Είμαστε όλοι μαζί, ποιοι; Ο θύτης και το θύμα, ο βολεμένος κι ο πεινασμένος, ο έμπορας και ο παραγωγός; Ένα σύντομο παραμύθι της κενόδοξης εξουσίας να ταΐζει με φαιδρά τσιτάτα τις μάζες. Κι όμως συγκινούν τα κατώτερα ένστικτα, εξυπηρετούν συμφέροντα, το υποσυνείδητο του φτωχού που ονειρεύεται να γίνει πλούσιος. Εκει στοχεύουν στο μυαλό, έλεγε η Γώγου. Η σκέψη, η δικαιοσύνη, η δημοκρατία των φυσικών όντων απουσιάζει και κρύβεται επιμελώς, ασύμφορο γαρ. Και αυτός είναι στόχος με όπλο την "παιδεία", ανταγωνισμός μέχρι τελικής πτώσης. Και το πετυχαίνουν, ο Τράμπ στην Αμερική, ο Ερντογαν στην Τουρκία, ο Μήτσος και ο Τάκης στην Ελλάδα.
Τα γράφω όλα αυτά, γιατί κάποτε απορούμε πως έφτασε ο κόσμος εδώ. Προσπαθώ να καταλάβω τι κατάλαβα στη ζωή μου. Γιατί; Γιατί οι μισοί γκρεμίζουν ότι κτίζουν οι άλλοι μισοί; Η βιτρίνα του αδηφάγου καταναλωτισμού έχει γκρεμισθεί ήδη. Μένει να γκρεμοτσακιστεί ο ίδιος και αυτό το ξέρουν και οι υπηρέτες του, αργά ή γρήγορα θα γίνει.
Ως τότε εμείς που δεν είμαστε καν της μεσαίας τάξης, με τις ενίοτε γραβάτες που λέει κι ο Μήτσος, ας ζήσουμε στον κόσμος μας. Ιδέα δεν έχουν πως οι άνθρωποι αφήνουν ίχνη πίσω τους και σπόρους. Ας πούμε ότι αυτοί αφήνουν την κοπριά. Χρήσιμη για να φυτρώνουν τα σπόρια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου