Μπροστά μου η πανύψηλη λεύκα, μέσα μου η μουσική, πίσω μου τα χαμένα χρόνια, η ακατανίκητη επιθυμία ν' ανέβω στην κορυφή της, ζήλεψα τα πουλιά που κάθονταν στα κλωνάρια της, θέλησα να κατακτήσω την ευθύβολη κορμοστασιά της, την είδα γυναίκα όμορφη ν' απλώνει τα μαλλιά της, ούτε το σκέφτηκα πολύ στον αυθορμητισμό μου, όσο ανέβαινα ένοιωθα τα φύλλα της να μου χαϊδεύουν τα μαλλιά, παρασύρθηκα απ' τη ματιά της, τα χέρια μου μάτωσαν στο ξέφωτο του κορμού της, λίγο ακόμα έλεγα, εξάντλησα την δύναμή μου, τα κατάφερα ως την κορυφή της, όλα κάτω μικρά, έγινα ακόμα πιο μικρός στην κορυφή της, με δέρνει η μοναξιά του ύψους, άσπρα σύννεφα γελάν μαζί μου, απορημένα τα άλλα δέντρα με κοιτάνε από χαμηλά, μόνος μου στη κορυφή μιας λεύκας στη μέση του κάμπου, μεγάλη αποκοτιά, ψάχνω τη δύναμη να κατέβω, φοβάμαι, απορώ πως ανέβηκα, στάθηκα τυχερός που φάνηκες εσύ, άνοιξες την αγκαλιά σου και μου' πες πέσε μη φοβάσαι, είμαι εδώ, πάρε μια ανάσα και πέσε, μη φοβάσαι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου