Ασάλευτες μέρες πήρατε τη ζωή μου, νύχτεςτου καλοκαιριού αφήσατε τα όνειρά μου στην ερημιά, θυμωμένα στάχυα στο αλώνι του κάμπου οι πληγές μου, βουνά και ποτάμια που με πάτε τώρα, αρμύρα τα δάκρυα της αγρύπιας μου, περπατάω στο βαθύ σκοτάδι ικέτης μιας πυγολαμπίδας, μιας αχτίνας του φεγγαριού, ισιόκορμα έλατα τυλίγουν τις σκέψεις μου.
Η νύχτα έγινε φως, τα μάτια σου δρόμος, το φωτεινό στεφάνι στα μαλλιά σου ξημέρωμα, τα χέρια σου βιολιά της ψυχής μου, σκίρτησε το κορμί μου πάνω στο κορμί σου, το στόμα σου ήταν γεμάτο φιλιά, η αγκαλιά σου ο κόσμος, ή άγγελος είσαι ή νεραίδα.
Ήμουν η τελευταία ανάσα μου, έγινες η πορεία μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου