Κυριακή απόγευμα

" Ήρθες Ρηνιώ κι ομόρφυνε όλο το νησί" λεβέντικη η φωνή του Κρητικού γέμισε όλο το δρόμο.

Μία μικρή φράση ξυπνάει τον λήθαργο της μέρας.

Παρατηρώ το μοναχικό πέταγμα μιας καρακάξας, ακούω ένα αηδόνι να κελαηδεί, ένα σκυλί μακριά να γαυγίζει, τζιτζίκια να ύμνούν το καλοκαίρι, ακούω τη φύση. Το καλαμπόκι μεγάλωσε, μικρό πράσινο δάσος στέκει περήφανο δίπλα μου. Κι άλλα πουλιά τώρα ακροβατούν στον συννεφιασμένο ουρανό. Μαγικό παραλήρημα μιας όμορφης εποχής, νομίζεις πως κανένας άνθρωπος στον κόσμο δεν έχει πρόβλημα. Η δύναμη της ψευδαίσθησης ξεπερνάει την μαύρη μορφή του κόσμου. Ανοίγω τα χέρια, τα κουνάω όπως τα πουλιά τα φτερά τους. Κι άλλη ψευδαίσθηση, νόμιζα θα πετάξω.

Ξαφνικά σταγόνες βροχής πέφτουν στο στεγνό χώμα. Θυμάμαι τους στίχους του Λειβαδίτη, "τι όμορφα που μυρίζει η γη". Μυρίζω τη γη, μοσχοβολάει όπως Εσύ, Κυριακή απόγευμα.