Η ζέστη γίνεται αφόρητη όταν σκαλίζεις μεσημέρι. Ούτε φυτό, ούτε άνθρωπος ζει μες τα ζιζάνια. Κόβω τα αγριόχορτα, πετάω την άνια και τον θυμό στο άνυδρο πηγάδι. Μετράω τη μέρα, μετράω τη ζωή μου. Πόση απόμεινε ακόμα, που θα την ξοδέψω; Μιλάω με τα δέντρα, τα ρωτάω πότε θα μεγαλώσουν. Κι αυτά μου λένε πως δεν βιάζονται, θέλουν να χαρούν τα τρυφερά τους χρόνια. Μαλώνω με την αγριάδα, ολόκληρο χωράφι πάει και φυτρώνει εκεί που δεν την σπέρνω. Πετάω τα ρούχα μου, ρίχνω δροσερό νερό πάνω μου, αν δεν υπήρχε νερό δεν θα υπήρχε ζωή. Μαλώνω με το σύννεφο, το μόνο στον ουρανό ετούτη την ζεστή μέρα. Να πάει αντίκρυ στον ήλιο. Του ζητάω λίγη σκιά. Τι είναι ο άνθρωπος χωρίς σκιά; Λέω στην νεραντζιά να μου πει τα μυστικά της; Δεν μου λέει κανένα. Τι είναι ο άνθρωπος χωρίς μυστικά; Παίζω με τα μυρμήγκια; Δεν παίζουν μαζί μου, έχουν δουλειά λένε, κουβαλάνε. Ανοίγω το ραδιόφωνο. Το κλείνω πάλι. Οι ίδιες ειδήσεις.
Οι ροδιές ανθισμένες, με μαγικά άνθη, με κοιτάνε γαλήνιες. Τους ζητάω την ηρεμία τους. Μόνος σου θα τη βρεις, λένε χαμογελώντας.
Μιλάω ύστερα με το βουνό για σένα και για μένα. Για το μίσος και την αγάπη. Από απόσταση. Σαν ενάντιος έρωτας.
Μπροστά μου ένα τεράστιο αγκάθι. Με γυμνά χέρια το ξεριζώνω. Τα χέρια μου ματώνουν. Το πετάω κι αυτό για κομπόστ. Σαν να ξερίζωσα από μέσα μου το μίσος.
Μιλάω πάλι με το βουνό. Μόνο για την αγάπη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου