Φρεσκοσπαρμένη η γη με την ελπίδα του αγρότη, τα βουνά αγναντεύουν περήφανα το ανοιξιάτικο πράσινο του κάμπου.
Μία λευκή πεταλούδα ζυγίζει το βάρος της πάνω στο μίσχο της παπαρούνας. Φυσάει.
Παρατηρώ ένα άσπρο σύννεφο εδώ και αρκετή ώρα. Το είπα πελαργό, μετά το είπα αετό, μετά μαζεύτηκε κουβάρι σαν σκαντζόχοιρος, ύστερα έγινε Θεά και κάθησε στη κορυφή του Κόζιακα, τώρα μου μοιάζει καρχαρίας που κολυμπάει στον θαλασσί ουρανό. Δικαίωμά του να αλλάζει, όλα αλλάζουν.
Αν άλλαζα κι εγώ.
Παρέμεινα παιδί, μια πασχαλίτσα το παιχνίδι μου. Κόβει βόλτες στις άκρες των δακτύλων μου. Θέλει να φύγει και δεν την αφήνω. Νοιώθω ενοχές, φυλακίζω τη φύση σε ανθρώπινες διαδρομές.
Στο φαράγγι του Βίκου η άνοιξη γεμίζει με μικρά κίτρινα λουλούδια. Έκοψα ένα κάποτε να το χαρίσω στη γυναίκα μου. Ένας Ολλανδός με παρατηρεί. Καταστρέφεις την αρμονία της φύσης. Υπερβολές, είπα.
Παιδί είχα σφεντόνα. Είχα σκοτώσει ένα μικρό πουλί. Ακόμα λυπάμαι τη στιγμή που είδα να πέφτει απ' το δέντρο.
Κράτησα εκείνη τη σφεντόνα. Μια ζωή να κυνηγάω δαίμονες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου