι μεγαλώνει. Μπαίνω μέσα, με χωράει σε στάση εμβρύου. Του δίνω κι άλλη προοπτική. Κτίζω ακατάπαυστα ένα δικό μου σπίτι, το μεγαλώνω κι άλλο. Σκέφτηκα το πέλαγος των τραγουδιών, τις στιγμές ευτυχίας, την θλίψη του κόσμου, τα αδιάβαστα βιβλία. Ύστερα σκέφτηκα και Σένα.
Ο ζωγράφος υπογράφει τον πίνακα. Τον παρατάει και φεύγει.
"Για σκεπή" είπε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου