Κάθε πρωί περπατάω μόνος. Περιμετρικά του χωραφιού ο δρόμος μου, διαμόρφωσα το κατάλληλο τερέν, έφτιαξα κι ένα ξύλινο παγκάκι να χωράει δυό. Εμένα και τον άλλο μου εαυτό. Όταν κουράζομαι πιάνω κουβέντα μαζί του, στο κόκκινο παγκάκι.
Θα έλεγε κανείς πως κάνω κύκλους γύρω απ' τον εαυτό μου, άλλα αυτό δεν ισχύει γιατί το χωράφι είναι τετράγωνο. Φορές πάω γρήγορα, άλλες χαλαρά, πότε είμαι πρώτος και πότε τελευταίος. Αυτό δεν έχει καμία σημασία από τότε που έγραψα στα παλιά μου τα παπούτσια τον ανταγωνισμό του καπιταλιστικού κόσμου και αγόρασα αθλητικά. Συναγωνίζομαι βέβαια τον εαυτό μου, μερικές
φορές και τον σκύλο που μ' ακολουθεί. Σήμερα ο σκύλος κούτσαινε, είχε από χθες ένα μεγάλο αγκάθι, ένοιωθα συνέχεια πρώτος. Συνήθως είμαι τελευταίος. Μπροστά μου συνέχεια ο σκύλος και ο άλλος μου εαυτός. Δεν τους φτάνω. Κάποια στιγμή σταμάτησα να επαναφέρω μια χελώνα που αναποδογύρισε. Ο σκύλος κουτσός, πάλι με πέρασε. Αυτό βέβαια δεν με ενόχλησε καθόλου, ποτέ δεν ανήκα στους άριστους. Πάντα τον άλλο μου εαυτό ήθελα να προλάβω.
Μόνο όταν κάθεται στο κόκκινο παγκάκι τον φτάνω. Κάποιες φορές με κουράζει με τις απαιτήσεις του, μου ζητάει αδιανόητα πράγματα, να πετάξω, να κολυμπήσω στα βαθιά, να διαβάσω το κεφάλαιο του Μάρξ ολόκληρο, να βρω Θεό να πιστέψω, να ψάξω το αθάνατο νερό, να γίνω ένα μ' αυτόν. Τότε τον αφήνω να ξεκουράζεται και συνεχίζω με ανάλαφρα βήματα, το περπάτημα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου