Μάνα

Ξαφνικά οι λέξεις μου μοιάζουν ίδιες

Σε όποια σειρά κι αν τις βάλω τα ίδια λένε

Σκαρώνουν τον έρωτα και τον θάνατο, τη λύπη και τη χαρά

Ξεχωρίζω μία, την παίρνω σήμερα παράμερα

Της μιλάω ψυθιριστά, Μάνα άκουσε με

Υπήρξες εσύ, αλλιώς δεν θα υπήρχα εγώ, ούτε τα παιδιά μου, ούτε τα εγγόνια μου

Ούτε ο κόσμος, ούτε το φως, μηδέ το σκοτάδι, Εσύ η γη, το νερό, η ζωή

Της είπα Σ' αγαπώ, για τα δέντρα, τα πουλιά, ολάκερη τη φύση, τους ανθρώπους που γέννησε, την είπα ζωή, πόνο, δάκρυ, νύχτα και μέρα

Την πήρα πιο μακριά απ' τις άλλες λέξεις, μοναδική στη ρίζα μιας ελιάς, στο ποτάμι με τις ιτιές, ακόμα πιο μακριά στη θάλασσα με τα καράβια, στον ορίζοντα που ανατέλλει ο ήλιος, κάναμε ένα γύρο του κόσμου μαζί, ανάμεσα σε κατακλυσμούς προσφύγων, της έδειξα τα πεινασμένα παιδιά της.

Βρεθήκαμε σε ένα απέραντο έρημο τοπίο, είχαν συγκεντρωθεί εκεί όλες οι μάνες της γης, σε μια προσευχή για τα παιδιά που γέννησαν κι αυτά που θα γεννηθούν

Οταν γυρίσαμε από τούτο το ταξίδι της έδωσα μια υπόσχεση κι ένα φιλί.