Στήσαμε τη σκηνή στην ερημική παραλία, δυό φοίνικες και το κύμα. Εσύ κι εγώ. Έρωτας, ούζα, βουτιές, συζητήσεις γύρω απ' τα βιβλια που διαβάζαμε. Γυμνοί στην άμμο, καυτός ο ήλιος έκαιγε το δικό μας καλοκαίρι. Θα μπορούσε να είναι το ιδανικό τριήμερο, αλλά δεν είναι. Χάνομαι ανάμεσα στο ούζο και στο χωράφι. Ανάμεσα στην αβεβαιότητα και την θλίψη. Έλεγες, άλλαξε ορίζοντα, θα γίνεις κανονικός. Η χώρα ολόκληρη θέλει να γίνει, πως το λέει, - κανονική χώρα. Άλλαξα και δεν έγινα, ηλιοβασίλεμα τώρα και ούτε μια σέλφι δεν θέλω.
Ο νούς μου στο χωράφι, η μικρή ροδιά μπορεί να διψάει σήμερα, τα φασολάκια θέλουν μάζεμα θα γίνουν χοντρόπετσα σαν την εξουσία, κολοκύθια και λοιπά ζαρζαβατικά με περικυκλώνουν. Λες για τις εμμονές μου. Λέω για τα παιδιά που πεινάνε, πεθαίνουν, αυτοί κάνουν όπλα. Λες πάλι τα ίδια, χαλάρωσε.
Πίνω ούζο του Τυρνάβου, εσύ απ' το Πλωμάρι, πόσα μπουκάλια πήραμε;
Καίγομαι μέσα έξω. Πέφτω στη θάλασσα. Ένα ξαφνικό κύμα με βγάζει απότομα έξω, δίπλα στον βράχο. Η πληγή τρέχει αίμα. Κι άλλο αίμα. Η θάλασσα γίνεται κόκκινη. Απ' το ηλιοβασίλεμα, λέω.
Ρίχνω ούζο πάνω στην πληγή, άλλοι πίνουν χλωρίνη για τα μικρόβια. Σφαδάζω απ' τον πόνο. Μου λες, τι κάνεις; Λέω πάμε να φύγουμε.
Εκείνη τη στιγμή φάνηκαν τα δύο δελφίνια. Ερωτροπούσαν ανέμελα. Ξέχασα τους καρχαρίες, τους άφησα στη στεριά. Μπήκα στη θάλασσα κι έπαιζα μαζί τους. Θέλω φωτογραφία με τα δελφίνια, φώναξα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου