Κάνω ένα γύρο τα νησιά, ζεστό μεσημέρι Κυριακής. Κολυμπάω στο πράσινο νερό της Λευκάδας, μυρίζω το θυμάρι της Κεφαλλονιάς, πίνω κρύες μπύρες στης Ζακύνθου τα μπαράκια, πετάγομαι στης Κρήτης τα βουνά, στη Μήλο ξαποσταίνω στα νερά της, στη Ιο αγναντεύω μακριά, ροξοβολάω στη Σίφνο, ξενυχτάω στην Ικαρία, στην Τήνο παίζω με τον αέρα, σαν γλάρος στην Αλόνησο, ψάχνω την ήρεμη Ιθάκη.
Ναι αλλά εγώ είμαι εδώ μέσα στα πανύψηλα έλατα, με τη λαλιά του κούκου, ψάχνω τα χαμοκέρασα του δάσους.
Εγώ είμαι εδώ.
Είμαι μετακινούμενη άμμος στο κύμα του καιρού, η γύρη μες τον αέρα της Άνοιξης, ένας στίχος σε ξεχασμένο ποίημα, πρόταση σ' ένα παλιό βιβλίο, νότα σ' ένα τραγούδι, φωνή στη διαδήλωση, αχθοφόρος της μοναξιάς, διακινητής μιας χαμένης αθωότητας.
Δεν είμαι πουθενά.
Δεν έχω όνομα, ούτε σύνορα, δεν μου ανήκει τίποτα, δεν ανήκω σε κανέναν.
Ούτε έτσι ζω. Δέντρο χωρίς ρίζες,
θα μαραθώ. Δεν είδα βουνό χωρίς πλαγιά. Είμαι ο γιός της ανηφόρας, το νερό της πηγής που ξεδιψάω τον πόθο της ζωής.
Είμαι η έρημος, περπατάω ατέλειωτα να σε συναντήσω. Όταν σε φτάσω θέλω μόνο μια χάρη.
Ενα χαμόγελο αληθινό. Αυτό φτάνει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου