Πιάνω τον εαυτό μου στην αμαρτία της πρόκλησης. Παρατάω το τσαπί και χρονοτριβούν τα μάτια μου, πότε σ' ένα λουλούδι της κολοκυθιάς και πότε στην επιρροή του Κόζιακα. Η βροχή τον έπλυνε, ο αέρας τον στέγνωσε και ο ουρανός του φόρεσε καπέλο δυό άσπρα σύνεφα. Σήμερα είναι πεντακάθαρος, βουνό που του αξίζει. Τι θα ήταν ο κάμπος δίχως αυτόν; Τρίκαλα χωρίς ποτάμι!
Αγιος ο τόπος τούτος. Έυφορος, υδροφόρος, σμίγει ο κάμπος με το βουνό και χάνεται στα βάθη του χρόνου. Για τιμωρία θα γράψω δέκα φορές, δεν παρασύρομαι στης φύσης τα κάλη.
Η φύση είναι η ανάσα μας. Η γη είναι η τροφή μας. Ο ήλιος είναι ο ζωοδότης όλων. Η βροχή το νερό κάθε φυσικού όντος. Η θάλασσα είναι τα πνευμόνια της γης. Ο αέρας ο ταχυδρόμος της καρδιάς.
Τα δέντρα αντιστέκονται στον θάνατο. Τα πουλιά η μουσική μας. Τα ζώα η παρηγοριά της μοναξιάς μας. Εν σοφία εποίησε ο πλάστης.
Η φύση είναι μέσα μας και θέλει σκάψιμο η γης για να καρπίσει.
Αλλο μη χασομεράς σε ότι σε γητεύε
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου