Ήταν η αποθήκη του σπιτιού. Γεμάτη πράγματα, τα μισά περιττά. Σήμερα τα πέταξα όλα. Ηθελα να βιώσω το πείραμα του ευ ζειν. Είμαι οικειοθελώς απο-κλεισμένος πάνω από δύο ώρες. Πόρτα παράθυρα κλειστά. Σκοτάδι. Είχα διαβάσει κάποτε, ότι ακόμα και σε ένα άδειο δωμάτιο ο άνθρωπος, μπορεί να περάσει καλά, αρκεί...
Δεν έχω τίποτα, είμαι κάτι;
Μπορώ να κάνω το σκοτάδι φως; Πόσο αντέχω νηστικός; Εχω ένα μπουκαλάκι νερό. Το μόνο που έχω. Και οξυγόνο.
Τι είδα, τι έμαθα, τι αγάπησα ως τώρα; Πόσο ανήφορο και πόσο κατήφορο έχω ακόμα; Τόσες και άλλες τόσες ερωτήσεις έπρεπε να απαντηθούν πριν το τέλος της καραντίνας μου. Οταν πέταξα το κλειδί της πόρτας απ' το παράθυρο στα χορτάρια του κήπου, είπα πως έτσι θα μάθω να βλέπω τη γη απ' τη σελήνη. Ούτε τον πόνο, ούτε τη χαρά άντεχα. Την γαλήνη έψαχνα.
Πίνω λίγο νερό. Φυσάω το σκοτάδι. Πάλι σκοτάδι.
Αν θέλω ανοίγω μια χαραμάδα φως. Μα η ανθρωπότητα έχει άπλετο φως και ζει στο σκοτάδι. Εγώ θέλω το σκοτάδι να κάνω φως.
Αρχίζω να ονειρεύομαι. Κάποιο
απροσδιόριστο φως στο βάθος. Μα ούτε αυτό είναι τίποτα, ξόδεψα τη ζωή μου μες στα όνειρα.
Ξαφνικά ιδρώνω. Παραλύω. Μια κρίση πανικού, θα περάσει. Τύφος, χολέρα, πόλεμος. Όλα πέρασαν.
Αύριο τι; Αύριο ότα βγω απ' το άδειο δωμάτιο πόσο θα έχω αλλάξει; Όταν θα φωνάζω ανοίξτε μου, όλα θα είναι ίδια εκεί έξω.
Νοιώθω σαν αιωνόβιο δέντρο, που είδε τις ρίζες του να σπαράζονται από μυρμήγκια, σκέφτομαι τα πόσα πουλιά κελάηδησαν στα κλαδιά του.
Ένας σπόρος σπρώχνει το χώμα, να βγει στο φως. Γιατί κλείστηκα στο σκοτάδι;
Βλέπω τα μάτια σου γεμάτα φως, αύριο θα είμαι κοντά τους.
Με απαντήσεις ή χωρίς, το σκοτάδι είναι ένα άδειο δωμάτιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου