Μικρά, ασήμαντα καθηλώνουν το νου, η ουδέτερη μέρα σπαταλάει τό χρόνο. Οι ειδήσεις ανακυκλώνονται στο μπλε κάδο, οι πολιτικοί στη μεγάλη σκηνή του θεάτρου αρμενίζουν τη ματαιοδοξία τους, οι ποιητές γράφουν ποιήματα, οι πιστοί προσεύχονται, άλλοι στο θεό του χρήματος και άλλοι σε όποιον καταργεί τον θάνατο.
Ζούμε σε μια στιγμή του χρόνου και ζούμε σαν αθάνατοι.
Έκανα το λάθος και διέγραψα τη μνήμη μου, ακόμα ένα λάθος κι έσβησα όλα τα όνειρα που έκανα. Ήθελα να ζήσω τη στιγμή. Αλλά έπεσα στο κενό. Χωρίς ιστορία και δίχως ελπίδα, ούτε στιγμή υπάρχει. Γεννήθηκα, μεγάλωσα, πεθαίνω. Ο κύκλος. Είμαστε στον πυρήνα του, δεχόμαστε και εκπέμπουμε. Ανάβουμε και σβήνουμε.
Σκέψεις του μεσημεριού, σκέψεις του χωραφιού, μπροστά μου τρυφερό πράσινο, πίσω μου μια φωνή. Ζήσε. Εσύ, η δική σου φωνή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου