Το συντριβάνι

Μέσα Μαϊου, η ζέστη άρχισε απ' το πρωί στο Θεσσαλικό κάμπο. Βλέπεις παντού ανθρώπους να ποτίζουν, κήπους, δέντρα, βαμβάκι και καλαμπόκι.

Δυό μέρες τώρα ποτίζω κι εγώ, ο τόπος διψάει, τα φυτά διψάνε, τα πουλιά κρύβονται στις πράσινες φυλωσιές των δέντρων για λίγη δροσιά.

Ήταν νωρίς το πρωί όταν είδα το χωράφι να δακρύζει. Απ' τη χαρά της Άνοιξης είπα, δεν έδωσα σημασία. Η ώρα περνούσε, το δάκρυ έγινε κλάμα. Ενας μικρός πίδακας στην αρχή που όλο μεγάλωνε. Στη μέση του χωραφιού. Ξαφνικά άνοιξε η γης, ένας υπόκωφος ήχος, χώματα και νερό τινάχτηκαν στα ύψη. Κοίταγα από μακριά. Το ωστικό κύμα είναι τόσο μεγάλο, το νερό ξεπερνάει σε ύψος την Αγιά των Μετεώρων. Ξεχάστε το συντριβάνι της Ομόνοιας.

Το νερό φτάνοντας στον ουρανό ξαναπέφτει δροσερό σε όλο το μήκος και πλάτος του χωραφιού.

Αρχισε να έρχεται κόσμος, άλλοι με μάσκες, άλλοι χωρίς. Το συντριβάνι είναι ορατό από μακριά, το θερμόμετρο ξεπέρασε τους σαράντα βαθμούς. Το χωράφι γέμισε από άντρες, γυναίκες, παιδιά. Συνωστισμός σε εποχές παράξενες.

Πολλοί άρχισαν να στήνουν χορούς, άλλοι να τραγουδάνε, τα ρούχα μούσκεμα πάνω στα κορμιά.

Άλλος λέει για το Θεό, άλλος για τη γη, άλλος γελά και δεν μιλάει.

Εγώ φωνάζω δυνατά, προσοχή μην πατήσετε τις φράουλες.

Τότε, μέσα στο πλήθος, είδα και σένα, να κολλάει πάνω σου το φόρεμα, να στρίβεις τα βρεγμένα μαλλιά σου και να γελάς.

Το νερό έπεφτε τραγουδώντας, η ζέστη ανέβαινε κατακόρυφα για την εποχή. Το χωράφι έμοιαζε με πανηγύρι,- όταν ήρθε η αστυνομία να μας διαλύσει. Όλοι φώναζαν, γιατί;

Το συντριβάνι τραγουδούσε. Γίνε κομμάτια.