Το έγκλημα είναι διαρκές. Ξεκίνησε χιλιάδες χρόνια πριν. Η δίκη συνεχίζεται ακόμα. Τα τελευταία χρόνια οι δικογραφίες στοιβάζονται στα αζήτητα. Μείναμε θεατές ενός ατέρμονου δικαστηρίου. Αρχίσαμε ύστερα να μαλώνουμε μεταξύ μας, ποιός χρωστάει σε ποιόν, και αυτό το είπαμε πολιτική. Φθάσαμε στον πόλεμο. Μετά κάναμε ειρήνη και είπαμε να ψηφίζουμε, το είπαμε δημοκρατία. Θα περνούσε η γνώμη των πολλών. Καταφέραμε το αντίθετο. Τα σάρωσαν όλα οι λίγοι.
Άκρη δεν βρήκαμε, βρήκαμε όμως τον Θεό. Όχι έναν, χιλιάδες δεκαοχτώ. Ύστερα τσακωνόμασταν για τους θεούς. Ποιός κάνει τα περισσότερα θαύματα. Τα παραμύθια έγιναν αργότερα μέσα στο χάος. Να γιατρεύουμε τις πληγές. Και να κοιμόμαστε ήσυχα τα βράδια. Ο πόνος μεγάλωνε στο σώμα μας, φτιάξαμε τις μουσικές, να τον καταπραύνουν. Άλλοι άρχισαν να γράφουν μεγάλες ιστορίες, μυθιστορήματα και άλλοι μικρές, τα ποιήματα. Τίποτα δεν άλλαξε. Ο κόσμος αρχίζει πάλι να υμνεί τους δήμιους. Ο πλανητάρχης είναι εδώ, ο δήμαρχος εδώ και όλοι αυτοί που θέλουν να σώσουν τον κόσμο της οθόνης είναι εδώ.
Όταν το πρωι βρήκα το πτώμα ενός μικρού πουλιού μες το χωράφι, είπα γιατί; Ενοιωσα ένοχος. Και ύποπτος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου