Πυροτέχνημα της στιγμής το κείμενο, αστραπή του καλοκαιριού ένα ποίημα, βότανο για την πληγή είναι το τραγούδι. Ελαφρύ αεράκι στον καθαρό ουρανό είναι η μέρα. Μα εγώ ξέρω μια πηγή που δεν στερεύει χρόνια τώρα. Πήρα τον δρόμο να τη συναντήσω. Ξέρω είναι εκεί, ανάμεσα σε έλατα και φτέρες, κρυμμένη στο δάσος της γης, αμόλυντη και αιώνια. Περπατάω την ανηφόρα, ο δρόμος είναι μακρύς, πρόσκληση και πρόκληση ζωής, κρατάει καιρό. Πέφτω και σηκώνομαι, ξανακυλάω και πάλι ξεκινάω απ' την αρχή. Πάνε χρόνια που ξεκίνησα κι ακόμα είμαι εδώ. Τελευταία φορά που έσκυψα στο νερό της ήμουν παιδί. Μετά χάθηκα. Χάθηκα στη ζωή μου και στις ζωές των άλλων. Περπατάω μερόνυχτα μες τ' όνειρο να τη συναντήσω πάλι. Μικρά ρέματα και μεγάλα ποτάμια με παρασύρουν, τα βάζω με το Θεό, τόσο ψηλά την έφτιαξε. Φαντάσματα, κεραυνοί, άγρια σκυλιά που χύνονται πάνω μου, πληγές το σώμα μου. Στο δρόμο συναντώ τους νεκρούς, αυτούς που έφυγαν παλιά κι αυτούς που έφυγαν χτες. Πορεύομαι μαζί τους, νεκρός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου